Een dag met een topfotograaf op pad, wie wil dat nu niet?
Noord Brabant
Nederland
Agrotewal
Een dag met een topfotograaf op pad, wie wil dat nu niet?
Een dag met een topfotograaf op pad, wie wil dat nu niet? Ik in ieder geval wel en toen ik het aanbod kreeg deze winter, om een dagje met Erik op te trekken, hoefde ik geen moment na te denken en greep deze kans met beide handen aan. Een paar dagen voor de grote dag, stel ik wat simpele vragen zoals; “welke camera neem jij mee Erik? En heb ik een statief nodig ja of nee?”
De antwoorden van hem waren heel veelzeggend; “ik neem geen camera mee, jij maakt de foto’s, ik kijk toe en geef advies. En wat te denken van; een statief?? Neem jij die mee als je op safari gaat? Nee, dat is dan het antwoord op je vraag.” Oeps ik voel me best wat blond.
De afspraak die we hadden gemaakt startte op station Den Bosch. Erik zou me oppikken en dan met zijn tweeën naar de Beekse Bergen. Geen flauw idee in wat voor auto hij zou rijden, dus alle auto’s die langsreden bekeek ik nauwkeurig.
Precies op de afgesproken tijd kwam er een heel gestroomlijnde zwarte auto mijn kant op, het zal toch niet… Jawel hoor, in een wagen een koningin waardig reden we in rap tempo naar de BB. Het navigatie systeem had een scherm zo indrukwekkend dat ik met moeite mijn aandacht bij het gesprek kon houden. De Beekse Bergen in de zomervakantie, niet echt een logische keus denk ik, als we het overvolle parkeerterrein op rijden. Maar ook hier heeft mijn coach voor vandaag een handige oplossing, de auto gaat aan de oplader en mag op een ere plek staan. We parkeren dus pal voor de ingang, weer voel ik me een dame van adel. Al moet ik erbij zeggen dat ik in spijkerbroek gehulde benen had, niet echt prinsessenkledij. Na een kort gesprekje met een bezoeker van het park, die graag wilde weten welke VIP’s voor de deur mogen parkeren, begon onze workshop.
Apen, een heel veld vol chimpansees, wel wat ver weg, maar voor een goede telelens geen probleem.
“Ga jij je ding maar doen, ik zeg straks wel wat je zou kunnen veranderen” Zo gezegd zo gedaan, wat volgde was een middag vol goede adviezen, veranderingen in de instellingen van mijn camera, maar vooral ook mijn kijk op het dierenrijk. Anticiperen, probeer in te schatten waar het dier heengaat, zoek een plek waar het dier los komt van de achtergrond en vooral veel foto’s maken. Diep gaan, niet alleen door de knieën maar als het nodig is op je buik. Verdiep je in de dieren die je denkt te gaan zien, etc. Kortom heel veel goede raad waar ik zeker veel mee kan. Na de apen, volgen de stokstaartjes een dankbare fotogenieke diersoort waar we lang bij stilgestaan hebben.
“Waarom houdt je de camera altijd horizontaal, probeer het eens verticaal.” En ja hoor de foto wint direct aan kracht, zelfs op het kleine schermpje van de camera. Na een minimale koffiepauze gaan we naar een vogelshow, tenslotte benadert dat de werkelijkheid van het luchtruim in Zuid Afrika. Helaas betrekt de lucht iets en zitten we met tientallen anderen op een klein trapvormig terras, maar de show is van grote klasse.
Voor mij een grote uitdaging om een vogel in volle vlucht vast te leggen, terwijl er tientallen hoofden voor zitten. En wat een extra handicap was, is de opbouw van de show. De vogels vliegen niet voor ons langs, maar rakelings over onze hoofden. Dat betekende dat ik regelmatig vergat te fotograferen en gefascineerd naar de vogels keek of in elkaar dook als er overvloog. Toch heb ik dankzij Erik een paar hele scherpe opnames kunnen maken, wat me hogelijk verbaasde. Het begin te regenen en we gaan richting leeuwen, natuurlijk veel minder mooi dan in het wild, maar voor instructies heel bruikbaar. Dan snel naar de auto voor mijn camera te nat wordt.
De autosafari is eigenlijk het minst interessant omdat het heel druk is. We rijden in een lange file en besluiten het voor gezien te houden. Mijn hoofd loopt over van de tips en trucs die Erik zo gul deelt. Functies op de camera die ik niet ken, maar waarmee ik nu kennis maak.
Dan zijn we de poort uit, Erik lacht me toe: “houd je vast, even de vrachtauto in halen”.
Voor ik het besef word ik achterin mijn stoel gedrukt, wat een PK’s zitten er in deze super mooie slee. “Wow dat is kicken,” voor ik nadenk heb ik dit al gezegd. Dit is voor mijn serieuze begeleider een sein om even helemaal los te gaan, de een na de andere auto halen we in, mijn maag buitelt vrolijk in het rond. Als ik mijn ogen sluit, heb ik het idee dat ik in een achtbaan zit, de G-kracht die losbarst maakt dat ik wankel op mijn benen als ik uit de auto stap. Wat een cadeau heb ik gekregen van onze wildlife ambassadeur, dit is een dag met een gouden randje die ik niet snel zal vergeten. Niet één maar vele ervaringen rijker, een hoofd barstensvol wijze raadgevingen zoek ik moe maar voldaan de trein die me terugbrengt naar huis.
Foto's
