Twee jaar geleden ontdekte ik een ijsvogel vlakbij mijn huis. Een regelmatige gast op die plek in de wintermaanden. Dit ontdekte ik toen ik aan een nieuwe baan begon, waardoor ik elke dag twee keer langs deze plek kwam rond dezelfde tijd. Het ijsvogeltje zat vlakbij de brug. De volgende keer dat ik daar langs liep, zocht ik weer naar het vogeltje. En ja hoor, daar zat hij weer! De keer daarna nam ik mijn camera mee. Helaas (en uiteraard...) was de ijsvogel er niet. En zo is dit een tijdje door gegaan. Als de ijsvogel er wel was en ik mijn camera bij me had, kon ik niet dichtbij genoeg komen om een fatsoenlijke foto te maken, ijsvogels zijn ontzettend schuw. Maar na twee winters zijn regelmatige visplekjes in kaart brengen is het me eindelijk gelukt dit prachtige vogeltje close-up op de foto te krijgen.

Vorig jaar heb ik een aantal keren voor niets uren in de kou gezeten, wachtend op het ijsvogeltje met de camera vlakbij het water op een statief. Ik wist nog niet wat zijn vaste plekjes en tijden waren. Maar na wat onderzoek, had ik deze keer wat meer achter de hand dan alleen geluk. Ik had mijn camera beschut opgesteld achter een boom vlakbij de paal waarvan ik wist dat hij daar vaak kwam vissen. Ik heb de camera op afstand bediend met mijn telefoon. En toen was het mezelf een paar meter verderop verstoppen en wachten op het vogeltje. Wat is het dan spannend als je naar het beeld kijkt op je telefoon... een lege paal... zou hij daar straks op komen zitten? Zou het me eindelijk lukken het ijsvogeltje op de foto te krijgen?

En dan vliegt hij ineens op het paaltje en heb je hem prachtig in beeld op je telefoon. Voorzichtig maak je een foto en besef je dat het gelukt is!