Welke souvenirs neem jij mee?

Door: MarleenvM

Geplaatst op Jul 24, 2017

Souvenirtjes, wie maakt zich er niet schuldig aan? Het is toch vaak een leuk aandenken aan een geweldige reis of een herinnering om het gevoel vast te proberen te houden. Soms van korte duur en soms heb je er lang plezier van. Hoe dan ook, er gaan koffers en tassen vol met prullaria over de grens want het zag er zo leuk uit op dat marktje of in dat ene winkeltje. 

Hoeveel mensen hebben niet Che Guevara prullaria in hun koffer als ze naar huis gaan na een bezoek aan Cuba? En hoeveel toeristen hebben het toch niet kunnen laten om iets van manneke Pis te kopen na een stedentripje Brussel? En als je moet schuilen voor een fikse bui in een Ierse souvenirwinkel van 2 verdiepingen ga je ook niet met lege handen naar huis. Kortom ook ik ben hartstikke schuldig, aan al de voorbeelden die ik zojuist genoemd heb. En waar eindigt het meestal? Juist ja in een la, een doos of iets dergelijks. 

Ik neem me elke keer voor om het niet te doen maar ergens kan ik toch niet laten. Waarom ziet het in die winkeltjes zo leuk uit en waarom denk je dat je echt niet zonder naar huis kunt? Elke keer neem ik het me voor om het niet te doen maar vaak ga ik toch weer overstag. Waarom? Omdat soms het ook echt leuk is. 

Zoals die kleurrijke schilderijen op linnen uit Cuba gekocht in een piepklein winkeltje en dat mooie handbeschilderde schaaltje uit Tunesië van die leuke enthousiaste verkoper net buiten de populaire winkelstraat. En ach die paraplu met Schotse ruit kan thuis ook wel van pas komen. 

Maar er zijn ook souvenirs waar ik bewust naar op jacht ga. En dat zijn namelijk de gewone ordinaire koelkastmagneetjes. Inmiddels heb ik 3 magneetborden vol. Meestal een exemplaar van een stad of bijzondere bezienswaardigheid maar soms ook omdat het gewoon zo’n leuk ding is wat typisch is voor het land. Wat ooit begon (in 1992) als een onschuldig aandenken is nu bijna een obsessie geworden. Ik ‘moet’ met een magneetje naar huis. De rest zou me eventueel gestolen kunnen worden maar niet mijn magneetjes. 

Een ander ding wat ik ook altijd mee naar huis neem is briefgeld. Vanaf mijn eerste vakantie zonder mijn ouders heb ik dit gedaan. Gewoon een alledaags biljet, meestal de laagste waarde, voor op mijn wereldkaart bord. Eerst werden de biljetjes in mijn fotoboek geplakt maar sinds 2002 zijn ze verhuisd naar de wereldkaart. Nu liggen de winkels vol met kant en klare borden maar toen moest ik er gewoon eentje maken met zachtboard en een poster. Elk land of elke stad die we bezocht hebben krijgt een rood markertje en het biljet wordt vergezeld met een foto van ons tweetjes. Als je je bedenkt dat de oudste foto uit 1992 is, zie je ons ook langzaam aan veranderen maar vooral ook ouder worden. 

Nu ben ik natuurlijk heel benieuwd wat jullie mee nemen naar huis. Houd iemand het echt vol om die aandenkens en frutsels te laten liggen en de verleiding te weerstaan? Of ga je juist op zoek naar iets wat je ook echt gebruikt? Of misschien spaar je ook wel iets? Of ligt bij jou de kast of la vol met dingen die onweerstaanbaar waren?