Peking Express

Door: MarleenvM

Geplaatst op Apr 26, 2017

Peking expres is weer terug op tv. Van 2004 tot en met 2008 was een trouwe fan van dit programma en ik had me voor elke editie ingeschreven. Het kostte toen flink wat moeite om elke keer weer iemand over te halen (mijn vriend, een vriendin en zelfs mijn vader) maar nooit werd ik uitgekozen tot grote opluchting van mijn eventuele lotgenoten. Ik vond het ook maar wat jammer toen de stekker eruit werd getrokken. Helaas mijn kansen waren verkeken. 

Voor diegene die het spelprogramma niet kennen hier een korte uitleg: Een aantal koppels (Nederlanders en Vlamingen) reizen liftend door enkele landen in verschillende etappes met maar € 1 per dag. Het koppel dat als laatste aankomt van de etappe moet het spel verlaten. Ze moeten zelf dus vervoer regelen maar ook een slaapplaats en eten. Tijdens het spel kunnen de kandidaten amuletten winnen maar die kunnen alleen verzilverd worden door diegene die de finale wint. Het spel is een spin-off van het Amerikaanse televisieprogramma The Amazing Race. 

En nu is het weer terug op tv (net 5) en zitten we ongeveer halfweg het programma. De route begon in Vietnam en gaat nu verder door Laos en eindigt in Cambodja. Ik zit weer voor de buis gekluisterd maar tijdens het kijken bekruipt me vaak een unheimisch gevoel. De meeste kandidaten hebben voor mijn gevoel totaal geen respect voor de lokale bevolking en hebben zien alleen de eurotekens in hun ogen omdat ze een proef moeten winnen en niet willen afvallen. Kosten wat kost…. Nee genieten van de dingen die ze onderweg mee maken is er bij de meeste kandidaten totaal niet meer bij. Of was dat in de voorafgaande edities ook al het geval en heb ik dat toen niet gezien? 

Ik moet ook vaak denken aan een artikel dat ik een tijdje geleden hier op de Columbus site voor zag komen over de backpackers die in Azië bedelen voor hun wereldreis. Daar kan ik met mijn pet ook niet bij. En zag nu toch ook wel wat overeenkomsten. Wat voor de lokale bevolking vaak bittere werkelijkheid is doet de westerse wereld af met een spelletje voor de kijkcijfers. Dan vind ik reizen door een land en de euro’s die je het hele jaar gespaard hebt daar uit te geven toch een heel ander verhaal. Of ben ik nu een gewoon een zeur? 

En wat moet je hemelsnaam doen als er ineens een hysterisch deelnemer die voor je auto gesprongen is, zeg dan nog maar eens nee. Dat is die culturen natuurlijk al not done, maar als er dan eentje dramatisch ter aarde stort omdat ze niet meegenomen wordt valt het niet mee om nee te blijven schudden. Draai het maar eens om als er ineens twee buitenlanders met een cameraploeg op hun hielen voor je auto springt, ik denk toch dat ik gas zou geven en denken “wat een gek zeg”. Of val ik dan in de categorie mensen die niet gastvrij zijn? Als eenmaal de deelnemer aan boord is wordt er gesmeekt voor een slaapplek. De gastvrijheid van de lokale bevolking is bewonderingswaardig. Ze staan hun eigen bed af voor de gasten en ook al hebben ze niet veel, de tafels worden vol met eten gezet zodat hun gasten niets te kort komen. 

Maar is dit niet een beetje hypocriet als je zelf genoeg hebt maar omdat je met een spelletje mee doet niks mag uitgeven en dus op de zak van een ander moet teren. Je snapt het, ik vind het allemaal nogal dubbel. Nu zit ik dus met plaatsvervangende schaamte te kijken. En kan niet eens precies de vinger op de zere plek leggen. Til ik er te zwaar aan? Zou ik het anders doen? Ik weet het niet want ik kan me ook heel goed voorstellen dat als je eenmaal in zo’n race zit dat je niet als laatste over de streep wilt komen anders is het over met het avontuur en zit je op de eerstvolgende vlucht richting huis. Het is maar goed dat ik me deze keer niet heb opgegeven…