Puffie, birdwatching op IJsland
IJsland
Europa
TravelGoom
Puffie, birdwatching op IJsland
Ik heb mijn kanarie losgelaten.
Moest wel want ik had het kooitje nodig.
Mocht u hem vrolijke fluitend (aan zijn karakter lag het niet) tegenkomen, hij heet Sjakie.
Puffie heeft zijn plek ingenomen. Ik moest en zou er een hebben.
Nog wel even wennen zo’n papagegaaiduiker in je huiskamer maar ik krijg enthousiaste reacties.
Goed, het leefklimaat in een Hollandse huiskamer is iets anders dan een IJslandse zeeklif maar ik heb geprobeerd zijn natuurlijke omgeving zoveel mogelijk na te bootsen.
De kooi staat bovenop de servieskast en er staat standaard een bakje water op de grond om diepte te suggereren.
Een blikje sardientjes per dag volstaat.
Meestal voer ik vlak voordat er bezoek komt zodat ze het schattige beestje zoals het hoort met 4 visjes in de bek op het kanariestokje zien wankelen. De teddybeer onder de vogels, zo mag je de papegaaiduiker wel noemen.
Het was nog een hele toer om hem te vangen.
Niet zozeer omdat ik zwetend van de hoogtevrees een hoge rotswand moest beklimmen maar meer omdat ‘birdwatching’ in IJsland irritant en levensgevaarlijk is.
Ik geef toe, prachtige, zelfs indrukwekkende vogels heb ik voorbij zien komen maar ik stel toch voor om verdeeld over het eiland een aantal volieres neer te zetten. Scheelt tijd en is vooral veiliger.
Laat ik beginnen met de grote bruine jager, zeg maar de zwarte piet onder de meeuwen.
Het beest imponeerde me door zijn grootte, strakke controlerende blik en acrobatische wendbaarheid. Vol overgave verdedigen ze hun nesten die we op de kaap ‘Ingelhofdi’ tot op een meter naderde.
Kleine Bruine Jagertjes zijn lief maar papa en mama zorgden om de beurt dat plukken haar uit het hoofd van onoplettende toeschouwers werd getrokken.
Jagen is verdedigen en maakte dat we de nesten snel met rust lieten.
Mijn waardering bleef achter. Zonder reserve en vol overgave het nest verdedigen verdient respijt.
Kent u de ‘Vuvuzela-bird’?
Geen Zuid-Afrikaans zangvogeltje dat speciaal voor het WK is gekweekt maar al snel de bijnaam voor alom aanwezige watersnip. Dappere beestjes daar ze continue de neiging hebben vlak voor je auto te vliegen om je naar de eerstvolgende afslag te leiden.
Irritante beestje ook door het vuvuzela-achtige geluid tijdens hun duikvlucht richting muggen en vliegen boven de uitgestrekte graslanden van IJsland.
Even kon ik de middernachtzon niet waarderen daar het geluid 24 uur per dag aanhoudt.
Twee uurtjes in een Zuid-Afrikaans voetbalstadion stelt niets voor!
Doch, mijn ergernis kan groter: de scholeksters. Wat een zijn dat een jankbeesten.
Mijlen voordat je hebt bedacht om het raampje van je auto open te draaien beginnen ze al luidkeels te kwetteren. Ik dacht dat grutto’s en kieviten er wat van konden maar jonge-jonge wat een zenuwachtig gedoe. Kunnen we de naam niet veranderen in schoteksters? Is het snel rustig.
Ik wil tijdens het birdwatchen namelijk in alle rust mijn broodje kunnen eten terwijl ik om de beurt de verrekijker en de telelens voor de ogen houd. Het liefst met mijn voeten bungelend over de rotsrand en een zacht Arctisch briesje tegen de wangen. Vergeet het maar, een helm en oordoppen, dat is wat je nodig hebt.
Goed, ik ben niet consistent. Is ook helemaal niet handig in het leven maar het heeft iets oneerlijks dat ik de Noordse stern weer wel kan waarderen. Het beestje ziet eruit als een hippe punker. Grijs met wit, onregelmatige gevorkte staart, strakke lichaamslijnen en bovenal een stoere zwarte pet op de kop. Ze valt vaker en gemener aan dan de bruine jager, maakt meer herrie dan de scholekster met een nog irritanter geluid dan de watersnip. Maar ze doet dan vanuit een strak gecoördineerde, bijna ‘van Gaalse’ organisatie. De Noordse stern leeft in groepen en iedereen binnen de groep mag een keer op je hoofd pikken. Tot bloedens toe heb ik mogen ervaren. Kijk ook niet omhoog zonder een bril want oogpupillen lijken favoriet. Etterbakken zijn het, vasthoudende rotpunkers. Maar ja, als wel vaker roepen juist die sympathie op.
Wellicht groeit bij u het gevoel dat het allemaal wel een beetje overdreven aanstellerij is allemaal.
Besef dan dat de watersnip, scholekster en Noordse stern vaak bij elkaar te vinden zijn.
Als gezegd, twee uur in een Zuid-Afrikaans voetbalstadion is een verademing…
---
Ik zie dat Puffie het nog niet echt naar zijn zin heeft. Ik zal wat graspolletjes plukken zodat hij een nestje kan maken. Dat kanariestokje gaat niet wennen, die kan er wel uit. Vanavond vul ik het ligbad en mag hij even los in de badkamer. Ik kijk hem wazig aan terwijl mijn gedachten terug gaan naar zijn vaderland.
Groot en trots zit ze op de rots, de kop langzaam draaiend, de bekende donkere blik, niets zal haar ontgaan. Achter haar laat het mannetje zich van een rotspunt afglijden. Een enorme schaduw zoeft over de grond en laat de omvang van de koning zien. Zonder ook maar een vleugelslag verdwijnt hij uit beeld, de toeschouwers op de boot met ontzag achter latend. Er is een jong maar die is over de 100 meter die ons van het nest scheiden moeilijk waar te nemen. De Breidafjordur in het Noord-westen van IJsland is thuis voor de machtige zeearend. Met een boot vaar je tussen de vele eilanden naar de rustplaats van het echtpaar met jong. Een geweldige ervaring.
Ik weet het niet met dat birdwatchen in IJsland.
Irritant en gevaarlijk… maar het pakt je. Uren, nee dagen ben ik er mee bezig geweest overal waar het maar even kon.
Omdat het bijzonder is, omdat er zo verschrikkelijk veel van zijn, omdat de vogels zo mooi en puur in hun omgeving passen.
Met de laatste zin nagalmend in mijn hoofd kijk ik Puffie aan. Met zijn kopje schuin kijkt hij terug. Juist die blik maakt de vertedering maar ik meen een traan te zien.
Puffie gaat terug besluit ik.
Morgen boek ik een ticket en zal ik hem hoogstpersoonlijk bij zijn 12 miljoen soortgenoten afleveren.
Nu nog even niet, ik heb even geen puf…
Foto's
