Meteora, 'ontwaken met de reuzenrotsen'
Vasteland
Griekenland
TravelGoom
Meteora, 'ontwaken met de reuzenrotsen'
Ik spring op en wrijf in de ogen.
Is het nog donker buiten?
Mijn balkon met uitzicht over Kalampaka toont me alleen maar lampjes en sterren.
Yes, ik ben op tijd.
De herinnering terug naar de late middag en de eindeloze Thessalische vlakte.
Katoenpluizen tussen de ruitenwissers, blootvoetse Roma-kinderen bedelend bij benzinestations, chaotische tractorkerkhoven en vooral die ongelooflijke leegte.
Niet alleen de vlakte maar, zo lijkt het, ook in het bestaan.
En dan ineens de contouren van mijn bestemming.
Vanaf de rechte weg die de stad Kalampaka binnen rijdt.
De donkere silhouetten van het Meteoramassief dreigend aan de horizon doch van dichtbij een beschermende schaduw over de stad waarin ik snel mijn hotel heb gevonden.
Het is tijd om uit te rusten, morgen vroeg op want ik wil samen met de reuzen van Meteora wakker worden.
En zo sluip ik warm gekleed het hotel uit.
De vrieskou bijt mijn oorschelpen als ik de voorruit van mijn auto schoon krab.
Vanuit Kalampaka vormt het dorp Kastraki iets verderop de poort tot de geheimzinnige kloosters die eeuwen geleden op onmogelijke plekken werden gebouwd.
Ik zie enkel de lichtjes van het dorp die in de verte plots hard omhoog gaan.
Daar moeten de reuzenrotsen zijn, verstopt in het laatste stukje nacht.
Onzichtbaar maar ik weet dat ze er zijn.
Ik voel me omcirkeld door iets groots en dreigends dat de spanning snel doet stijgen.
De enige geruststelling is dat ik niet alleen ben al slapen de mensen in Kastraki nog.
Wachtend op het licht, de eerste straal die me de omvang van dit geheimzinnige gebied laat zien.
De sneeuw bovenop het Pindosgebergte in de verte blinkt plots als een vuurtoren op een donkere kaap.
Daar aan de overkant van het brede dal voor de Meteora laat de ochtend zich als eerste zien.
De lucht is helder en het duurt niet lang voor de contouren van de rotsbergen boven Kastraki te zien zijn.
Angstaanjagend donkere silhouetten tegen een nog donkerblauwe ochtendlucht die me als reuzenspoken omcirkelen.
Groter dan gedacht, magistraal bijna, voer voor een flinke dosis adrenaline en dat is precies wat ik wilde.
Een ontwakende ochtend verandert elke minuut van kleur.
De reuzenrotsen en het vlakke dal daarachter veranderen mee.
Dreiging maakt plaats voor ontzag, de spoken worden vrienden als de omcirkeling langzaam een omarming wordt.
Ik sta midden tussen de rotsen van Meteora en kan rondom de eerste kloosters op hun toppen zien.
Mijn panaromablik voelt alsof ik in een surrealistisch schilderij terecht ben gekomen.
Alleen een gestoorde monnik kan bedacht hebben om hier een eerste heilighuis te bouwen.
Ik moet omhoog.
Omhoog om tussen de kloosters te komen en hun ligging nog beter te zien.
Zo rolt de auto langzaam van bocht naar bocht en zet ik hem honderdduizend keer stil.
Tot ik mijn plek heb gevonden.
De plek om de ochtend in alle rust haar werk te laten doen en Meteora langzaam wakker te zien worden.
Een uur lang loop ik heen en weer van uitzichtpunt naar uitzichtpunt tot weer een ander klooster uit het donker komt.
Geprikkeld door het zonlichtspel en de bewegende schaduwen die de rotspilaren daardoor maken.
De reuzenrotsen leven echt.
Dan knort de maag.
De vier kloosters die ik in een blik kan vangen hebben de zonnestralen door hun vensters.
De stilte verdwijnt als ik in de diepte de eerste auto's uit Kastraki zie komen.
Tijd om terug te gaan naar mijn hotel voor een welverdiend ontbijt.
Ik kom straks weer terug om de kloosters van dichtbij te verkennen.
Meteora is wakker.
Ik ook.
Het was me een waar genoegen met u te ontwaken...
Foto's
