De zuidelijke Mani (dus de 'echte' Mani) !
Peloponnesos
Griekenland
Eriwil
De zuidelijke Mani (dus de 'echte' Mani) !
Gisteren een dagje ‘de hort op’ geweest. Na een paar daagjes rust en stilte waren we toch wel nieuwsgierig naar de Mani, zo heet het schiereiland waar wij op zitten. Het is verdeeld in een zuidelijk en een noordelijk stuk en vandaag trekken we naar het zuiden.
De Mani is van oudsher een gebied van interne twisten, er was/is weinig vruchtbare grond en bloedwraak tussen de clans was geen uitzondering. De clans hadden tevens het alleenrecht op het bouwen van de zogenaamde torenhuizen. Soms met wel 5 verdiepingen, zodat ze vanuit de bovenste verdieping de vijand (vaak zijnde de buurman :-)) met stenen konden bekogelen. Ze waren ook weer wel praktisch ingesteld, als het oogsttijd was, was er een tijdelijke wapenstilstand … Zelfs de Turken hebben zich nooit hun vingers durven branden aan deze regio, ze zorgden er echter wel voor dat de interne strijdjes voortduurde, zodat de Manioten (of Maniakken ?) geen tijd hadden om de Turken te bevechten. Uiteindelijk hebben de clans zich verenigd om zich in te zetten voor de Griekse onafhankelijkheid (en dus toch nog te strijden tegen de Turken).
Maar goed, vandaag dus richting de zuidelijke Mani. Deze streek heeft zich als laatste deel van Griekenland tot het christendom bekeerd. Ze waren hierover zo enthousiast dat het in deze streek werkelijk wemelt van de oude Byzantijnse kapellen. Soms 15e eeuws, maar ook 12e eeuws, het staat hier allemaal gewoon aan de kant van de weg.
En daar zijn we gek op, dus off we go !
Na een uurtje zijn we in Aeropoli, waar ooit de opstand tegen de Turken begon. De leider van het geheel heeft een heldhaftig standbeeld gekregen op het centrale plein. Het is erg warm in het kleine stadje, het is ruim 30 graden en er staat geen zuchtje wind.
Op wat toeristen na, lijkt het wel uitgestorven, maar het is dan ook siesta-tijd. Achteraf blijkt dit trouwens een voorbode voor de rest van het schiereiland. We eten wat bij een schaduwrijke taverne en rijden verder, op zoek naar de byzantijnse kapellen.
En je hoeft echt niet te zoeken, ze staan letterlijk gewoon aan de kant van de weg. Oude, soms 12e eeuwse kapelletjes met de meest prachtige oude fresco’s. De eerste kerkjes die we zien zijn ‘gewoon’ open, helaas stopt dat op een gegeven moment en moeten we het doen met het gluren door de ramen. Soms vang je dan toch nog een glimp op van oude fresco’s, soms zijn de ramen dichtgemaakt om de fresco’s tegen het licht te beschermen en zie je dan ook niets. Op zich erg jammer, maar goed, het idee van het ‘vinden’ en eerste aanblik van deze kleine schattige kerkjes (soms moet je op de knieën om door het raam te gluren) maakt veel goed !
En soms zitten we weer maar net in de auto en staat er weer al een volgende ! Echt vervelen deed het niet, het was altijd weer een verrassing wat je aantrof en of je wel of niet naar binnen kon. Soms vergisten we ons ook, de nieuwere kerkjes worden vaak in dezelfde stijl neergezet, maar dan uiteraard zonder de oude fresco’s. Tot een aantal jaren terug waren blijkbaar alle kerken nog gewoon open, maar door schade en schande (diefstal van iconen en beschadiging van fresco’s) wijs geworden, zit er tegenwoordig vaak een slot op de deur.
Het gebied is trouwens aardig ‘ruig’. We hebben het laatste grote groen allang achter ons gelaten, wat rest zijn duizenden olijfbomen. De berghellingen zijn kaal en rotsachtig. Er zijn hier geen strandjes, ook de kust is rotsachtig of bestaat uit steile kliffen. De dorpjes zijn klein, vaak grotendeels verlaten, meestal zelfs vol met ruines. In een klein dorpje zien we een oude man zitten op de stoep van zijn huis, midden tussen de ruines in. Ooit was dit een drukbevolkte regio en waarschijnlijk heeft deze man dat ook nog wel meegemaakt.
Het is ook overal heel stil, in de dorpjes hoor je geen stemmen, laat staan kindergeluiden. Soms steekt een oude man zijn hoofd buiten het raam. Met een vriendelijk ‘yassas’ (hallo) lopen we voorbij, een glimlach op het gezicht van de oude man toverend.
Nauwelijks faciliteiten, geen supermarktjes of winkeltjes, welgeteld 1 benzinestation, waar de benzine ruim 10 cent duurder was dan vlakbij onze bungalow.
Wat we wel zagen is dat veel van de oude torenhuizen gerestaureerd zijn of worden. Veel mensen uit Athene (die van oorsprong hier vandaan komen) schijnen de huizen weer in oude glorie te herstellen. Goed werk, maar helaas komen ze hier niet wonen en gebruiken ze het waarschijnlijk alleen in de vakanties.
Dus eigenlijk een beetje triest, alhoewel het een prachtige streek is. Ruig, maar met prachtige vergezichten, kristalhelder water bij de kust en betoverende dorpjes met nog mooiere oude byzantijnse kapelletjes.
Maar echt prachtig, echt naar toe gaan als je hier in de buurt bent !!
Foto's
