Sint Nektarios en een hittegolf
Athene
Griekenland
Corriedewinter
Sint Nektarios en een hittegolf
Er is een hittegolf voorspeld in Athene; bejaarden en hartpatiënten worden opgevangen in sporthallen met airco.
Wij varen gelukkig net over van Piraeus naar het eiland Aegina en op de boot is het in de schaduw goed uit te houden. Natuurlijk ben ik luchtig gekleed, wat je niet kunt zeggen van de in het zwart geklede priester die in het klooster van Sint Nektarios op Aegina woont. Hij nodigt ons hartelijk uit voor een bezoek.
Als we aan wal komen in Aeginastad slaat de hitte toe. We houden ons rustig, gaan wat zwemmen en slapen heerlijk op het dak van het hotel, dat geen airco heeft. Andere hotelgasten houden het voor gezien; ze gaan met de eerste boot terug naar Athene en naar huis.
Het is inmiddels 42 graden en wij huren een fiets om naar het klooster en de kerk van Nektarios te gaan. Het gaat goed, maar het is een hele klim; iemand roept zelfs: “Bravo!”, als we boven zijn.
Het klooster is een kopie van de Aya Sofia, in Griekse stijl, met veel kleurige mozaïeken.
Bij de ingang krijg ik een soort kapmanteltje om mijn schouders en echtgenoot moet een lange broek aan, want: “Women in trousers or half-naked are not permitted”.
Twee oude nonnen, die de in 1920 overleden Nektarios nog meegemaakt hebben, leiden ons rond in zijn huis. We zien zijn schoenen, het eierdopje dat hij gebruikte, zijn bed, de stoel waarop hij zat. Aandoenlijk.
In de kapel staat een marmeren kist met het stoffelijk overschot. Iedereen luistert aan de kist en denkt van de beschermheilige van de zieken een bemoedigend woord te horen. Het raakt me diep.
Na een hartelijk afscheid rijden we terug via de kustweg. Het gaat wat makkelijker dan bergop, maar soms is het zo steil dat we moeten lopen.
Het is echt heet en de zee ziet er wel heel aantrekkelijk uit. We hebben geen zwemkleding bij ons, maar het strandje bij het fotogenieke kerkje ziet er heel verlaten uit, dus..
Wat is het water heerlijk, we genieten! De kerkklok begint gezellig te luiden; dit is de ultieme vakantie.
Er klinken stemmen in de verte, het geluid wordt sterker, er rennen een paar kinderen het strand op, nog meer kinderen, en dan verschijnen de dik aangeklede moeders en oma’s die zich niet ver van onze fietsen (en kleding) installeren. Ze zijn vast van plan om lang te blijven, want de dames halen hun breiwerk tevoorschijn.
We hopen maar dat ze met een ingewikkeld patroon bezig zijn, als we meer dan 'half naked' naar onze fietsen rennen....
Foto's
