'A struggle for life'
Pyreneeen
Frankrijk
Corriebalten
'A struggle for life'
Het doel: De Wonderschone Madame aan het einde van het pad.
Mijn maatje loopt voor me: zijn voeten volgen de kronkelpaadjes, weten de geheime benenbrekers te omzeilen. Mijn voeten twijfelen en zeuren.
De lucht achter de regensluier is onheilspellend donker, bomen ontdoen zich in snel tempo van hun bladerdek. Planten werpen hun zaden af, om zeker te zijn van nageslacht. Her en der liggen takken dood op mijn pad, als achteloos weggesmeten trofeeen van de storm, de struggle for life.
Gister vonden we, boven een gehucht dat uit een handvol huizen bestaat en waar vroeger voornamelijk herders woonden een overnachtingsplek.
Vanochtend bleek dat we een geweldig uitzicht hebben over de Cirques, komvormige, halfronde verzamelbekkens van gletsjers uit de ijstijd. De cirques zijn landschappelijk bijzonder mooi en er kan vaak goed gewandeld worden. Nadat we, samen met loslopende ezels hadden ontbeten gingen we ondanks de dreigende loodgrijze wolken op pad.
Plotseling opgestoken wind, regen, natte haren, maken dat mijn ademhaling hijgend gaat.
Eenzaam strekken de oude bergpieken zich voor me uit. Boomtoppen wijselijk neergebogen. Hier hebben de elementen vrij spel en ze grijpen mijn haren, zodat ze als slierten voor mijn ogen wapperen. Het hemelwater trekt gestaag over bos en bergen en vult de Madame die geduldig op ons wacht.
Grote waterdruppels rollen over mijn gezicht als tranen. Ik denk, we zijn niks. Als de wind het wil, pakt ie ons op en smijt ons ergens neer. Ik bevind me temidden van sterke krachten. Het leefgebied van steenarenden en wolven.
Uitgeput en rillend als een blaadje knik ik moegestreden eindelijk mee met het ritme van de regen.
Buig net als de bomen mee met de wind. Vergeet te denken aan mijn voeten en het pad omdat alles luisteren moet naar het lied van de regen. Ze tikt gestaag op mijn jas. Ze ritselt tussen de bladeren. Ongemerkt raak ik verloren in het feest van de druppels. Hoor de liefelijkheid van de regen die zachtjes het tempo aangeeft.
Tot slot een vrij steile, rotsige klim. Ik vertraag mijn stappen. Op sommige stukken zoek ik steun bij de rotsen. Voel de grote oude stenen onder mijn handen. Het lijkt wel of ik na die lange tijd wandelen niet op mijn bestemming wil geraken. Zelfs de regen stopt eerbiedig. Ik hoef niet langer mijn weg te zoeken, mijn voeten volgen moeiteloos het pad.
Onverwacht zicht op de loodrecht oprijzende wanden en de machtige toppen van het cirque. Dan sta ik vlak voor de Wonderschone Madame.
Ze ontvouwt zich aan mijn ogen als een magische Spiegel die de toekomst laat zien. Boven haar, schitterende, ruige luchten en wolkenpartijen, zo wit als het schuim van het woeste water, waartussen de eerste zonnestralen aarzelend hun weg zoeken. Het gebulder van het in majestueuze golven neerstortende water is oorverdovend. Op mijn huid een fijne nevel van waterdruppeltjes. Ik adem diep het leven in. Ik adem niet alleen met mijn longen maar ook met mijn ziel.
Met een verlangen, brandend en schoon als het vuur voel ik hoe in mij de kilte van de winter onwillig ruimte begint te geven aan de veel belovende warmte van de lente. Een warme zachte stilte vervult mijn wezen.
Manlief komt naast me staan, ook zijn glimlach houdt een belofte in.
Voor ons klettert de Wonderschone Waterval in een oneindig ritme ruim vierhonderd meter de steile bergwand af om beneden zachtjes murmelend haar weg tussen de stenen te vervolgen.
Een mysterieuze plek, cirque de Gavernie ...Net zo mysterieus als het leven zelf..
Het mythische cirque de Gavarnie is sinds 1997 door de UNESCO opgenomen voor zijn natuurlijke en cultuele waarden.
http://en.wikipedia.org/wiki/Cirque_de_Gavarnie
Foto's
