bezoek aan Da Nanag
Da Nang
Vietnam
Guillaume
bezoek aan Da Nanag
A bridge to friendship
Ik was nog nooit in Vietnam geweest, dus Danang was ook compleet nieuw voor me. Wat moest ik verwachten van een stad met zo’n miljoen inwoners, vanzelfsprekend een totaal verschil in cultuur, daarvoor is het een Aziatisch land, maar wat verder nog?
De eerste keer dat ik achter op de motor zat was heeft het meeste indruk op me gemaakt. Twee mensen op een motor, balancerend en soms zelfs bijna een surplace makend, reden we die avond langs de Han rivier naar de Thuan Phuoc Bridge.
Een paar dagen later reed ik over dezelfde brug met dezelfde vrienden omdat ze me meer van de stad wilden laten zien, de Lady Boeddha, de prachtige stranden en de internationale resorts, sommige zo weggelopen uit de sprookjes van 1001 nacht. Het warme weer, de verkoelende wind door mijn haar en de prachtige vergezichten gaven me een gelukkig gevoel.
Maar als ik eerlijk ben vind ik het nieuwe gedeelte van Danang leuk, maar hou ik van het “oude”, authentieke deel van de stad.
Ik wandelde uren, slenterend van straat naar straat zonder een speciaal doel, genietend van het drukke leven op straat. Iedereen lijkt een kleine winkel te hebben die iets probeert te verkopen aan andere winkeliers in de omgeving. Overal ook eettentjes op straat met het meest lekkere en gevarieerde streetfood waar Danang bekend om staat en in iedere straat wel enkele koffieshops waar je op lage krukjes de koude Vietnamese sterke koffie drinkt, voor een habbekrats.
Alhoewel Han Market meer bekend en toeristisch is gaat mijn voorkeur uit naar Con Market. Bijna iedere dag kwam ik er wel even en hoewel ik geen Vietnamees spreek en zij zich niet in het Engels verstaanbaar kunnen maken “sprak” ik met handen en voeten met de eigenaars van de stalletjes, geweldige gesprekken. Ze hadden vaak maar een klein winkeltje waar ze groenten verkochten, of vlees of vis of keukenspullen en je kon merken dat ze plezier hadden in hun leven. En als ik gewild had was ik tientallen keren uitgehuwelijkt, want iedereen kende wel een ongehuwde vrouw die op zoek was naar een geschikte partner uit Europa.
In het krioelende verkeer leerde ik ook een van de specifieke karaktertrekken van de mensen van Danang kennen. Zij wijken voor elkaar, ze geven elkaar de ruimte. Niet alleen in het verkeer waar het nodig is om een ongeval te voorkomen, maar altijd en overal luisteren ze naar elkaar en respecteren elkaar. Heerlijk om dat mee te maken, want het is een van de deugden die we hebben verloren in Europa. En ik hoop dat ze die mentaliteit weten te behouden.
Over eten en restaurants gesproken, daar heb ik een probleem. Er zijn zoveel goede restaurants en allemaal anders. Verschil in stijl, in eten, in service, maar allemaal zijn ze geweldig. Ik wist dat Vietnam langgerekt was met verschillende klimaten maar ik wist niet dat er zo’n verscheidenheid in voedsel was. Het lijkt wel of iedere stad zijn eigen eetcultuur heeft. Mijn vrienden namen me iedere avond mee naar weer een ander restaurant waar ik alles leerde over hoe ik onbekende groenten en vlees of vis in een rijstvelletje moest rollen om dat daarna in een onbekende saus moest dippen voor ik het op kon eten. Iedere maaltijd heeft een ander sausje. Maar de smaak was steeds overheerlijk, zowel in de wat betere restaurants als bij de streetfood stalletjes langs de weg of aan het strand.
En omdat men niet echt laat eet was er altijd nog wel tijd om naar een koffieshop of een pub te gaan. Tijd om te praten over van alles en nog wat. Over werk, verleden en toekomst, wensen en verlangens, open en respectvolle gesprekken. Ik leerde meer over het land, de recente geschiedenis, opleiding, het belang van ouders en voorouders, het dagelijkse leven en het belang van waarzeggers en handlezers. Ik leerde stilaan de verschillen tussen het Aziatische en Europese gedachtengoed beter te begrijpen en te respecteren en waarderen.
Ook door mijn bezoeken aan culturele en natuurlijke bezienswaardigheden werd mijn kennis gevoed. Ik bezocht BaNa hills met de langste kabelbaan van Azie, waar je 4 seizoenen in een uur doormaakt, maar ook een bezoek kunt brengen aan een Boeddha tempel en een indoor thema park, een wereld van verschil tussen achting en achtbanen.
Ik bewonderde de oude culturen uit het verleden in het Cham museum, de recentere geschiedenis in het Ho Chi Minh Museum en de indrukwekkende Marble Mountains. Maar de beste “once-in-a-lifetime” ervaring had ik toen ik My Son bezocht, een van de Unesco erfgoed locaties. Ver weg van het drukke verkeer, wandelend tussen eeuwenoude bomen, alleen met het geluid van vogels die van tak naar tak vlogen, voelde ik een sacraal licht vallen op de duizend jaar oude ruïnes en tempel torens die onwrikbare getuigen zijn van een vergane cultuur die het waard is om bewonderd te worden.
Danang nam weliswaar de favoriete positie van de haven van Hoi An over. Maar ik had het geluk om deze oude stad, die ook op de wereld erfgoedlijst staat, te bezoeken tijdens het “volle maan festival” om het te kunnen beleven in al zijn glorie. Alleen verlicht met kaarslicht en in het licht van de volle maan heeft Hoi An een bijzondere aantrekkingskracht. Het stadje is dan zo betoverend, zo charmant, zo romantisch dat je het alleen kunt beschrijven als je het hebt meegemaakt. Dan wordt je verliefd op Hoi An.
Ik weet zeker dat ik terug ga naar Danang want de stad heeft een plekje in mijn hart. Maar ik weet ook dat het een stad is die pas bewonderenswaardig is als je er vrienden hebt. En ik weet zeker dat mijn vrienden me welkom heten. Deze keer niet op de luchthaven maar ik zal ze tegemoet lopen op de nieuwe drakenbrug. En ik hoef niet te wachten tot ik ze zie want ze zullen me tegemoet rennen. We hebben geleerd om bruggen te bouwen, bruggen die een leven lang blijven bestaan.
Foto's
