Dubai...here we come!

Door: Kellybaetsen

Geplaatst op Apr 14, 2014

Iets winnen is nooit mijn sterkste punt geweest. Op de basisschool werd ik steevast als een van de laatste gekozen tijdens de gymles – nee, ik was niet zielig. Na de basisschool zette deze traditie zich gewoon voort en werd het zelfs nog een stukje erger toen een dappere en onwetende leerkracht mij een hockeystick in mijn handen duwde. Ik kon er echt niets aan doen maar na de zoveelste blauwe schenen, sprongen mijn klasgenoten spontaan aan de kant zodra ik uithaalde met dat gevreesde object. Door deze reputatie werd ik meestal in het doel gezet want dat was het veiligst voor mezelf en mijn omgeving. Ik was het daar overigens niet helemaal mee eens, gezien de hoeveelheid ballen die op mij afkwamen.
Nee… Kelly stond vroeger vooral bekend als een lief klein meisje maar als we het over sport hebben, moet ik helaas concluderen dat ik niet de sportieve genen van mijn vader heb geërfd. Tja…je kunt ook niet alles hebben en ik kan in ieder geval erg goed tegen mijn verlies. Winnen tijdens sport was dus totaal niet aan de orde bij Kelly; de gymles overleven komt meer in de buurt.

Echter deed ik als kind zijnde mee aan iedere kleurwedstrijd die in de wijde omgeving te vinden was, want dat kleine Kelly creatief was, stond als een paal boven water. Helaas werd ik regelmatig geconfronteerd met de harde werkelijkheid als mijn moeder en ik de tekening gingen ophalen. “Dit kan uw dochter niet gekleurd hebben want dit is veel te netjes voor haar leeftijd. U hebt dit voor haar gekleurd”. Hoe confronterend voor een klein meisje met twee blonde paardenstaartjes die zo haar best heeft gedaan op haar mooie kleurplaat. Het gevolg was een boze moeder en verdrietige Kelly. Nadat mijn moeder serieus een aantal keren ervan beschuldigd was haar dochters kleurplaat te hebben gekleurd – waarom zou je dat in hemelsnaam doen als moeder – gaf kleine Kelly de moed op. Dag kleurwedstrijden; ook hier nooit prijs hoezeer ik ook mijn best deed.
Door de jaren heen werd het maar al te duidelijk dat Kelly en winnen, of het nou gaat om sport, wedstrijden of spelletjes, niet samengaan. Vooruit, ik win wel met kennisspelletjes en daarom is mijn familie daar geen fan van…tja, gun mij ook eens een pleziertje. Het werd zelfs zo duidelijk dat het zelfs mijn omgeving op begon te vallen. Kelly, geef het op want jij bent nou eenmaal niet van het winnen.

Maar toen was het ineens oktober 2013!
Goh, een mailtje van Columbus Magazine met de vraag of ik mijn telefoonnummer wil mailen. Ze willen me bellen voor een leuke mededeling.
Verbaasd lees ik de mail nog een keer…en nog een keer…en nog een keer. Het zal toch niet? Mijn collega ziet mijn rood verkleurde verbaasde gezicht en vraagt wat er gaande is. “Ik heb misschien iets gewonnen,” stamel ik uit. “Dat is toch leuk!? Ja, maar dat kan niet want ik win nooit."
Ik mail mijn telefoonnummer en maak mezelf wijs dat het vast iets anders is. De volgende dag wiebel ik zenuwachtig en nieuwsgierig achter mijn bureau. Het is vast iets anders, het is vast iets anders!
Dan gaat eindelijk de telefoon. "Hallo...met Kelly. Hoi, met M. van Columbus Magazine. Heb je enig idee waarom we je bellen? Uh...ja...nee...uhhhh." Zoiets moet er ongeveer uit mijn mond zijn gekomen, haha.
"Weet je nog dat je onlangs mee hebt gedaan aan een wedstrijd? Je hebt een foto ingezonden van een Chinese man met een bril en een hoed." Ik bevestig dat dat inderdaad mijn foto is en mijn hoofd draait nu serieus overuren. Het zweet breekt me uit...het zal toch niet, het zal toch niet?
"We mogen je feliciteren want je hebt twee vliegtickets naar Dubai gewonnen."
Ik krijg serieus een hoofd zo rood als een tomaat en mijn mond valt open van verbazing! "O wow, echt waar...o wow...echt waar?"
Ik stamel nog een tijdje door en zodra we de verbinding verbreken, barst ik uit elkaar. "Jaaaaaaa, ik ga naar Dubai!!!!!!!!!!!!"
Rustige Kelly verandert spontaan in ADHD-Kelly en ik stuiter tussen mijn collega's door. Aan hun gezichten te zien, moet het er lachwekkend uitzien maar wat maakt het uit?
IK GA NAAR DUBAI!!!!!!!!

Nu, een paar maanden later is het eindelijk zo ver. Wie o wie is de gelukkige voor vliegticket nummer twee? Mijn schoonzusje Nikki! Het toeval treft dat mijn broertje een paar maanden geleden in Dubai was. Toen ik de foto instuurde, zei ik lachend tegen mijn schoonzusje dat als ik zou winnen, ze mee zou mogen naar Dubai want zij bleef zielig alleen thuis terwijl hij daar zat. "O ja, is goed hoor. Ik ga wel mee," zei ze lachend. Kelly die iets wint is sowieso lachwekkend, laat staan twee vliegtickets naar Dubai.
Lachwekkend was ook het moment waarop ze te horen kreeg dat ik gewonnen had. "Hahaha, dan mag ik mee! Jazeker, ik heb heb geroepen dat je mee mag dus wij gaan met zijn twee naar Dubai."

Dubai is een bestemming waar ik normaliter niet zelf voor zou kiezen – alleen als tussenstop – dus dit is een geweldige mogelijkheid om Dubai te verkennen. Ik ben enorm benieuwd naar deze bizarre wereld en we hebben er beiden ontzettend zin in.
Dubai, here we come!