Expat in Abu Dhabi
Abu Dhabi
Verenigde Arabische Emiraten
MarleenvM
Expat in Abu Dhabi
De wens om een keer in het buitenland te wonen en werken was er altijd al geweest maar hoe pak je zoiets aan. Hoe vind je werk en waar ga je dan wonen waren de grootste struikelblokken. Tot er per toeval iets op ons pad kwam.
Een goede betaalde en uitdagende baan voor Harold op een scheepswerf in Abu Dhabi waar de jacht van de Sjeik werd gebouwd. Woonruimte was ook geregeld door de werkgever en we konden rekenen op hulp bij het regelen van de benodigde visums. Kijk, dan wordt het wel op een presenteerblaadje gegooid voor je. Een paar dagen hebben we er over nagedacht, voor en tegens overwogen, en we besloten er maar voor te gaan. Je kunt tenslotte beter spijt hebben van dingen die je hebt gedaan dan dingen die je niet hebt gedaan.
Dus ontslag nemen en koffers pakken. Wij kregen een appartementje met balkon en er was een grote keuken die je moest delen met de andere die ook in je villa woonde. Het was een netjes en schoon gebouw dus een prima woonruimte. Onze medebewoners op de compound kwamen voornamelijk uit Australië en Nieuw Zeeland maar ook Italië, Kroatië, Amerika en Zuid Afrika was vertegenwoordigd. Een mooi divers gezelschap dus. Een groot zwembad erbij en personeel die de boel schoon hield. Nou daar kon ik wel aan wennen. Onderling was het ook gezellig en was er snel een goed contact met bijna iedereen.
Het in orde maken van de juiste papieren deed het meeste de werkgever van Harold althans voor hem. Toen dat geregeld was kochten we eerst een auto, er gaat tenslotte niets boven vrijheid. Na 2 maanden waren mijn papieren ook eindelijk in orde en was alles geregeld. Nu klinkt dat wel even gemakkelijk maar elk ding kost moeite, heel veel moeite. Het bekende kastje en de muur zijn volgens mij hier uitgevonden. Daarnaast heb je ook nog een taalbarrière, heb nog nooit zoveel variaties gehoord op het Engels. De ene nog slechter te verstaan dan de andere. En mijn vaardigheden op het gebied van de Engelse taal moest ook nodig bijgespijkerd worden. Ik kan wel over heel veel dingen een hele blog wijden. Als ik op papier moet zetten hoe ik bijvoorbeeld aan mijn verblijfsvergunning ben gekomen kan ik dat al niet in een blog van 1000 woorden kwijt. En toch als ik er aan terug denk dat doe ik dat met een glimlach. Blijkbaar kon ik me vrij makkelijk aanpassen. Braaf ja knikken, de vriendelijkste glimlach opzetten en de portemonnee gereed houden. Dit bracht je heel ver in dit land. Normaal gesproken ben ik niet zo meegaand, zeg maar gerust tegendraads maar daar had ik niet zo veel keus. Een grote mond betekend dat gewoon weer achter in de rij mag staan of de volgende dag pas weer mag komen.
Voorkruipen door de lokale bewoners is een volkssport nummer 1 en ook daar mag je niets van zeggen. Hiërarchie is daar heel belangrijk. Eigenvolk eerst, dan de westerse expat en dan pas de gastarbeiders (Indiërs, Pakistanen, Sri Lankanen) Daar heb ik wel het lastigst mee gehad al die tijd. Ik voel me bijvoorbeeld in een supermarkt niets meer dan de kassamedewerkster uit de Filipijnen maar daar denken ze daar heel anders over. Werk was erg lastig te vinden voor mij want op een vrouwelijke logistieke medewerker zaten ze blijkbaar niet te wachten. Toch had ik er verrassend genoeg ook geen probleem mee om niet te werken. Ik kon gaan en staan waar ik wilde en ik had de hele dag de auto tot mijn beschikking.
Contact maken met de lokale bevolking was wel heel lastig. De Emirati houden het graag gescheiden. Wel zijn ze heel vriendelijk, vooral tegen toeristen, maar om hun wereld binnen te stappen gaat ze iets te ver. Onze overbuurman had ons wel een keer uitgenodigd tijdens de Ramadan om te komen eten maar ik vond dat de armere onder ons (gastarbeiders) daar beter gebruik van konden maken en dat werd ook veelvuldig gedaan. Elke dag kwamen vele met lege bakjes aan om die te vullen. Heel mooi om te zien.
Alles went wordt wel eens gezegd maar ik kan je verzekeren dat 48 graden met een hele hoge luchtvochtigheid nooit went. Zelfs het zwembad water was te warm en voelde aan als soep. We waren blij toen in oktober de temperaturen gingen zakken naar een acceptabele 32 graden. En ik miste de seizoenen wel. Elke dag zon verveelt toch hoe raar het ook klinkt. In 18 maanden tijd heb ik 4 regenbuien gezien en het hele land was dan ontregeld. Riolen konden het niet verwerken dus de straten stonden in en mum van tijd blank en alles was in rep en roer.
Er was ook genoeg ruimte en tijd om de rest van het land te ontdekken. Regelmatig gingen we een dagje naar Dubai en soms een weekendje weg, naar bijvoorbeeld de Liwa Oase of naar de oostkust. Zo was het mogelijk om een stedentripje Muscat te doen en was Sri Lanka ineens een stuk dichter bij met maar 3.5 uur vliegen. We hebben het maximale er uit gehaald want Harold had maar 20 vakantiedagen op jaarbasis.
Ondanks alle dingen die wel eens tegen ons werkte zaten we bijna elke avond op ons balkonnetje te genieten van ons avontuur. We voelde ons thuis en ook al vonden we bijna alles al normaal we besefte wel elke dag welk geweldige ervaring we hadden. Er waren gewoon andere normen en waarde en die hadden we maar te respecteren. Als je dat niet kunt moet je fijn in je eigenvertrouwde Nederland blijven. Ik ben in ieder geval heel blij dat ik ooit heb mogen ervaren hoe het is om anderhalf jaar in het buitenland tot wonen en te werken. En ik zal ongetwijfeld in de toekomst nog wel enkele blogs wijden aan Abu Dhabi.
Foto's
