Mount Everest, adembenemend!

Door: Himar

Geplaatst op Oct 22, 2011

We rijden de bocht om en daar is ze: de Mount Everest in volle glorie!
We rijden naar het “basiskamp voor toeristen” en gaan ons tenthotel binnen. Groter dan de gele expeditie tentjes en zeker ook met meer stank.
Twee Ieren ontwaken zodra wij onze eerste kop thee krijgen, want drinken is je voornaamste bezigheid op 5150 meter. Het “simpele” avontuur van slapen, wordt direct ernst na het gezicht te zien van één van de twee mannen en zijn nachtelijke ervaring te horen. Zijn leven was meerdere malen aan hem voorbij geflitst en heeft de dood gevoeld. Onze gids begon meerdere verhalen te vertellen, die je daar op dat moment echt niet wilde horen.
Na ons karige ontbijtje van 5.00 uur, besloot de gids dat we om 11.30 uur naar het echte basiskamp ging lopen. Mijn brandstof was allang verbrand en al snel waren mijn benen elastiekjes. Ik had ze niet meer onder controle en zwalkte alle kanten op. Suikers had ik nodig en snel. Toen mijn vader ook nog “ja” antwoordde op de vraag of we de shortcut zouden nemen, voelde ik de bui hangen, maar was te zwak om er tegenin te gaan. Rotsen lopen, omhoog, op 5200 meter is geen pretje. Chocolade repen en ontbijtkoek (soms is het nog niet zo verkeerde om brandstof mee te nemen uit Nederland) hielden mij op de been, maar toen er een harde wind op kwam zetten, waren we niet alleen high qua meters, maar ik ook in mijn hoofd. Opgeven was geen optie! Ik kon het basiskamp bijna voelen, ik zou er komen, lopen op karakter! Ik heb me omgedraaid en heb een stuk achteruit, met de rug tegen de wind in gelopen. En daar was dan het hokje! Voor de 10e keer moesten we onze paspoorten en permit laten zien en mochten we door, naar de laatste kleine, maar groot voelende, klim. Kapot gaan, maar eenmaal boven met uitzicht op de expeditie tenten en de stralende, ietwat in de wolken hangende Mount Everest op de achtergrond, besef je dat je weer een droom van je bucketlist kan afstrepen! We zijn er kapot gegaan, maar dat hoort erbij! Het past niet als je in een jeep aan komt rijden tot het eind. Nee, je moet de hoogte voelen, op willen geven, maar niet doen. Dan sta je er met dubbele trots!
De avond duurde niet lang. Er was weinig te doen en het was koud. Met alle verhalen van de gids in mijn hoofd, besloot ik voor het slapen toch maar een extra tablet tegen hoogteziekte in te nemen.
’s Nachts vulde de rook van verbrande schapenkeutels de tent, was drinken niet meer mogelijk, omdat het water in het flesje ijs was geworden, heb ik tijdens het omdraaien nog nooit zoveel statische vonkjes gezien en was ik ’s ochtends vervuld met trots en blijdschap.
Elke dag dat je leeft is er eigenlijk eentje om te vieren, dus hebben we die avond een biertje besteld en geproost op het leven!

Foto's

0c32b.jpg

Himar