Nachtmerries en dromen van een pelgrimstocht in Tibet
Himalaya
Tibet
Colombo
Nachtmerries en dromen van een pelgrimstocht in Tibet
Nachtmerries en dromen van een pelgrimstocht in Tibet
Eerlijk is eerlijk, ik heb me deze reis meermalen afgevraagd waarom doe ik dit? Waar zijn we nou helemaal mee bezig? Ben ik gek ofzo? Ik doe dit toch vrijwillig?
Natuurlijk besef ik dat een pelgrimstocht niet van een leien dakje kan gaan, maar jeetje wat zijn we beproefd! Het leek wel alsof we tegenslag op tegenslag te incasseren kregen. Onze grote wens om te voet de grens van West-Nepal over te gaan, viel letterlijk en figuurlijk in het water. Dagenlang gewacht tot Sint Juttemus of onze binnenlandse vlucht zou vertrekken... en Nepalganj is nou niet echt het oord waar je vast wilt zitten. Snikheet en zo vochtig dat alles verroest is (inclusief toilet). Het is een grote, vieze rommelstad. Werkelijk overal ligt er afval op straat, waar de varkentjes vrolijk in rondstruinen. Het tetterende straatbeeld van Nepalganj went gek genoeg. Riksja's, motors, paardenwagens en ossendrijvers vlogen allemaal kris kras door elkaar over de weg. We kunnen hele fotocollages maken van de plaatselijke fietsenmaker, kapper, kindertjes, multivitamine en baby-care reclame direct naast de troep. Maar helaas, het wachten leidde ons niet naar ons doel; modderpoelen op de landingsbaan en volle legerhelikopters lieten onze droom in duigen vallen. Een wijze les in geduld en 'to accept the things we cannot change'!, plus een mooie band met zijn vijven is 'het enige' wat we uit een verloren week hebben kunnen halen. Maar een reiziger is geen echte reiziger als je je plannen niet flexibel bij kunt stellen. Dan maar via de andere kant Tibet in.
Bij de oostelijke grensovergang met de jeep over land duurde het nog eens twee dagen voordat we Tibet in waren. Stakingen aan Nepalese zijde en 'road blocks' aan Chinese zijde hielden ons vast en natuurlijk was er de nodige controle aan de grens. Mijn boekje van Kailash en dagboekje werden minitieus gecontroleerd op een afbeelding van de dalai lama. Vervolgens belandden we in een idioot hoog Japans reistempo. Met de lange reisdagen in de jeep leek het in eerste instantie nog alsof mijn jeugddroom van de 'Camels trophy' uitkwam. Avontuurlijk reden we door ijswater, riviertjes en moesten we een keer uit het grint gesleept worden door onze truck, omdat we bijna op onze kant lagen. Maar na uren en uren hobbelen, werd je het wel zat. En welke weg was er eigenlijk? Het was één groot doolhof van zandwegen. Als je niet uitkeek botste je tegen een zandberg of een onafgemaakte brug op; in het donker is dat nogal spannend. Daar waar we 's ochtends nog met bevroren tenen, muts, wanten, sjaal en dubbele fleece zaten, werd het met de felle hoogtezon op ons dak al snel verstikkend heet. Raampjes open doen had niet veel zin, want dan was het een en al stof happen. Last but not least heeft de hoogte ons flink parten gespeeld. Bloedneuzen, een toenemende druk op je hersenpan alsof er een snelkookpan ontploft, letterlijk happend naar de 40% zuurstof die je mist, desoriëntatie en ik zou zelfs gehallucineerd hebben...Ach, dit zijn 'kleine overkomelijke hoogteprobleempjes', zeker vergeleken bij wat onze lieve reisgenoot te verduren heeft gekregen. Zij is na de tocht rondom kailash met longoedeem opgenomen in het ziekenhuis in Saga; heel erg schrikken! Dus ja, als ik alleen deze kant van het verhaal zou vertellen, kan ik me goed voorstellen dat menigeen zegt dat ik gek ben.
MAAR....
Het fabelachtig mooie landschap staat voor altijd op mijn netvlies gebrand en de magie rondom Kailash is in mijn ziel gekerfd! Weidser dan dit kan het niet. Onwerkelijk verre, eindeloze horizonten. Het was zo mooi dat ik niet wist of mijn kippevel van de kou of van het geluk kwam. Het leek wel of ik droomde. Kale bergen met yeti-vormige klauwen in talloze kleuren en de schaduwen van de wolken op hen geworpen. Grasland in herfstkleuren met daarachter zandduinen, blauwe meren en besneeuwde pieken. Adembenemend mooi!
En daar waren we dan eindelijk bij ons doel Kailash. De heiligste berg voor Tibetaans Boeddhisten, hindoeïsten en mensen van de Bon-religie. De heiligste rivieren, waaronder de Ganges en Brahmaputra ontspringen hier. Shiva en de boeddha van de toekomst, Maitreya, huizen hier in de hemel. Vandaar de vele pelgrims. Het voelde zeer gastvrij en als een enorme eer om tussen hen met de 3-daagse kora (rondgang) mee te lopen. Vol verwachting liepen we door het weidse landschap met rood-oranje kleurige bergen en de schaduwen van Kailash op zich geworpen. Voor de nacht stonden we met ons tentje direct aan de voet van Kailash. De zonsondergang maakte Kailash goudkleurig. Bij het eerste zonnestraaltje de volgende ochtend op de top van Kailash vertrokken we voor onze grote dag: de Drolma La pas van maar liefst 5660 m oversteken (overigens is de hele tocht al boven Mont Blanc hoogte). Ze staat symbool voor de transitie van je oude leven naar een nieuw leven. De pas opkomend 'ga je dood' en daarna voel je je als 'herboren'. Daarom laten mensen ook wat van zichzelf achter, bijvoorbeeld kleding of bloed. Ik had een pluk haar achtergelaten en hoopte 'de longen uit mijn lijf hoest' daar te laten...Helaas ging dat niet zo 1-2-3. Na de afdaling nam mijn hoest toe en kreeg ik koorts. Ik zat letterlijk en figuurlijk in een diep dal. Ik kon eigenlijk niet meer, maar gelukkig hield de mooie natuur me op de been. Toen het al bijna donker werd, kwam de yakherder, onze reddende engel, ons tegemoet met een thermoskan thee. De laatste dag was een geweldig toetje, een schitterende kloof loodste ons terug naar het begin van de kora. De euforie was daar, we hadden het volbracht.
De Himalaya is extreem in alles! Ze haalt zowel de ellendigste als de mooiste gevoelens bij me naar boven.
Foto's
