"I hate it !!"
River Kwai
Thailand
Doppie
"I hate it !!"
Mijn voorstellingsvermogen laat me in de steek, ik kan de beelden die ik zie niet plaatsen in de geschiedenis die zich voor mij ontrolt. Het oorlogskerkhof in Kanchanaburi is het onuitwisbare bewijs van de verschrikkingen die hier hebben plaatsgevonden. Maar het plaatje klopt niet.
De loopgraven van de slag om de Somme projecteerden haarscherp over het druilerige heuvellandschap op een grijze novemberdag. De slag bij Arnhem heb ik met eigen ogen zien gebeuren, nou ja zo voelde het wel toen ik als klein jongetje de filmopnamen bezocht van 'Een Brug te ver'. Dichtbij huis kan ik verhalen koppelen aan tastbaar aanwezige overblijfselen.
Maar hier, hier lukt het niet, wat ik zie is te mooi om te combineren met welke zwarte bladzijde uit de geschiedenis dan ook – de vreedzame rijstvelden buiten de stad waar ik net langs gefietst ben, de vriendelijk zwaaiende Thai.
De rust hier is overweldigend, in tegenstelling tot het kerkhof midden in de stad waar het verkeer omheen raast en horden luid pratende toeristen rondlopen. Het Chong-Kai War Cemetery ligt op een steenworp afstand van de Kwae-Noi River, de indrukwekkende rijen grafzerken worden maar door een enkeling bezocht.
In gedachten loop ik rond, ik lees de namen, Engelsen, Maleiërs, Indiërs en Nederlanders liggen hier. Een monotone opeenvolging van land, naam, rang, geboortedatum en sterfdatum. Het analytische deel van mijn hersens berekent de leeftijden: 29 jaar, 42 jaar, 23, 18, 54. Geen lijn, geen systeem, willekeurige data. Mijn andere hersenhelft worstelt, zit vol met vragen, wie waren deze mensen, hoe zagen hun levens eruit ? Wie waren deze 1740 voordat ze willekeurig bij elkaar gebracht hier hun gezamenlijke tragedie beleefden ?
In de verte loopt een oude dame, enigszins schuifelend, maar met een zeer duidelijk doel. Voor haar liggen hier geen 1740 doden, zij komt hier maar voor één. Geen naam met een getal maar een verhaal met een naam. In gedachten knielt ze bij de kleine steen, hoe hoe lang kan je rouwen, hoe diep is dit verdriet, hoe groot de liefde ?
Mijn gedachten dwalen weg, de emotie leidt me naar mijn eigen doden: 52 jaar, 49 jaar, 33, 50, 42. Ik weet wie ze waren, ik kende hun verhalen die ook de mijne waren. We deelden passies, hadden dezelfde dromen, ik leef nu hun droom. Wat zou ik graag nog hun verhalen aanhoren, en misschien zij wel die van mij. Hoe lang kan je rouwen ? Het grote verdriet slijt maar de jeuk van het litteken verdwijnt nooit.
Ik wordt uit mijn overpeinzingen gerukt door een enorme herrie. Over de rivier wordt een ponton voortgetrokken, niemand aan boord maar de muziekinstallatie staat op maximum. We hebben ons al eerder erover verbaast dat de stille Thai, die stemverheffing zien als een zwakte, zo'n enorme voorkeur voor keiharde muziek hebben. Zelfs de serene rust in Sai Yok NP werd wreed verstoord door zo'n voorbij drijvende openlucht disco, om nog maar te zwijgen van de piepkleine winkeltjes die genoeg herrie voortbrengen om een warenhuis horendol te krijgen.
Om van Hua Hin naar Krabi te komen kiezen we een keer voor luxe, geen lokale bus met wapperende gordijnen voor de open ramen, maar een echte 'airconditioned deluxe express' bus. We hebben plek 1, helemaal voorin op het bovendek, panorama uitzicht door de enorme voorruit en meer beenruimte dan de Thai achter ons ooit nodig zullen hebben. Op de TV die vlak bij ons hangt jengelt een popgroep met het logo en de looks van een Metalband uit onze jeugdjaren zich van de ene slappe ballad naar de andere. Hun muzak vormt een niet al te storende achtergrond voor de film die in 3D breedbeeld voor onze ogen wordt afgedraaid.
Helaas blijkt het bandje slechts het voorprogramma, na een half uur moeten ze plaatsmaken voor de grote sterren. Het orkest begint te spelen, het showballet danst er lustig op los en even later komt hij op: de Thaise Ron Brandsteder, misschien wel 40 centimeter kleiner dan de onze maar het applaus is er niet minder om.
Na wat inleidende woorden begint het orkest weer te spelen, tot onze verrassing een lekker stukje slowblues, klinkt veelbelovend. We zijn volledig op het verkeerde been gezet, na een halve minuut stopt de muziek en wat volgt is een 2 uur durende orgie van schreeuwende en krijsende figuren die over het podium lopen te rennen. Ron heeft gezelschap gekregen van de lokale Hans Teeuwen en... nog een Hans Teeuwen en..... nog een Hans Teeuwen en nog één en nog één.
Vol verbazing zitten we te kijken, we willen niet maar we moeten wel, deze horendol makende show is niet te negeren. Tenminste, voor ons dan, de rest van de bus ligt in diepe rust te slapen. We zoeken oogcontact met de chauffeur, misschien kan het wat zachter als er toch niemand kijkt ? Hij lijkt ons te begrijpen, zijn hand gaat naar de volumeknop en, nee hé, er gaat nog een tandje bij, harder inplaats van zachter. Voldaan over zijn goede daad richt hij zijn aandacht weer op het verkeer.
In Ao Nang hebben we een fijn plekje gevonden om 's avonds onze slaapmutsjes te halen, de Full Moon Bar heeft een gezellige bardame, goeie sfeer en lekker bier. Maar het is vooral de muziek die het hier zo goed toeven maakt, een lekkere mix van ouwe Rock en Danceclassics, zeg maar Veronica maar dan zonder dat irritante gewauwel van Jenssen en kornuiten.
We hebben het met onze Thaise vriendin over de TV show en de bonkboten, dolenthousiast reageert ze, haar favoriete programma en die drijvende parties zijn helemaal te gek. Wat wij ervan vinden vraagt ze, om haar niet voor het hoofd te stoten draaien we er maar een punt aan door te zeggen dat we het niet helemaal begrijpen.
Terwijl op de achtergrond het intro van Radar Love klinkt vragen wij aan haar wat zij van de muziek vindt waar ze avond aan avond in staat te werken. Haar ontnuchterend eerlijke antwoord komt recht uit haar hart:
“I hate it !!”
[div align="center"]Vorige blog[/div]
Foto's
