Veelzijdig Koh Phagnan

Door: Traveline

Geplaatst op Jan 31, 2015

Koh Phagnan is een veelzijdig eiland. Er is een tropische jungle, dus je kunt heel mooi scooteren tussen de hoge palmbomen terwijl de groene bergen in de verte één-voor-één tevoorschijn komen. Er zijn ruige kusten waarbij je na tien meter gezwommen in het water, terecht komt in een adembenemend mooi koraalrif: Koh Ma. Koh Ma leerde ik kennen tijdens mijn Scuba Open Water Padi Diving Course bij Phagnan International Diving School. Na het Jungle Experience-feestje midden in het exotische oerwoud met glow-in-the-dark-verf en goede techhousebeats besloten mijn reishomies en ik een duikcursus te gaan volgen. Hoe vet is het om ergens te zijn waar je eigenlijk normaliter niet kunt zijn?!
Door het schrijven van een artikel over budgetreizen voor Columbus wist ik dat Koh Tao een van de goedkoopste bestemmingen ter wereld is waar je kunt leren duiken. Maar op Koh Phagnan kun je dat net zo goed. Aangezien Koh Tao het duikerseiland is, besloten we om ecologische redenen op Koh Phagnan te blijven. De eerste dag zaten we van 8:00 uur t/m 18:00 uur non-stop in de klas. Daarna moest ik naar het ziekenhuis om te kijken of mijn hartritmestoornis geschikt was om te duiken. Dat was een onvergetelijke ervaring. Verzorgd worden in een ander land is hilarisch. Ik kreeg een badjas aan, moest op een smoezelig laken liggen en de elektronische stickers voor het hartfilmpje waren rode ballonnetjes. Uiteindelijk werd ik goedgekeurd, dus dit avontuur had een goed einde. De volgende dag stonden we om 8:00 uur aan de rand van het zwembad. We bouwden de duikuitrusting vijf keer op en vijf keer af. Toen trokken we het pak aan en sprongen we, met duikfles en al, in het zwembad. We oefenden hoe je je zuurstofapparaat onder water terugzoekt als het kwijt is, hoe je je masker afneemt en weer op doet en hoe je een ander helpt als ie stervende is. Super leerzaam. Maar na drieënhalf uur onder water begin je je blaas te voelen en met zo'n pak aan is dat niet zo'n succes. Dus ik dwaalde af en kreeg een standje. Een herkenbare. De "Eline! Let op! Waarom luister je niet!?"-standje. Dit standje kreeg ik ook vaak tijdens mijn rijlessen. Gelukkig kwam het emotionele gedrag van onze instructeur door zijn Spaanse roots. Hij had iets weg van zorro. En van mijn vader. Dus dat voelde wel vertrouwd. En dat is best belangrijk als je zo extreem uit je comfort zone stapt. Ik dacht: "Duiken! Oh, dat doe ik wel even." Maar toen ik in de baai van Koh Ma vijf meter moest gaan dalen, kneep ik hem even. Gelukkig had ik maar twee keer een paniekgevoel en deed al het mooie wat we daar zagen de paniek vergeten. We zagen schorpioenvissen en felgekleurde koraalbloemen. Er zwommen kobaltblauwe visjes rond en er dwarrelden zwarte zee-egels om ons heen. Het voelde alsof ik in een kleurrijk aquarium zwom.
De volgende dag gingen we een stapje verder. Bij een grote uit het water oprijzende steen, genaamd Sail Rock, gooiden we het anker uit. Daar ging een nieuwe wereld voor me open. Een onwijs indrukwekkende en bijzondere wereld. De eerste duik om tien uur 's ochtends werd meteen de diepste: al equaliserend (je oren drukvrij maken) daalden we af naar de achttien meter. Zorro liet het ons zien. Op zijn horloge stond achttien meter. O. Em. Gee. Achttien meter!! Ik keek omhoog, naar links, naar rechts. Ik keek voor me uit. Ik knipperde met mijn ogen. "Dit is niet echt", dacht ik. "Ik zit in een film". Het was ongelooflijk mooi. Overal, maar dan ook echt overal, zwommen vissen. Grote en kleine. Lange en dikke. We passeerden een school van vijftien baraccuda's. We werden ingehaald door grote maanvissen. We zoomden in op zeeslakjes en anemonen. We deinsden terug voor de giftige triggerfishes (tip: google deze vissen voor optimale visualisatie). Het was a-ma-zing. Ik wilde niet meer naar boven. Ik voelde me er thuis. Ik voelde me een zeemeermin en dat had ik altijd al willen zijn. Helaas zit in je gasfles niet genoeg zuurstof voor de rest van je leven dus stegen we, volgens de regels (zodat ons trommelvlies en onze longen niet zouden ploffen) naar boven. Ik kwam stralend boven. Wat een verrijking!
Na de tweede duik van veertien meter, waarbij we een onderwatergrot in gingen en oranje- en roodgekleurde beestjes zagen, was het eindelijk zover: we hadden onze PADI in onze pocket! Duiken voor je leven!