Bob Marley's "Don't-worry-about-a-thing"-therapie
Chiang Mai
Thailand
Annettoz
Bob Marley's "Don't-worry-about-a-thing"-therapie
“Don't you worry about a thing – everything is gonna be alright”. Luidkeels zingen we Bob Marley's levensgenietend lied terwijl Aom handig de scooter door het zinderende avondverkeer van Chiang Mai manoeuvreert. Een rode taxi vol backpackers kijkt ons verbaasd aan terwijl we naast de volgeladen wagen stoppen en wachten tot het verkeerslicht weer op groen springt. Zodra het groene sein gegeven wordt scheuren we zingend weg. Wat een verschil met de eerste avonden toen ik nog verkrampt achterop de scooter zat en eigenlijk constant schietgebedjes murmelde. Ik vind het nu heerlijk hoe de verkoelende wind door mijn t-shirt en haren wappert!
Aom zet me net als de vorige avonden af op de avondmarkt waar een aantal andere hostelgangers op me wachten om samen te gaan eten. Zelf rijdt ze door naar de reggaebar waar ze een uurtje moet oefenen met haar nieuwe gitarist voor ze samen gaan optreden die avond. Na een flinke periode in Chiang Mai te hebben doorgebracht ken ik de eetgelegenheden beter dan de gemiddelde backpacker en wederom stel ik voor om naar de Riverside Bar te gaan waar ze de lekkerste Green Curry Fried Rice w/ Coconut Milk serveren. Ik zou zelfs vanuit Nederland heen en weer vliegen, puur om dit gerecht nog een keer te kunnen eten. Het prachtige restaurant aan het water is opgezet door een Oostenrijkse vrouw en is al jaren een groot succes. Mede door de uitstekende gerechten, maar ook door de sfeervolle ambiance en de livemuziek.
Als alle knorrende magen gestild zijn stappen we met z'n allen in een rode taxi en laten ons voor tien cent per persoon naar de reggaestraat rijden. De taxichauffeur kent het adres niet en terwijl ik hem door het raampje aanwijzingen geef waar we heen moeten, zie ik hoe zijn jonge zoontje naast hem op de bank opgekruld ligt te slapen. Zou hij geen moeder hebben die op hem kan passen of vindt hij het gewoon fijn om bij zijn vader te zijn die ongetwijfeld veel moet werken? Veel chauffeurs gebruiken hun taxi buiten werktijd ook als huis, dus misschien wonen ze hier wel in. Ik voel me plotseling rot dat we met dit luide gezelschap zo laat op de avond nog hebben staan afdingen op de prijs. Ik kijk naar mijn flink uitgedoste vrouwelijke medereizigers die al behoorlijk wat alcohol door hun bloed hebben gieren en naar de jongens die het geschreeuw om aandacht maar al te graag over hun heen laten rollen. Eventjes voel ik me in het oneindige gat tussen deze twee zeer verschillende werelden instaan, zonder zelf bij eentje thuis te zijn.
Een klein tikje op ons raam is het sein dat we op onze bestemming aangekomen zijn. We geven de vermoeide taxichauffeur een flinke fooi en wensen hem een goede nacht en lopen de zanderige reggaestraat in. Jack Sparrow is weer aan het zingen en glimlacht even zodra we binnenkomen. Aom staat vanaf de zijkant van de bar naar het optreden te kijken en wacht geduldig tot het haar beurt is om te zingen. De groep waarmee ik binnenkom geniet meteen met volle teugen van de goede sfeer in de bar en terwijl de helft uitbundig de dansvloer opspringt bestelt de rest een voorraad cocktails. Ik voel me een stuk minder sociaal dan normaal en voeg me bij mijn rustige Thaise vriendin. We zijn ons allebei bewust van de onzichtbare band die we lijken te hebben en waarderen elkaars vriendschap enorm. Geen overdreven en onzinnige praat, maar een oprechte sympathie voor de ander. We staan alletwee een tijdje te kijken naar onze Jack Sparrow als ze plotseling in haar tas graait. “I made you something!” zegt ze trots en tovert een prachtig armbandje tevoorschijn. “I made it a long time ago and liked it so much that I decided to give it to a very delicate person. It fits to you.” Ze pakt m'n pols en knoopt het armbandje vast.
Dan is het haar beurt om te zingen. Terwijl ze op het podium staat raak ik aan de praat met een jonge Thai met een gigantische bos haar. Zijn naam is Por. Aan zijn kleding lijkt hij rechtstreeks uit de jaren '60 te komen en we lachen samen hartelijk om de nu wel heel raar dansende toeristen op de dansvloer voor ons. Hij blijkt ook een vriend van Aom te zijn en vroeg zich af wie ik was, omdat we al de hele week samen optrekken. Een uur later is Aom klaar met zingen en vertrekt hij tot mijn verbazing naar het podium. Is iedereen in Thailand soms muzikant of kunstenaar?! Voorzichtig pakt hij zijn ouderwetse microfoon uit de doos en geeft een vermakelijk optreden met zijn ska-band. Aom en ik lopen naar buiten en zoeken verkoeling in de frisse nacht. Terwijl we naar de honderden sterren boven ons kijken verzucht ze, “I miss him. My new boyfriend. He is in Pai. I want to see the stars with him.” Dit is de eerste keer dat ze vertelt over haar gloednieuwe vriendje. Een Amerikaanse drummer die zijn toevlucht zoekt in de heuvels rondom het kleine dorpje Pai. Tot nu toe ging het altijd over mijn Duitse ex, maar dankzij haar effectieve 'don't-worry-about-a-thing'-therapie vervaagt hij steeds meer naar de achtergrond. “I go and visit him next week by scooter. It's a 4 hour drive. You want to come with me?” Eigenlijk moet ik terug naar Bangkok omdat ik over anderhalve week naar huis vlieg. Eigenlijk..."Don't worry about a thing!" Ik beloof haar eroverna te denken en lachend stappen we weer de bar binnen waar Por met zweet op zijn voorhoofd de dansende massa vermaakt. “Hij heeft het zwaar”, merkt Aom op. “Kom we moeten hem onze energie doorgeven!” Ze trekt me aan mijn arm naar het podium waar we de dansers, maar vooral Por, versterken. Een klein glimlachje op zijn gezicht bedankt ons hartelijk.
Foto's
