Reggae afterparties met Thaise kunstenaars
Chiang Mai
Thailand
Annettoz
Reggae afterparties met Thaise kunstenaars
Het paars/blauwe hoofd van Bob Marley kijkt me vanaf de metershoge muur indringend aan. Zijn kabeldikke dreadlocks krioelen als een stel vastgebonden slangen om zijn gezicht heen en gaan langzaam over in een groene laag verf dat giftig oplicht in het schijnsel van de blacklight lamp aan het plafond. Fred en ik kijken in afwachting naar de jonge Thaise barman die met een brede glimlach onverstaanbare verhalen ophangt over de reggae-bands die hebben opgetreden in zijn lege barretje aan de rand van het centrum van Chiang Mai. De kleine houten krukjes die zorgvuldig rondom de Jack Daniels-tafeltjes staan opgesteld, zien er wat triest uit zo zonder wat gezellige babbelende billen erbovenop.
Hoe sympathiek de jonge Thai ook is en ondanks de indrukwekkende muurschilderingen, zijn Fred en ik op zoek naar wat gezelschap. Teleurgesteld loopt de barman achter ons aan richting de uitgang en drukt ons op het hart om over twee uur terug te komen, dan zit de bar vol, belooft hij ons. “Je kan beter naar de jazz bar gaan die tien minuten verderop zit”, vertelt hij ons welwillend. “Daarna komt iedereen hierheen. Tot straks!” En hij zwaait ons uitbundig uit en gebaart overdreven dat we verder rechtdoor moeten lopen.
Na ruim twintig minuten over de grauwe straat gelopen te hebben, vragen we ons af of we ergens een afslag hebben gemist tot we in de verte een groep Thaise mensen midden op de stoep zien dansen. Nieuwsgierig lopen we richting de feestende menigte en hoe dichterbij we komen, des te luider wordt de heerlijke jazz-muziek die vanuit het kleine barretje de straat op rolt. Tot ons grote geluk vinden we nog twee kleine houtblokken waarop we kunnen zitten, half op straat, nog net in het licht van de kleine jazzbar, elleboog aan elleboog met een groep hip uitziende Thaise jongeren. Achterin het barretje, wat meer op een soort garage lijkt, staat een lange zwarte man met dreads tot zijn middel gepassioneerd te spelen op een saxofoon en aan de reacties te horen is hij erg geliefd bij het publiek.
Een Thais meisje met een grote knot op haar hoofd neemt plaats voor mij waardoor ik bijna niks meer zie, behalve de verfkwast die ze gebruikt om het haar op zijn plaats te houden. Ik ken haar! Voorzichtig tik ik haar op de schouder en als ze zich verbaasd omdraait beginnen haar ogen direct te stralen. “Hey! Is you!” Weken geleden hebben we elkaar ontmoet in de Riverside Bar toen ik daar met Erica was. Daarna hebben we elkaar nooit meer gezien en ging ik terug naar Bangkok. Meteen nodigt ze Fred en mij uit aan haar tafeltje en het wordt steeds gezelliger.
Een half uur later stopt de band met spelen en loopt het cafe snel leeg. Het meisje genaamd Aom vraagt ons mee te gaan naar de volgende bar. Daar zeggen we geen nee tegen en blij pakt ze haar krakkemikke scootertje en zegt “Spring maar achterop!” Met Fred die zich angstvallig vastgrijpt aan het rekje helemaal achterop, kruip ik tussen haar en Fred in en kom tot de conclusie dat als we een ongeluk krijgen ik de veiligste plaats heb. Ik heb het nog niet gedacht of weg scheuren we, slingerend tussen het razende verkeer door zonder helmen op. Ingebouwd tussen mijn twee 'airbags' probeer ik het moment vast te leggen op camera.
We weten onze bestemming zonder kleerscheuren te bereiken en behendig parkeert ze haar scooter langs de zandweg waaraan een verzameling reggae-barretjes liggen. Vanuit de kroegen schallen verschillende Bob Marley-songs, op straat geven Thaise jongens een vuuroptreden en de vele dreadlockhoofden wekken het idee dat we in Jamaica beland zijn. We volgen onze 'gids' een barretje in dat verscholen gaat achter de struiken. Ik word spontaan blij van de zanger die aan het optreden is! Hij ziet eruit als een mini-versie van de piraat Jack Sparrow, maar heeft een stemgeluid als Bob Marley! De dansvloer is volledig gevuld en tussen de enthousiast hupsende mensen door lopen enkele straathonden, die zich nergens aan lijken te storen. Verbaasd kijken Fred en ik toe hoe de populaire zanger zijn hand opsteekt en naar ons gebaart dat we richting het podium moeten komen. Aom begrijpt de hint en loopt naar het podium. Daar overhandigt Jack Sparrow haar de microfoon en meteen blijkt dat ze een van de beste zangeressen is die ik ooit gehoord heb. De dansende menigte krijgt spontaan meer energie van haar en gaat compleet uit haar dak. Als haar nummer afgelopen is neemt ze bescheiden alle bedankjes in ontvangst en komt grinnekend naar ons teruglopen. Als ook deze bar sluit, blijven we achter met de muzikanten in de nu lege, donkere bar. Er worden kaarsen aangestoken en de flessen rum verschijnen op tafel.
Terwijl ik met Jack Sparrow zit te praten wordt ons tafeltje steeds voller. De nachtmarkt is afgelopen en de kunstenaars die hun werk probeerden te verkopen, komen ook ontspannen in de gesloten bar. Terwijl een jongen met een enorme afro op een gitaar zit te tokkelen, versterkt Aom zijn muziek met haar prachtige blues-stem. Een tekenaar van de markt genaamd Van, doet zijn best om een portret van mij te maken terwijl Jack Sparrow zijn potloodlijnen kritisch volgt. Fred zit even verderop met twee Thaise jongens in gesprek en al snel vliegt de erg ontspannen nacht voorbij en is het tijd om te gaan. De tekenaar geeft me de twee portretten van mijzelf en stapt in zijn oude rode sportwagen. Jack Sparrow zet zijn gebreide rasta-muts op en verdwijnt in de nacht op zijn zwarte motor, terwijl Aom met veel moeite haar scooter weer aan de praat krijgt na een tuc-tuc voor ons geregeld te hebben. Fred kijkt me grijnzend aan en zegt “The Thai sure love flirting with you. Every guy asked me if you were available and invited us for tomorrow night!” Met een schok komt onze tuc-tuc in beweging en zwaait Aom ons hartelijk uit. Morgen weer...?
Foto's
