Fietsen buiten de gebaande wegen van Chiang Mai
Chiang Mai
Thailand
Annettoz
Fietsen buiten de gebaande wegen van Chiang Mai
Ondanks onze avontuurlijke waterval-wandeltocht jeuken onze voetzolen nog steeds als we terugkomen bij het hostel die avond, daarom gaan Erica en ik meteen weer op zoek naar een activiteit voor de volgende dag! Via de reisreporterwebsite van Columbus Magazine stuiten Erica en ik op de tip “fietsen in Chiang Mai”, met de Belg Etienne die al dertien jaar fietstochten in Thailand organiseert.
Aan het einde van een grappig telefoongesprek in het Vlaams, zitten we met een note-pad vol details van de geboekte fietstocht in onze handen. Morgenochtend komt Etienne ons ophalen en brengt ons naar het startpunt van de vijf uur durende fietstocht. Ik trap mijn loodzware bergschoenen en sokken uit en sprint naar boven om een warme douche te nemen.
Zodra ik de eerste stap op de traptrede zet schiet een pijnlijke steek door mijn rechtervoet. Voorzichtig probeer ik mijn grote teen aan die voet te buigen. Het hompje vlees ziet eruit als een winterpeen en is onbuigbaar. Blijkbaar was de actieve wandeltocht niet goed voor mijn herstellende Koh-Phangan-teen. En dat terwijl ik er al weken geen last meer van heb gehad! Gelukkig gebruik je tijdens het fietsen niet je tenen, dus kan de fietstocht gewoon doorgaan.
De volgende ochtend word ik zachtjes wakker getikt door de altijd wakkere Erica, die me mededeelt dat we nog twee uur hebben tot Etienne ons ophaalt. De enige woorden die ik opvang zijn “nog twee uur” en beleefd iets mompelend als “thanks” (waarmee ik bedoel; “waarom heb je me nu al wakker gemaakt *%$#!?”) draai ik me weer om en slaap verder. Een half uur voor we vertrekken schiet ik in mijn sportkleren, prop een broodje in mijn mond en stap als een blinde die puur op het geluid afgaat van Erica, het busje in.
Bij het hotel vanwaar de tocht begint staan twee gezinnen al op ons te wachten. Ze hoeven nog geen woord te spreken of het is al duidelijk dat ze Nederlands zijn! Prachtig om te zien. De kinderen fietsen ongeduldig rondjes waarbij ze proberen elkaar aan te rijden, de vaders controleren deskundig de mountainbikes en de moeders rapen een hoop elleboogbeschermers bij elkaar. Erica en ik krijgen een gele mountainbike en een bijpassende helm toegewezen, waarmee we wel iets weghebben van de ei-hoofden van Suske & Wiske.
Hoe langer we fietsen, des te meer we de drukke stad achter ons laten. Het oosten van Chiang Mai is prachtig. Overal zijn rijstvelden, heuveltoppen die schuilgaan in de wolken en nauwe onverharde weggetjes. Onze Thaise gids, Miaow (haar “Westerse” nickname) weet bij elke straathoek wat te vertellen. Een bijzondere eerste stop is een plek waar geen enkel toeristenbureau heengaat en waar je met de bus of lopend nooit zou komen. Op een keurig onderhouden park staan rijen witte mini-huisjes gemaakt uit steen. Ze zijn allemaal identiek aan elkaar en op twee mannen in een rolstoel na is er geen teken van leven. Dit is een voormalige lepra-kolonie. Een plek ver buiten de stad waar alle vroegere leprozen werden geisoleerd van de samenleving. Vandaag de dag wordt het nog steeds gebruikt, al is het niet meer afgesloten van de buitenwereld.
Na het witte leprozendorp stoppen we bij een heilige plek voor Thaise mensen. We parkeren onze fietsen en lopen naar een verhoging waar twee afgebrokkelde muren staan waartussen en berg as ligt. Op deze plek cremeren de Thai hun doden en zorgen ze ervoor dat de geest van hun geliefde onverstoord door kan varen naar waar dan ook. Miaow schuift met haar vinger door het as en tovert stukjes onverbrande botten van de laatste crematie tevoorschijn. Bizar! We staan gewoon naar stukjes mens te kijken, die eigenlijk gewoon op kippebotjes lijken.
Rond het middaguur stoppen we in een klein dorp voor een versbereide lunch. Vooral de plakjes bananencake smaken fantastisch en vullen goed. Nederlands als we zijn vragen we allemaal om een plastic zakje en drukken het vol met de zoete zelfgemaakte cake. Wanneer we weer op de fiets stappen, schelt er opeens een dictator-achtige stem over de straat. Het klinkt zo luid en zo onverwacht dat alle fietsers geschrokken om zich heen zoeken naar de herkomst van de strenge stem. In plaats van een boze Aziaat zien we een verroeste luidspreker in een hoge paal hangen die het geluid uitschreeuwt. Twintig meter verderop staat de volgende. Miaow legt uit dat de dorpelingen geen radio of tv hebben en dit omroepsysteem gebruiken als een dorpje verderop hulp nodig heeft. Dit keer zoeken ze mensen die kunnen meehelpen om de oogst binnen te halen. Met die kennis vers in onze oren, klinkt de stem een stuk minder aggressief en fietsen we gerust verder.
De tocht wordt afgesloten met een ritje door de armste wijk van Chiang Mai. Hier leven de hilltribes die de heuvels verlaten hebben en proberen te werken in de stad. Ze hebben geen geld, dus de overheid heeft ze een stuk land toegewezen waar ze mogen wonen. Natuurlijk is dit het meest stinkende stuk land dat er is. Langs de vervallen bamboehutjes loopt een erg troebele rivier, waarnaast de kinderen aan het spelen zijn en de geiten lopen over de vuilnisbelt op zoek naar voedsel. Het meest opvallende is dat de hilltribes hier gewone kleding dragen terwijl ze 's avonds uitgedost in traditionele kleding de markt overgaan om hun spullen te verkopen.
Ondanks de armoede houden de kinderen vrolijk hun handjes in de lucht om ons een high-five te geven terwijl we voorbij fietsen. Ook de vrouwen die een kaartspel aan het spelen zijn, glimlachen vriendelijk naar ons. Tot nu toe was ik ervan overtuigd niet zo'n belachelijke houten kwakende kikker te kopen van de marktdames, maar nu ik heb gezien hoe ze leven maakt het me niet uit wat ik van ze koop. Zij hebben het geld harder nodig dan ik. Met dan voornemen in mijn achterhoofd fietsen Erika, de Nederlandse gezinnen en ik voldaan terug naar Chiang Mai om daar van een welverdiend Chang-biertje te genieten.
Foto's
