Thaise curry met zure whiskeysaus (op huwelijksreis naar Thailand met drie puberkinderen) 1

Door: Lione Kolsteren

Geplaatst op May 7, 2011

Wij kenden elkaar een paar maanden en we kenden elkaars passie voor reizen. Het moest er maar snel van komen: onze eerste gezamenlijke reis. Een verre reis moest het worden. Mijn zoon Stephan van 19 jaar woonde bij ons en hij was nog nooit echt ver weg geweest. René’s kinderen, Eva van 14 jaar en Joeri van 17 jaar, hadden wat meer werelddelen dan alleen Europa bezocht, maar waren uiteraard wel in voor weer een reisje. We besloten niet met zijn tweeën, maar met zijn vijven te gaan. Na lang beraad werd het Thailand. Niet te heftig, een rondreis langs niet al te moeilijke paden, het veilige Thailand voor beginners. Voor veel startende reizigers het begin van een glansrijke reiscarrière
.
Wij hadden het al eerder over trouwen gehad, tja wat dat betreft was onze nog jonge relatie een hoge snelheidstrein die op weinig tussengelegen stations stopte. 20 juli was de vertrekdatum van de reis. Het leek ons dus een goed plan om de dag ervóór, op 19 juli, te trouwen. We maakten van onze reis zodoende gewoon maar meteen een mooie huwelijksreis. Met drie puberkinderen.

En zo vertrokken we the day after als modern gezin van de 21e eeuw: op huwelijksreis met drie grote kinderen: een maand naar Thailand.

Gaat dat goed? Ja, het ging uitstekend. Rondreizen is hard werken. Vroeg op, veel kilometers afleggen, veel bezienswaardigheden bezoeken. De gemiddelde puber zal hier niet echt opgewonden van raken. Die heeft een heel ander scenario voor een geslaagde vakantie: lang slapen, met tegenzin ontbijten als de zon al hoog aan de hemel staat, op het strand verder slapen, en tegen de avond wakker worden, je opdoffen en tot diep in de nacht losgaan om vervolgens laveloos weer een gat in de dag te slapen.

Tja, en dan is in de hitte sjokken bij de Wat Pra Keo, tussen de ruines van Ayutthaya of Sukothai toch gewoon hard werken, en in ieder geval iets heel anders. Maar ze vonden het fantastisch. Zo veel indrukken, geen moment verveling. Struinen door het hectische Bangkok, met het treintje over de beruchte Birmaspoorweg, langs ijzingwekkend diepe kloven en over krakende houten bruggen, je in een autoband stroomafwaarts over de River Kwai laten drijven en dan maar hopen dat je het laatste platform van ons drijvende hotel te pakken kreeg, anders kwam je geheid in Birma uit. Sensatie genoeg.

Alleen het avondvertier. Ja, dat liet wel te wensen over. Op deze leeftijd alleen in Bangkok ’s avonds, nee, geen goed idee. In andere steden of dorpen waar we sliepen was al helemaal geen nachtleven, dus ja, dat lekker losgaan tot de kleine uurtjes schoot er wel bij in.

Maar er werd geen moment gemopperd. Ze genoten van iedere seconde. En ze gedroegen zich voorbeeldig. Dachten we.
Het gebrek aan avondvertier begon toch wel een klein probleem te worden. Toen we ergens in een hotel kwamen, las Stephan een briefje op zijn nachtkastje: “Masseuse komt u verwennen. Discretie gegarandeerd”. Kijk, dat was tenminste een beetje spanning, moet hij gedacht hebben. Hij draaide het nummer en regelde de afspraak, voor hem en Joeri die toch wat zenuwachtig moet hebben gekeken. Maar de gegarandeerde discretie baarde toch ook Stephan wel een beetje zorgen over het soort masseuse, dat zich over enkele minuten zou aandienen. Het leek de avontuurlijke heren bij nader inzien toch beter, dat Eva als een chapperone op een stoel naast het bed zou plaatsnemen en ze kreeg dan ook een absoluut verbod om de kamer gedurende de massage te verlaten.

Ergens in het noorden van Thailand hadden wij voor het eerst een hotel met zwembad. De kids maakten de volgende dag een bloedzuigerwandeling. Hoewel de dramatische gebeurtenis met bloedzuigers op Borneo pas enkele jaren later zou plaatsvinden, was ik toen al niet zo’n liefhebber van deze creepy monsters. Wij bleven thuis en lieten ons in het geheel lege hotel verwennen bij het zwembad. Zelfs de kok kwam tussen de middag speciaal terug naar het hotel om voor ons een feestlunch te bereiden.

De bloedzuigerwandeling was, getuige het bloedvlekkenbombardement dat vooral Eva had getroffen, een zeer geslaagde wandeling geweest. Zowel voor de kids als voor de bloedzuigers. Een echte win-winsituatie. Na het avondeten gingen we op tijd naar bed. De kids bleven met de groep rond het zwembad zitten.

De volgende ochtend werden wij – op weg naar de onbijtzaal- aangesproken door een zichtbaar aangeslagen reisleider. Hij keek alsof hij zojuist de duivel in hoogste eigen persoon was tegengekomen.

Met een grafstem zei hij: “Er is iets verschrikkelijks gebeurd. Ik moet jullie hierover onmiddellijk spreken. En jullie kunnen er maar beter bij gaan zitten, dus ik stel voor om nu naar jullie kamer te gaan”. Even nog schoot er van alles door ons heen. Was Joeri aangehouden met drugs en dreigde er nu levenslang, of nog erger? Hadden onze kids de plaatselijke rockband uitgenodigd die hun kamers vakkundig kort en klein geslagen hadden?

voor het vervolg: zie deel 2