Twaalf uur in de bus, met smokkelwaar aan boord
Thailand
Azië
Annettoz
Twaalf uur in de bus, met smokkelwaar aan boord
Met moeite proberen we te vermijden dat onze grote rugzakken uit de laadbak van de taxi rollen, terwijl de auto zijn best doet om de steile weg te beklimmen. Het eiland laat zich nog een keer van zijn beste kant zien en showt ons een prachtig doorkijkje naar een verborgen baai. Ik kijk naar mijn Duitse buurmannen die ook stilletjes hetzelfde plaatje in zich opnemen, tot de baai volledig uit zicht wordt genomen door de top van de heuvel die we zojuist beklommen hebben. In het dalletje voor ons zien we de drukte op ons afkomen. Talloze winkeltjes, eettentjes en scooters vormen het centrum van Koh Phangan, met daarachter de pier en de ferry die op ons wacht. Klaar om ons terug naar het vasteland te brengen.
Aan boord van de ferry zoeken we verkoeling in de geairconditioneerde ruimte. De jongens vallen meteen in slaap door de zachte deining. Het heen-en-weer gewieg werkt hypnotiserend en ik moet vechten om mijn oogleden open te houden. Nu het eiland nog in zicht is wil ik genieten tot de laatste snik, dus ik vlucht naar het dek met mijn camera in de aanslag. Ik neem de zilte zeelucht en de zonnestralen in me op, wetende dat ik beiden in Bangkok moet missen. Als het laatste groene stukje land uit het zicht verdwenen is, zoek ik de jongens op en laat me ook langzaam in slaap wiegen.
Anderhalf uur later worden we ruw wakkergeschud door een Thais mannetje die ons gebaard dat we er zijn. Terwijl de meeste mensen de boot al aan het verlaten zijn, springen we een beetje verward op en zoeken onze bagage op het dek. Een paar meter bij de kade vandaan staat een klein muurtje in de schaduw waar we versuft met z'n drietjes op een rijtje gaan zitten. Wachten op de bus. “Bangkok bus niet hier”, zegt een Thaise man die gekleed gaat als een nostalgische cowboy van de Amerikaanse hoogvlakte. Hij houdt zijn veel te grote spijkerbroek omhoog met een leren riem waarop verschillende Amerikaanse vrijheidssymbolen elkaar opvolgen. Op zijn hoofd draagt hij een uitgedroogde leren hoed, die zijn gerimpelde gezicht half verbergt. Ik vraag de man waar ik water kan kopen. Ik had er geen rekening meegehouden dat wanneer ze een tijd afspreken in Thailand, het ook gerust een paar uur later kan worden. Het lijkt erop dat het nog wel even duurt en mijn keel voelt aan als schuurpapier.
De cowboy maakt een droevige grimas en legt uit dat de volgende winkel een half uur lopen hiervandaan is. Aangezien de bus elk moment kan arriveren besluiten we de wandeltocht niet te maken. De man kijkt nog een keer naar ons en gebaart naar zijn zwartmatte motor. “Ik voor jullie kopen”, zegt hij in gebrekkig Engels. “Is no problem.” Hij wil zijn stalen ros al opstarten als we hem stoppen en zeggen dat hij niet voor ons heen en weer hoeft te rijden. Het risico is groot dat de bus arriveert, voor de man terug is. We wachten wel. De man lijkt het niet te kunnen accepteren dat ik dorst heb en hij niet kan helpen. Hij loopt gehaast naar een struik en tovert een kleine koelbox uit de planten tevoorschijn. Hij trekt het deksel eraf en laat de inhoud aan ons zien. In een klein plasje water drijven een paar ijsblokjes die langzaam aan het smelten zijn. “You drink this”, zegt hij blij. Hij drukt zijn mini-koelbox in mijn handen met een trotse glimlach. Met gemende gevoelens van dankbaarheid, beleefdheid en een beetje angst om de herkomst van het water, neem ik een klein slokje. Ik steek mijn duim in de lucht om duidelijk te maken dat het goed smaakt en bedank de man. Net op dat moment komt de grote, beschilderde tourbus aangereden en de cowboy roept enthousiast “Bangkokbus!” We nemen afscheid van de oude man die ons enthousiast uitzwaait.
Na een rit van een uur worden we in Surat Thani gedropt, waar de toeristen verdeeld worden over verschillende bestemmingen middels een felgekleurd stickertje. Wanneer onze bus aankomt rijden hebben we een tactiek klaar. De jongens zijn behoorlijk lang en willen graag de stoelen met extra beenruimte. Het lukt mij om als eerste in te stappen en de loungeruimte in te snellen. De acht stoelen beneden hebben meer ruimte dan de zitplekken boven. Als we alledrie een plek gevonden hebben horen we de andere toeristen de trap opstormen en koesteren we de egoistische hoop dat niemand ons paleisje ontdekt.
Als de motor start zijn we de enige reizigers in de loungeruimte en we laten ons opgelucht in de ruime stoelen vallen. Dan wordt de deur ruw opengetrokken. Een van de reserve-chauffeurs staat in de deuropening. Hij loopt naar Frank en zegt boos dat hij daar niet mag zitten en naar boven moet. Frank doet alsof hij er niets van begrijpt en blijft zitten. De man zucht geirriteerd, graait in een oogwenk met zijn hand onder het hoofdkussen van de stoel naast Frank. Haalt er een pakketje onder vandaan die hij snel onder zijn t-shirt verstopt en stormt de loungeruimte weer uit. We kijken elkaar stomverbaasd aan en als de man even later de tv voor ons aan komt zetten, lacht hij overdreven vriendelijk naar ons.
Halverwege de nacht stopt de bus nog een keer om een horde toeristen in te laten stappen. Dit betekent het einde van onze luxueuze tocht. Wanneer zes Engelse meisjes onze cabine luidpratend binnenstappen en de overige zitplekken in willen nemen, besluiten Tobi en ik naast elkaar te gaan zitten, zodat we niet naast een vreemde hoeven te zitten. We lachen om Frank die achter ons in een hoek gepropt zit naast een zwaarbepakt meisje met verschillende stukken handbagage. We gooien de dekens over ons heen, wisselen mp3-spelers uit om eens een andere playlist te horen en kijken hoe nauwelijks verlichte huisjes naast de snelweg aan ons voorbij gaan. Terwijl we langzaam in een lichte slaap sukkelen, komt Bangkok met zijn drukte steeds dichterbij.
Foto's
