De belangrijke baan van de maan
Thailand
Azië
Annettoz
De belangrijke baan van de maan
Het eiland Koh Phangan draait op de feesten! Het begon met de Full Moon Party, snel gevolgd door de Half Moonfeesten en vervolgens besloten de locals dat ze nog meer geld verdienen als ze ook een feest geven als er geen maan is. De Black Moon Party is geboren. Elke week wordt er dus een groot feest georganiseerd en dan heb ik de feesten die niet gerelateerd zijn aan de maancyclus nog niet genoemd; de Cross-Dressing Party, Ladies Night, Pool Party en de Freedom Party. Al kan niemand antwoord geven op de vraag welke vrijheid we daarmee vieren.
Vannacht is het de beurt aan de Black Moon Party, ergens op een strand aan de andere kant van het eiland. Ons resort houdt een pre-party en overuigd zijn gasten ervan dat “het echte feest toch pas na middennacht begint”. Mijn kamergenootje Sheree en de twee Vikings uit Duitsland besluiten gebruik te maken van de goedkope prijzen en zoeken een tafeltje op naast de zee met onze emmers in de hand bungelend. Met hun haperende engels creeeren Tobi en Frank onvergetelijke uitspraken, die Sheree en mij meerdere keren laten snakken naar lucht van het lachen.
Het is enorm gezellig op de pre-party. De tijd vliegt voorbij en voor ik het doorheb is het vijf voor twaalf. Tot mijn grote schok, wordt de muziek stopgezet om klokslag twaalf uur en neemt de dj het woord. Uit het gemompel van de Thaise man kan ik een paar woorden opmaken, waaronder “birthday”, “congratulate” en mijn eigen naam. Ik heb altijd een hekel gehad aan in het middelpunt staan. Vroeger was het zelfs zo erg dat ik een keer huilend de klas uit ben gerend, toen ik op de tafel moest gaan staan en mijn klasgenootjes voor me gingen zingen. Terwijl Sheree en Tobi onder de tafel liggen van het lachen wordt ik gedwongen om weer op de tafel te gaan staan, terwijl er in verschillende talen “happy birthday” voor me wordt gezongen. Gelukkig kan ik er dit keer om lachen! Nadat het valse gezang is gestopt, wordt de muziek waar aangezet en staat er een rij jongeren klaar om me te feliciteren. Halverwege het handschudden en de vele zoenen, komt er een groep flink aangeschoten Britten langs, volledig bedekt in fluoriserende verf. Voor ik het in de gaten heb wordt ik ook ondergeklodderd en prijkt er een groot oranje “24” op mijn voorhoofd. Gelukkig is er nog een hoop verf over. Genoeg om mijn tafelgenootjes ook flink te beschilderen!
Na het prachtige schilderwerk is het tijd om naar het feest te gaan. Taxi's van Coral Bungalows brengen ons naar het strand voor 'slechts' honderd baht per persoon. Een goede deal als je bedenkt dat de onafhankelijke taxichauffeurs van de situatie gebruik maken en vijfhonderd baht vragen voor het vijftien minuten durende ritje. Met z'n tienen worden we in de laadbak gepropt, terwijl de chauffeurs overdag lopen te klagen dat er maar vijf mensen tegelijk in mogen. Als er geld valt te verdienen, is het blijkbaar geen probleem! Bij toeval wordt ik gedwongen bij Tobi op schoot te zitten, omdat er anders geen plek meer is. Dat is geen probleem, tot we beginnen te rijden en de weg zo steil wordt dat ik me erg goed moet vasthouden om niet uit de laadbak te kieperen. In de achterbak zit de sfeer er goed in en krijg ik geheel onverwacht toch nog een “zum Geburtstag viel glueck” dit jaar!
Als we aankomen bij het feest, sluiten we achteraan in de lange rij backpackers die uit alle uitkhoeken van het eiland hierheen gekomen zijn. Bij de poort wordt ons gevraagd om 300 baht entree te betalen aan een jongetje met een mand. We twijfelen of hij echt bij het feest hoort, of gewoon geld probeert te vangen, maar wanneer we betalen drukt hij een stempel op onze hand en mogen we naar binnen. Het zal wel goed zijn zo! Het eerste waar we tegenaan lopen zijn tientallen eetkarretjes. Frank heeft inmiddels de bijnaam “Tank” gekregen en doet zijn naam eer aan, door bij meerdere wagentjes een goedkope snack te nuttigen die snel verdwijnen in zijn bodemloze maag. Na het eetgedeelte lopen we aan tegen kunstenaars die voor een paar honderd baht een levend, lichtgevend schilderij van je maken. Na weer een paar stappen te hebben gezet zien we waarom de verf zo populair is. Verspreid over het strand hangen blacklight-lampen. Het strand ziet er indrukwekkend uit. Overal hangen levensgrote schilderijen, allemaal gemaakt met fluoriserende verf en kunstwerken van gesponnen touwen. Vlak bij het water staan verschillende jongens een vuurshow te geven en aan de zijkanten staan standjes met allerlei drankjes. De dj zorgt ervoor dat de muziek feilloos in elkaar overvloeit en in het midden staan honderden mensen uitbundig te dansen. De meesten zitten onder de verf!
Na een Chang bier te hebben gehaald zoeken we met z'n vieren een plek in het midden. Al na vijf minuten ziet Sheree een paar bekenden van Coral Bungalows en verdwijnt, om vervolgens de hele avond niet meer op te duiken. Tobi en ik hebben erg veel lol om de verlegen Frank die versierd wordt door een overduidelijke she-male en bijna niet meer van de reusachtige vrouw afkomt. Na een aantal uur gepraat, gelachen en gedanst te hebben slaat de moeheid ongenadig toe. Dankzij de alcohol lijkt de terugrit nog chaotischer en gevaarlijker dan de heenreis. Ik ben dan ook blij wanneer het entreebord van ons resort vanachter de struiken opdoemt.
De volgende ochtend zit iedereen als een wrak aan het ontbijt. Mijn maag kan de geur van het Engelse ontbijt verderop moeilijk verteren en met tegenzin breng ik mijn lepel met cornflakes naar mijn mond. Het duurt niet lang of we besluiten unaniem om onze geplande waterval-wandeltocht van vandaag te schrappen en maar weer een rustig dagje op het strand plannen. Terwijl we richting het strand lopen, zien we een van de medewerkers het bord langs de weg updaten: “Poolparty Tonight!” Zucht. Niet weer..
Foto's
