Opgelicht in Bangkok

Door: Reismicrobe

Geplaatst op Jan 6, 2015

Bangkok, die lawaaierige flitsende hoofdstad van het land van de glimlach. Wie er al geweest is, weet hoe de stad 'aanvoelt' en is er of VOOR of TEGEN. Dat merkte ik al toen we na Bangkok in Chiang Mai belandde, andere reizigers die ik tegen kwam, waren uit Bangkok gevlucht en vonden het een walgelijke stad, anderen keken nostalgisch terug op hun dagen in Bangkok.
Ik hou van de stad, ik ben eentje die voor is: 100%. Ja! Bangkok is een vreselijke verkeersader, er zijn gigantische wolkenkrabbers die in contrast staan met de houten hutjes en eetkraampjes op straat, ja de stad hangt vol vreemde geuren. Als je niet verder kijkt dan je neus lang is, is het eerste wat je wil: weg!

Neem je tijd! Bangkok is bv. dé stad voor foodies. Man! Wat hebben we er heerlijk gegeten. Pikant, dat wel. Maar op elke hoek van de straat vind je eetkraampjes waar je voor een paar euro's heerlijk kan eten. Soms weet je niet goed wat je eet, dat kan afschrikken maar probeer het gewoon!
Zelfs die ene, best nare, ervaring in Bangkok heeft me niet van gedacht kunnen veranderen. Ik werd opgelicht! Jawel! Ik heb nooit beweerd dat ik dé ervaren reiziger ben, dé bedreven backpacker of dé allesweter. Maar dat ik opgelicht zou worden, dat had ik niet meteen verwacht.

Ik sta een kaart te lezen, op zoek naar Wat Pho. Dit is de tempel van de liggende Boeddha. Fout nummer 1! Doe je niet, je bent een doelwit voor allerlei gespuis dat wéét dat je een toerist bent en het even niet weet. Dom dus. Ik word aangesproken door een Thaïse politieagent. Hij draagt een vest met 'POLICE' op laat zijn badge zien. Hij vertelt dat hij een inspecteur is en dat hij ziet dat ik aan het zoeken ben, of hij kan helpen. Ik leg uit waar ik naartoe wil.

De politieagent zegt dat ik vandaag niet in Wat Pho terecht kan: door een feestdag is hij gesloten. Fout nummer 2! Nooit geloven als mensen je willen geloven dat iets gesloten is, meestal is dit een afleidingsmanoeuvre. Ik geloof de man, hij ziet er ook zo 'echt' uit. Hij zegt ons wel een tempel te kennen die minder toeristisch, maar zeker even mooi is: de Lucky Buddha Temple. Dat klinkt als muziek in mijn oren. Hij stelt voor om een tuk-tuk (lokaal vervoersmiddel) aan te houden voor mij en ook om over de prijs te onderhandelen. De prijs die hij geregeld krijgt: wow! Ik ga er op in. Fout nummer 3!

Ik word naar de tempel gebracht, die in NIETS lijkt op Wat Pho. Het is een klein en mooi tempeltje maar niet bijzonder. Buiten aan de tempel loopt een goedgeklede man, die me aanspreekt. Of ik van mooie juwelen houdt, en geen zin heb in koopjes. Ik wil er niet echt op in gaan, maar het wordt voor me geregeld zonder dat ik er veel in te zeggen heb. Na mijn bezoek aan de tempel brengt mijn chauffeur (want de politieagent heeft hem voor een mooi prijsje een ganse namiddag geboekt), me naar de juwelenwinkel die de man aan de tempel aanraadde (allen zitten ze, bleek later, in het complot). Fout nummer 4! Hier had ik niet op mogen ingaan, of tenminste: het niet laten gebeuren.

In de juwelierszaak voel ik me vreselijk ongemakkelijk. Ik voel me gevolgd, en word bij elke blik die ik werp bijna gedwongen tot een aankoop. Ik wandel er uit respect even rond, maar voel me er zo vies bekeken dat ik me snel uit de voeten maak en terug naar onze chauffeur buiten wandel. Ik hoop dat dit ritje er nu op zit, want dit houdt geen steek meer. De tuk-tuk chauffeur stelt dan een laatste stop voor: een kledingszaak waar ze kostuums op maat maken. Ik weiger maar de chauffeur maakt zich boos. Hij zegt dat ik MOET want dat hij geld krijgt voor zijn benzine als ik gewoon al de winkel binnenstap. Fout nummer 5: ik geef toe. Als ik die arme man zo kan helpen, oké dan.

We stoppen bij de winkel en ik zie het meteen: het is een zeer chique zaak waar ik me met mijn toeristenoutfit niet echt op mijn gemak zou voelen. Ik weet dat ze me ook hier zullen proberen iets aan te smeren, dit voelt zo slecht. Ik excuseer me bij de chauffeur en zeg echt terug te willen naar het hotel. Nu wordt hij echt boos: hij heeft een gezin dat hij moet onderhouden, 4 kinderen, ... ik moet die winkel binnen. Ik zie het niet zitten en wimpel hem af maar word ook bang omdat hij agressief wordt.

Ik bied hem 100 baht méér aan om ons terug naar het hotel te brengen, ik wil echt dat dit stopt, deze chauffeur en al deze verplichtingen. Uiteindelijk geeft hij toe en een halfuurtje later sta ik weer bij ons hotel. Uitgeput, verbaasd, maar vooral blij dat ik weer 'vrij' ben. Wat een avontuur. Ik voel aan dat dit niet oké was, en dat ze mij van alles hebben proberen aansmeren maar dat ik opgelicht was, had ik in eerste instantie niet door.

Die frank viel pas later, toen ik een aflevering zag van het programma 'Oplichters in het buitenland'. Oh god: ik ben er KEI hard in getrapt! De politieagent was gewoon fake, de chauffeur zat in het complot, de chauffeurs en de winkels hebben afspraken, ... Te gek voor woorden, maar ik neem het mee. Het was een avontuur, minder fijn dat wel. Ik ga in ieder geval niet meer in het midden van een drukke straat mijn kaart bovenhalen!

Jammer genoeg is dit niet de enige manier waarop je door de Thaï opgelicht kan worden, zo is er ook de truc met het wisselgeld etc... Altijd goed opletten en: als het te goed om waar te zijn lijkt, is dat meestal ook zo!!! Maar vooral: laat je niet afschrikken... BANGKOK IS GEWELDIG!