Vluchten voor de Thaise maffia
Bangkok
Thailand
Annettoz
Vluchten voor de Thaise maffia
“Hey jongens, zullen we Wolverine kijken?” Daar gaan we weer. Voor de zesde keer deze week kijk ik de film Wolverine met weer een nieuwe groep backpackers. Onderuit gezakt hang ik op de bank in mijn pyjama en kijk met mijn blik op nergens en mijn verstand op nul, mee naar de slechte Thaise kopie van deze DVD. De airco staat op zijn hoogste stand te loeien en de zon straalt uitbundig naar binnen en de kamer is weer gevuld met avontuurlijke verhalen van die verre vreemde buitenwereld die ik al een tijdje heb moeten missen.
Officieel zijn mijn vijf dagen huisarrest nog niet voorbij, maar ik voel me al een stuk beter. De Thaise vrouw genaamd Mum, in het Duitse restaurant om de hoek schotelt me elke avond een bijzonder gezonde maaltijd voor. “Geef me maar wat de Thai eten wanneer ze ziek zijn”, zei ik tegen haar op de eerste avond en dat heeft ze streng als een echte 'mum' alle avonden volgehouden. De rijstsoep met daarin stukken kip, groente en een rauw ei smaakt nou niet bepaald bijzonder lekker, maar het is duidelijk iets waar mijn lichaam baat bij heeft.
Vanavond wordt er een groot feest in het hostel gehouden, want de eigenaar David is jarig. Al het personeel staat de hele dag al in de keuken een grote maaltijd te bereiden voor alle gasten en David hangt een bord op naast de receptie om ons te laten weten hoe laat het festijn begint. Dat komt mooi uit! Net nu ik de deur niet uitmag, komt het feest naar binnen. Ik weet niet of ik zo nou echt minder in contact sta met bacterien, maar ik ben het in bed liggen meer dan zat. Ik hijs mezelf van de bank en ga douchen om vervolgens weer eens normale kleren aan te trekken voor het feest.
Zoals verwacht bij de joviale David zit die avond het hostel stampvol met backpackers, maar ook vrienden van hem die verspreid over Thailand wonen zijn speciaal voor de gelegenheid deze kant op gekomen. De bar puilt uit van het eten wat voor iedereen gratis te pakken valt en ook de drankjes zijn deze avond voor de rekening van het feestvarken. Samen met twaalf jongens begin ik aan een potje “killer pool”, waarbij elke speler drie levens heeft en omstebeurt een biljartbal in een zak moet schieten. Als je mist verdwijnt er een leven en degene die als laatste overblijft wint. Door een stokoude Engelsman die nog maar drie tanden in zijn mond heeft, wordt ik nog even vriendelijk gewaarschuwd dat hij al jaren voor geld speelt en dat we (om mij te sparen) dit keer zonder inzet spelen. Wat aardig.
Na een paar bijzondere geluksschoten ben ik nog met twee jongens over, waarvan een al snel van zijn laatste leven beroofd wordt. Als ik deze laatste bal mis, dan heb ik verloren maar als ik raak schiet ben ik de winnaar van de avond. Onder de zenuwachtige blikken van elf paar ogen, probeer ik me te concentreren alsof ik weet waar ik mee bezig ben en op goed geluk stoot de bal het hele veld over en belandt in een zak. Een luid gebrul stijgt spontaan op en vier jongens die me al sinds hun eigen eliminatie trouw steunden tillen me enthousiast op de schouders. Ha! Dit had echt niemand verwacht!
Als ik even later op de bank zit wat te eten, komt de oude Engelsman bij me zitten. Blijkbaar zit deze man erg om een gesprek verlegen want binnen no-time gooit hij zijn hele levensverhaal op tafel. Terwijl ik deze verdwaald uitziende man aanhoor, klapperen mijn oren van ongeloof. Wat een leven heeft hij achter de rug. Geen wonder dat hij er zo getekend uitziet. En eng. Hij heeft maar liefst twaalf jaar in de cel gezeten voor drugssmokkel van Marokko naar Engeland. Een lading ter waarde van dertig miljoen euro die nog succesvol is overgebracht ook. Jaren later is hij aangegeven door een andere drugssmokkelaar, waardoor hij in de cel belandde. Terwijl hij bij de bar een biertje haalt, zie ik dat hij strompelt met zijn linkervoet. Als hij weer op de bank heeft plaatsgenomen vraag ik hem wat er met zijn voet gebeurd is. “Mijn voet is gebroken toen ik vorige week uit een raam sprong.” Waarom springt iemand in vredesnaam uit een raam? “Ik moest vluchten voor de Thaise maffia op Koh Phangan. Ik had ruzie gekregen met een mannetje daar die geld van me wilde hebben, wat ik weigerde te betalen en toen stuurde hij de maffia op me af. De kogels vlogen me om de oren, dus sprong ik maar uit het raam. Gelukkig kan ik bij David altijd onderduiken.”
Sommige mensen doen stomme dingen in hun jeugd en op oude leeftijd blikken ze terug en hebben spijt van hun daden. Dat is vast bij hem ook het geval, aangezien zijn leven naar de knoppen is en zijn dochter niets meer van hem wilt weten, dus vraag ik hem daarnaar. Zou je iets veranderen als je je leven overnieuw kon doen? “Ja”, is zijn verwachtte antwoord. “Ik zou die vent die me heeft aangegeven een kogel door de kop jagen.” Niet echt het antwoord waar ik op hoopte en aggressief praat hij door. “Als ik die vent hier tegenkom dan schiet ik hem neer, zonder er maar een seconde..” Tijd om weg te gaan. Dit soort mensen wil ik liever niet te dichtbij laten komen.
Gelukkig raak ik de rest van de avond ook nog in gesprek met sympathieke mensen van mijn eigen leeftijd, die me minder angst aanjagen dan deze oude rot uit Engeland waar ik ergens toch wel medelijden mee heb. Hostelarrest hebben en binnenzitten blijkt toch een stuk spannender te zijn dan ik had verwacht!
Foto's
