Hostelarrest!
Bangkok
Thailand
Annettoz
Hostelarrest!
Hostelarrest! Vijf dagen verplicht mezelf opsluiten in het hostel en dat terwijl ik nog maar drie weken heb voor ik weer terug naar huis moet. “Onthoud goed, alleen voor noodzakelijke dingen als eten mag je naar buiten”, zei de dokter nog waarschuwend toen ik haar onderzoekskamer uit wilde lopen. “Je lichaam is nu te hard aan het vechten tegen dit virus. Als je nu de Mexicaanse griep zou oplopen dan heb je echt een groot probleem.”
Zal m'n moeder leuk vinden om te horen. Die denkt toch al dat er een massale uitbraak gaande is in Bangkok en heeft me meerdere keren in paniek gebeld met verrassende mededelingen. Volgens de Nederlandse pers zouden alle uitgaansgelegenheden angstvallig gesloten zijn, maar het enige wat ik gezien heb is dat er nu bij de ingang van sommige barren geen uitsmijters staan, maar mannetjes met tubes desinfecterende handgel. Elke bezoeker krijgt verplicht een drupje van het goedje op zijn handen gekwakt. Hoe komen ze er toch bij, die Nederlandse kranten.
Hoe dan ook, het Bumrungrad ziekenhuis heeft me aan een flink onderzoek onderworpen zodra ik binnenkwam. Mijn temperatuur werd gemeten, mijn keel en maag werden nagekeken en zelfs mijn darmen kregen nog een flinke kneedbeurt te verduren. De pijnlijke lymfeknopen zijn nog steeds zo groot als knikkers en een bloedonderzoek moest maar uitwijzen wat me nou zo in zijn greep houdt!
Mijn ervaring in Nederlandse ziekenhuizen is dat je na het afnemen van je bloed, naar huis gaat en een paar dagen op de uitkomst wacht. Ik was daarom ook erg verbaasd toen ze me een uur later al belden met de resultaten en dat terwijl het enorm druk was in de prikkamer. Mijn arts was erg vriendelijk en controleerde elke centimeter van mijn lichaam en ging elke mogelijkheid bij langs. Ze sprak perfect Engels en toen ik later in de lift stapte, herkende ik haar gezicht op een promotieposter van het ziekenhuis met daarbij de tekst “De beste virologen in Thailand”. Dat kan niet misgaan!
Ze legt me uit dat ik een virale infectie heb opgelopen, maar hoe, dat kon ze niet echt achterhalen. Daar was het al te lang geleden voor en het bloedonderzoek niet gespecialiseerd genoeg voor. Wel wist ze me te vertellen dat ik over het hoogtepunt heen ben en dat het nu slechts een kwestie van tijd veel rust en veel vitamines is tot ik er weer helemaal bovenop ben. En niet te vergeten, hostelarrest. Niet naar buiten en zo min mogelijk in contact komen met andere mensen. Verschrikkelijk. Carter vliegt morgen naar Noorwegen, Kori neemt de bus naar Cambodja en ik kan niks doen! Teleurgesteld en een beetje blij dat er niet iets ernstigs aan de hand is met me, lopen we die avond met z'n drieen naar het etenstentje om de hoek op Sukhumvit Road. Mijn uitstapje van de dag.
Terwijl we de voorste “restaurantjes” voorbijlopen proberen de serveersters onze aandacht te trekken met menukaarten en luid geschreeuw, maar vastberaden als altijd lopen we op de familie af die helemaal achterin staat te koken. Hun Thai fried rice is de lekkerste in heel Thailand en tevens de goedkoopste. Met hun stralende passie voor koken, zijn er maar weinigen die aan hun kookkunsten kunnen tippen. Na onze bestellingen te hebben opgenomen begint de vrouw meteen een stapel verse groenten aan stukken te hakken. Haar man pakt de wok van de ijzeren ton die als kookplaat fungeert en steekt de fik in de pan, zodat geen bacterie het nog overleeft. Hier kan je met geen mogelijkheid ziek worden van het eten!
Na wederom een heerlijke maaltijd stoppen we nog even bij de 7-Eleven en met een voorraadje chocola en een rol Oreo-koekjes duik ik vervolgens mijn bed in, terwijl Carter en Kori hun tassen inpakken. Zo zullen de komende vijf dagen eruit gaan zien. Opgesloten in een kamer met airco, een voorraad snacks en multivitaminepillen bij de hand en een aantal boeken naast mijn bed. Nu gaan we dat virus eens even lekker aanpakken en compleet uitroeien!
Foto's
