Een brutaal visje en een bijzondere vliegshow
Ayutthaya
Thailand
DW
Een brutaal visje en een bijzondere vliegshow
Tijdens onze eerste dag in Ayutthaya zagen we al snel dat er in deze voormalige hoofdstad veel te zien was, met name op cultureel gebied. De vele tempels en paleizen op ons kaartje stelden ons voor een moeilijke keuze; welke wel en welke niet?
Tijdens een wandeling door de stad kwamen we aan bij een van de rivieren die om de stad heenloopt; de Chao Phraya. Hier ontstond het idee om de stad op een andere manier te verkennen; per boot.
De tocht zorgde voor vele mooie uitzichten op Ayutthaya. Terwijl we rustig van de omgeving aan het genieten waren, hoorden we ineens een plons en sprong er een klein, wit visje op de schoot van mijn partner, die hiervan flink opschrok. Het verdwaalde visje glibberde vervolgens verder de boot in, waar we het beestje van uitdroging probeerden te redden. Het koppige beestje bleef echter druk spartelen en het was een heel gedoe totdat mijn partner het visje uiteindelijk te pakken kreeg.
Ook de vrouw die de boottocht verzorgde vond het erg bijzonder; ‘Never happened before!’ verklaarde ze, nog steeds lachend om de vreemde gebeurtenis.
‘Do you want it, or shall I put it back?’ vroeg mijn partner, niet wetende of de Thaise vrouw de vis wellicht als maaltje zou willen.
‘No, too small. You can put it back.’
Ik schoot nog snel een foto van onze glibberige bezoeker en mijn partner zette het visje vervolgens terug in de rivier, waar het snel verdween.
Na vele mooie dingen gezien te hebben in de historische stad, liepen we terug naar het guesthouse. De zon was inmiddels al lang verdwenen en op af en toe een brommertje na, waren de straten in deze buurt verlaten.
Vanuit mijn ooghoek zag ik ineens iets groots door de lucht vliegen.
‘Zag je dat?’ vroeg ik.
‘Wat?’ wilde mijn partner weten.
Ja, wat had ik eigenlijk gezien? Het leek wel een grote roofvogel, maar het was donker dus dat was erg onwaarschijnlijk. Een uil misschien? Maar dan wel met hele grote vleugels.
We besloten even te blijven staan in de hoop dat het beest zich nogmaals zou laten zien, maar tevergeefs. Terwijl we verder liepen, zag ik nu in een zijstraat weer iets vliegen; het leek wel een vleermuis, maar zo groot, dat kon toch niet? Gelukkig had mijn partner het ditmaal ook gezien en die beaamde dat.
De derde keer wisten we het zeker; het was een gigantische vleermuis! We liepen de straat in en tot onze grote vreugde bleek het niet slechts één vleermuis te zijn, maar vlogen meerdere van deze gigantische beesten. De vele insecten die op het licht van de lantaarnpaal afkwamen zorgden voor een mooi feestmaal voor deze magnifieke beesten. Ik haalde direct mijn camera tevoorschijn; dit moest en zou ik vastleggen.
Ik kon het ding wel op de grond gooien toen ik geen foto’s kon maken vanwege ‘onderbelichting’. Vloekend over de dure ***camera waarmee niet eens een simpele foto gemaakt kon worden, probeerde ik het nogmaals met mijn kleine digitale cameraatje, maar helaas kon deze de bewegende beestjes in deze donkere omgeving ook niet aan.
Brommend en grommend werd ik steeds chagrijniger, totdat mijn partner me een halt toeriep.
‘Geniet er nu gewoon van. Leg dit maar gewoon vast in je geheugen.’
Nog een beetje nukkig borg ik ook deze camera op en we gingen op de stoep zitten, kijkende naar de prachtige vleermuizen, die me telkens weer verbaasden. Met hun grootte wisten ze van hun jacht een spektakel te maken.
Langzaam begonnen de eerste druppels te vallen; de aankondiging dat de show niet lang meer zou duren. Onder een boom hebben we nog een flinke tijd naar de 'vliegshow' gekeken, in de hoop deze indrukwekkende beelden zo diep in ons geheugen te griffen.
(En ja, inmiddels heb ik wél een externe flitser!)
Foto's
