Stopover in Taipei onderweg naar Australië

Door: MaaikeVisser

Geplaatst op May 21, 2012

Eén van de mensen die me van Amsterdam naar Bangkok, via Taipei naar Brisbane heeft bijgestaan is Alain de Botton, filosoof en schrijver van het boek “De kunst van het reizen”. Het eerste hoofdstuk van zijn boek gaat over verwachtingen. Over hoe het inbeeldingsvermogen een selectief mechanisme is dat de werkelijkheid vertekent. Zoals een landkaart niet ècht straten weergeeft maar slechts waar ze liggen en hoe ze lopen, zo focust ook het inbeeldingsvermogen zich op een beperkt deel van wat je te wachten staat wanneer je daadwerkelijk onbekende grond betreed. Zo stelde ik me voor dat ik me verschrikkelijk zou vervelen tijdens mijn 38 uur durende reis, maar had ik geen idee over de pijn die ik na 20 uur op een voor Aziaten ontworpen vliegtuigstoel te hebben doorgebracht in m’n overbelaste billen voelde. Dit beperkte inbeeldingsvermogen heeft gevolgen voor je waarnemingsvermogen: je focus ligt op datgene wat je anticipeert. Framing, noemen wij communicatiewetenschappers dat. “Rocket science!”, is wat wetenschappers uit andere disciplines dan sarcastisch denken.

Helaas rept Alain de Botton in zijn boek niet over hoe ons waarnemingsvermogen werkt wanneer onze verwachtingen minimaal zijn. Zo zou je de hoeveelheid vermoedens die ik over Taipei had wel kunnen beschrijven. Zonder enige verwachtingen en onvoorbereid door Alain betrad ik om overstaptijd te doden samen met mijn reispartner Lottie deze inheemse stad in het Noorden van Taiwan. Een eiland dat sommigen slechts kennen als “Bedoel je Thailand niet?” en enigszins beter geïnformeerden als “Is dat niet dat land dat met China in oorlog is?”. Een goede manier om mijn eerste indruk van Taipei te beschrijven is dat ik het gevoel had dat ik ogen tekort kwam. Ik had geen idee waar ik naar wilde kijken, maar had wel het idee ‘het’ niet te zien. Toen ik me eenmaal enigszins had geörienteerd realiseerde ik me dat mijn ongeörienteerde gevoel wellicht niet helemaal aan mijzelf lag; Taipei is de meest kleurrijke stad waar ik ooit geweest ben en is overrompelend vanwege haar grote contrasten, schreeuwende neonlichten en duizenden in mijn ogen niet van elkaar te differentiëren, zich gestaag voortbewegende inwoners.

Taipei’s inwoners en hun manier van doen is wat mij betreft één van de highlights van mijn korte bezoek aan hun stad. Net als voor het inbeeldingsvermogen geldt ook voor het geheugen dat het een selectief mechanisme is. Zo dacht ik tijdens het bloggen in eerste instantie niet aan de armeenische iranees die in het vliegtuig op weg naar Taipei toch lange tijd naast me zat, noch aan het feit dat hij een flinke zweem van zweet uitstootte wanneer hij zich bewoog (toegegeven: je bent waarschijnlijk beter af wanneer je bepaalde gebeurtenissen direct uit je geheugen wist). Deze zaken lees je nu slechts omdat ik ze op het moment dat ze me ergerden heb opgeschreven en zojuist heb teruggelezen. Gedachten over Taipei’s inwoners kwamen echter direct naar boven op het moment dat ik besloot over deze stad te schrijven.

Zelden heb ik zulke behulpzame, beleefde en bedeesde mensen ontmoet als in Taipei. Wie Lottie en ik dan ook om wat dan ook vroegen, iedereen nam uitgebreid de moeite om ons te woord te staan, waarbij ze ons direct een “souvenir” toestopten en in dezelfde moeite een Taiwanese lekkernij aanboden of voor onze buskaartjes betaalden. Toen we de metro instapten, op weg naar de Shih Lin Night Market, begon een dame zomaar tegen ons te praten over het feit hoe “cute” we er wel niet uitzagen. Geloof me: na ruim 9000 kilometer te hebben afgelegd was “cute” een zeer beleefde, je zou bijna denken ongeloofwaardige, manier om ons te beschrijven. Hoe onderhoudend de Taiwanezen rondom Lottie en mij dan ook waren, zo stilletjes en gecoördineerd bewoog de rest van hen zich om ons heen. Nadat Lottie en ik er na een waarschuwing achter kwamen dat op het kauwen van kauwgom en het nuttigen van eten en drinken in openbare gebieden een boete van 1500 Taiwanese Dollar staat begonnen wij ons af te vragen of het maken van geluid en “spooklopen” soms ook strafbaar zijn. Wat een contrast vormt de kleurrijke stad met haar beleefd ingetogen inwoners.

Alain de Botton stelt dat ons inbeeldingsvermogen dermate beperkt is dat wij onszelf onmogelijk op alles kunnen voorbereiden. Hij heeft gelijk. Wie had kunnen verwachten dat zelfs het bloed-onder-je-nagels-vandaan-nemende verzoek “Mind your step” wat we allemaal van Schiphol kennen in Taipei vriendelijk en Hello Kitty-achtige schattig klinkt. Mijn succesvolle bezoek aan Taipei en haar 3b- (behulpzaam, beleefd, bedeesd) inwoners vormt voor mij dan ook het praktijkvoorbeeld dat we onszelf helemaal niet moeten willen volstoppen met allerlei verwachtingen die ons waarnemingsvermogen beperken. Liever gebruiken we de capaciteit van onze geest om onverwachte herinneringen in te koesteren. Dat is wat mij betreft de Kunst van het reizen.