Via Bhaktapur weer in Kathmandu

Door: Emiel-Myriam

Geplaatst op Mar 4, 2009

Hallo.

Nou. Zoals ik schreef in het vorige stuk, zaten we in Nagarkot voor het uitzicht... We gingen naar bed met hele dikke bewolking en ja hoor, we stonden er ook mee op. nog snel even uit het raam gekeken om 6 uur. Maar er was helaas geen uitzicht.

Geen punt. De wandeling er naar toe was het meer dan waard. En de rit naar Nagarkot op de mountainbike, was helemaal geweldig.
Off-road eerst in 10 kilometer 500m gedaald. Dat is grotendeels heel ontspannen maar af en toe best spannend. Door hele kleine gehuchten, langs terrassen, om ossen en geiten heen. Best lastig soms, want zo'n os of waterbuffel is niet klein.

En, in Europa kun je nog een hond achter je aan krijgen als je over het platteland fiets. Hier niet hoor. Hier wordt je achtervolgt door kleine kinderen. Om het hardst ' hello' roepen en met een dikke grijns. Die nog groter wordt als je als rare Nederlander met gele helm, 'namaste' terug roept.

Daarna 200m weer omhoog, van 1600m naar 1800m. Ik zal eerlijk zijn. De eerste 100 gingen prima. En de rest was toch echt lopen. (even voor de WLG'ers: de Keutenberg is er niks bij.. ;)

Onderweg passeerden we nog een Nepalese filmcrew.

Daarna door de vallei richting Bhaktapur. Voor dat we dar waren passeerden we een tiental baksteenfabrieken. Kinderen die een homp klei in een houten mal dumpen, die gaat over de kop en vervolgens drogen / bakken ze in de zon. Als dat klaar is worden ze op gestapeld en later door vrouwen op de vrachtwagens geladen. Inderdaad: kinderen en vrouwen doen het hardste werk...

Na drie uurtjes hebben we Bhaktapur bereikt. Daar overnachtten we in een prima hotel aan een mooi pleintje. Lekker met dakterras en dus een mooi uitzicht. Dat zie je hier alleen maar. Op straat kun je niet zitten. Veel te druk en stoffig. Dus dan maar op het dak.

Een stadje vol met tempels en enkel mooie pleinen. Zelfs een paar tempels met erotisch houtsnijwerk. Blijft toch even wennen op een religieus bouwwerk.

Na een goede wandeling hebben we met Nahal (onze gids en een erg aardige kerel) op het dak gegeten. Om zes uur is het hier donker. En stipt om acht uur zag je overal de lichten uitgaan. Best een mooi gezicht maar wel lastig...

Nepal is voor zijn stroom afhankelijk van waterkrachtcentrales. Het zijn er maar een paar en als het dan ook nog eens uitzonderlijlk droog is, zoals nu, dan is er gewoon te weinig electriciteit. Het electriciteitsbedrijf stuur dan een schema rond, zodat iedereen weet wanneer er stroom is. De rest van de tijd gebruiken ze vooral generatoren. Met veel geluid en soms een behoorlijke stank.
Het hoort hier in Kathmanud bij de sfeer zeg maar.

De volgende ochtend lekker vroeg op de fiets terug naar Kathmandu. Een leuke maar redelijk korte tocht. Weer door de vallei in twee uurtjes weer in de stad. Daar keek ik toch wel een beetje tegen op. Want het verkeer is hier heftig. Gelukkig heb je op de fiets goed overzicht het verkeer. Verder reiden ze niet zo hard dus kom je op je fiets goed mee. Je gaat makkelijk net zohard als de auto's en motoren. Alleen een groot kruispunt over is heel spannend... Maar het blijkt dat de gemiddelde Nepalees een toerist wel voor laat gaan. Toch prettig..

Na ons opgefrist te hebben, en reken maar dat nodig is na zo'n tocht, hoezo veel stof, zijn we Patan in gedoken. Een aan Kathmandu vastgegroeide stad. Ook weer met een mooi Durbar Square. Dat is dus het oude plein in de stad, met de grootste tempels en voormalige paleizen van de koning. Die tempels blijven mooi, maar voor een leek, gaan ze toch wel wat op elkaar lijken.

En morgen lekker in de bus naar Chitwan. Eindelijk weer bij Myriam. Hier voelen vier dagen al snel als twee weken.
We gaan dus het middelgebergte uit en het laagland in, de Terai.

Hopelijk zit ik overmorgen op een olifant en sjouwen we de jungle in. Ik houd jullie op de hoogt.

Gr. Emiel