Bodnath, Pashupatinath en Durbar Square

Door: Emiel-Myriam

Geplaatst op Mar 1, 2009

Hoi,

Mooie namen he, in de titel.
Drie dingen die we gisteren (zaterdag) hebben gezien. Wat was dat indrukwekkend.

De dingen liggen nogal wat uit elkaar, dus leek ons een taxi wel handig. Die moet je regelen. Op zich zijn ze snel gevonden. Tijdens elke wandeling wordt je meerdere keren, om de 100 meter ongeveer, betoeterd en gevraagd of je een taxi nodig hebt. Als je dus eentje hebt spreek je eerst een prijs af. Toch lastig, want hoeveel is normaal? We zijn er inmiddels achter, na goed onderhandelen dat je voor 200 a 300 roepie al een heel eind komt. Soms wel meer dan 20 minuten. En 100 roepie is ongeveer 1 euro...
Daarna instappen. Nu ben ik niet eens zo groot voor Nederlandse begrippen (1.86m) maar in Nepal is de taxi een vijfdeurs Suzuki Alto. Dat past dus maar net. En levert ook wel een bult lol op. Zo wilde ik uit stappen. Naast de taxi stond een jongetje van een jaar of acht hand in hand met zijn vader. Die zag mij de deur op doen en begon te glimlachen. je zag hem denken, leuk zo'n rare westerling, interessant. Maar toen stond ik op. Hij dijnsde / deinsde (geen idee..) achteruit, zijn gezicht betrok en zijn adem stokte. Hij schrok zich helemaal kapot. Gelukkig hielp een grote glimlach van mij en kon hij even later voorzichtig glimlachtig verder met zijn vader (die ook in een deuk lach..) Veel leuke ontmoetingen met vriendelijke mensen dus.

We gingen dus eerst naar Bodnath, een enorm stoepa aan de rand van de stad, waarvan men zegtdat er een botje van Boedha onder ligt. Dat ding is enorm! (de stoepa dus, niet het botje) Heel hoog, spier wit, vol met gebedsvlaggetjes, en 13 gouden treden aan de top. Met daaronder aan vier zijden de ogen van Boedha. Daar word je dus echt stil van. Je loopt er dan omheen met de klok mee. Heel belangrijk, want dan kun je alleen met je rechterhand de gebedsmolens laten draaien. En rechts is dus je reine hand. We liepen daar omringd door Nepalezen en Tibetanen. En veel monniken. Qua toeristen valt het heel erg mee. Of vanuit het oogpunt van de Nepalzen nogal tegen.

Er zijn nl veel te weinig toeristen, bij geen Jappeners en Amerikanen. Dus hier hebben ze ook last van crisis.

We hebben Bodnath beklommen, je mag op een van de onderste terrassen. En daarna op een dakterras rond de stoepa genoten van momo's (zeg maar Nepales gestoomde hapjes, lijkt op dim-sum) en een fantastisch uitzicht. (Lang leve onze zoomlens. We hebben nu al meer dan 200 foto's..)

Daarna weer in de taxi en via kruipdoor-sluipdoor weggetjes naar Pashupatinath. Je ziet lekker veel tijdens zo'n ritje. Mensen die baden bij een openbare badplaats, kindje in de tobbe, straathonden met puppies, enz, enz. En het mooie is. Je voelt je veilig! Bijna overal voel ik me op me gemak en ontspakken. Er zijn slechts twwe momenten wanneer dat minder is. Als je wordt aangeklampt door weer eens een bedelaar en in het donker wanneer je langs nogal wat lijmsnuivertjes komt. Straatkinderen dus, die verslaafd zijn aan lijm. Gelukkig hoor ik van veel medereizigers dat er nu minder zijn dan vorig jaar. Hoe dat komt laat ik maar in het midden. Maar ik vermoed dat de toeristenwijk zo nu en dan wordt schoongeveegd.

Pashupatinath is voor mij de eerste echte grote cultuurschok. De voorgaande dingen waren vooral intrigerend. Hier werd ik toch wel stil en wist ik even niet wat ik er mee aanmoest. Hoe zal ik beginnen...
Wij stapten uit de taxi in een behoorlijk mensenmassa. Het was nl zaterdag, en dat is hier de vrije dag. En dan gaan de locals dus leuk een beetje uit. Wij lopen een tempel complex in en zien meteen al enkele tientallen sadhu's. Heilige mannen dus. Dat is even wennen. Zoek maar een willekeurig plaatje op het internet op. Ik heb nog geen foto. Leg ik zo uit.

We lopen door en horen van een vriendelijke man waar we heen moeten en waar we een kaartje kunnen kopen. We reageren een beetje afwerend. Want je we wilden niet weer aan een opdringerige gids vast zitten. Die ons volgt vanalles vertelt en dan natuurlijk rijkelijk beloont wilde worden. Toch volgt die en leidt ons naar een poortje richting een soort border die uitkijkt over een rivier. Mijn neus prikt van de rook. En ik kijk over een muurtje. Daaronder liggen zeven plateaus, langs het water (ghats) met op twee een brandstapel en dus ook een overledene...

Pashupatinath is namelijk de allerheiligste plek voor de hindoes (meer nog dan Varanasi en India aan de Ganges) en ze willen het liefst allemaal hier gecremeerd worden. In de open lucht dus. Iedereen kan en mag meekijken. En men doet dat dus ook in grote getalen.

De gids was er nog steeds, vertelde nog iets en had eerlijk gezegd onze interesse volledig gekregen. Hij wist enorm veel en sprak goed Engels. Dus hebben hem toch maar ingehuurd. Dankzij hem werd het ook een onvergetelijke ervaring en hebbenm dingen gehoord en vooral gezien wat zonder hem nooit was gelukt. Hij leidde ons langs alle tempels vertelde veel over hun geloof, enz, enz. We zijn er bijna drie uur geweest.

Ik ga hier niet alles vertellen, niet te doen en veel te veel werk. Jullie horen alles als we terug zijn met bijbehorende plaatjes.

Maar wel even dit. Ik heb nog geen sadhu op de foto. Bij een echte voelt dat toch ongemakkelijk en bij een nepper wil je niet. Ja, je hebt nep-sadhu's, not-real-holy-man zei de gids. Een echte sadhu geeft alle aardse genoegens op, alles. Hij heeft dus geen geld nodig en het interesseert hem niet of je hem geld geeft of niet. Daar staat hij als het ware boven. Maar jehebt ook overdreven uitgedoste nep-sadhu's, ' picture sir?' en dan willen ze dat je betaald. Daar is dan ook niks heiligs aan....

Oh en dit: Hoe vaak moet je reincarneren voordat je een mens bent volgens de hindoes? Zie volgend blog.