Poe he...

Door: Emiel-Myriam

Geplaatst op Feb 27, 2009

Hallo allemaal. Namaste

We zijn er! En wat is het gaaf!

We hebben in twee dagen veel meegemaakt en zitten dus nu al vol indrukken en dingen die we willen vertellen. Dat heb ik nog lang niet geordend in mijn hoofd. Dus als dit verhaal wat chaotisch overkomt, weten jullie hoe het komt. Over chaotisch gesproken, Kathmandu is het. En hoe.

Maar eerst het begin. Zit je net lekker in de trein en komen de eerste sms' jes binnen. Crash op Schiphol, er vertrek geen enkele vlucht. Nu ben ik altijd al wat gezond gespannen voor ik op reis ga, en helemaal als ik niet alles in eigen hand heb (tja, control freakje) dan helpt zulk nieuws dus niet.
Maar eenmaal op Schiphol bleek de schade voor ons heel erg mee te vallen. Er stonden enkele mensen van de groep in de file, maar we konden desondanks op tijd inchecken. Best een gedoe met 37 man en veel bagage en een paar tandartsstoelen, enz.. Arme mensen achter de balie.
Op naar Londen. Daar heb ik weinig over te zeggen. Alleen maar dat wij in NL blij mogen zijn met een luchthaven als Schiphol. Want wat is Heathrow lelijk en onoverzichtelijk zeg. Als je van de ene naar de andere terminal gaat met de bus dan lijkt het alsof je door een achterbuurt rijdt. Maar goed het bracht ons wel naar Doha uiteindelijk.

In een lekker luxe vliegtuig. Prima eten goed stoelen maar natuurlijlk geen oog dichtgedaan. En dan met zonsopkomst landen in de woestijn. Heel mooi, maar wat een kale bende. Er is niks in Doha. Veel zand, enkele wolkenkrabbers en veel kranen aan de hoizon. Er wordt volop gebuowd. Een mooi vliegveld overigens en een knooppunt tussen het oosten en westen van de wereld. Dus je ziet mensen uit alle culturen. Heel leuk om te zien en dan is ook helemaal niet erg om een paar uurtjes te wachten op de volgende vlucht.
Op weg naar Kathmandu. Met al veel Nepalezen in het vliegtuig. Allemaal nieuwsgierig naar ons. In de rij voor het vliegtuig worden we al nieuwsgierig aan gekeken. En dat wordt ik nu nog steeds. Ik was de luchthaven in Kathmandu nog niet uit of werd al midden in mijn geizht uitgelachen door twee mini-Nepalese vrouwtjes. Ik was zeker twee keer zo groot. En dat leverde voor hun al een bult gegiegel op. Steeds even een blik op zij of die lange kerel er nog stond en samen verder giegelen.

En dan chaos! Binnen nog veelrust en buiten staan de taxi's en veel mensen. Allemaal willen ze helpen. Nou ja, helpen... Meelopen met een hand op de bagagetrolley en dan hun hand ophouden. Dit is toch een hele andere wereld. Veel armoede. Maar ook hele lieve mensen. Iedereen probeert hier in Thamel, de toeristenwijk, je blik te vangen. En dan wat te verkopen of alleen maar te bedelen. Verder wordt je overweldigt door kleuren, geuren en druk toeterend verkeer. Je komt ogen, oren en alles te kort... Maar wat is het gaaf en ben ik blij dat we hier zijn.

Gelukkig nog bijna een hele maand. Jeu.