Trektocht Poon Hill, Nepal

Door: Loesdidi

Geplaatst op Nov 1, 2010

Als een vlindertje vloog hij over de ongelijke, steile paden van de immense Himalaya; onze gids, Narayan, zonder ook maar een druppeltje te zweten en met een geduldige glimlach. Want wij liepen natuurlijk langzaam als een slak, hijgend als een hond, achter de feiten aan. Zo voelde het. Waar ik me ongerust afvroeg of ik wel genoeg water bij me had voor de komende uren, had Narayan zijn kleine halve liter flesje nog niet eens aangeraakt! Ik voelde me zwaar gehandicapt, schaamde me voor mijn afkomst en conditie en had verre van bewondering voor mezelf dat ik zover was gekomen.

'Noooooo' lachtte Narayan's baas in het boekingskantoor, 'you no need experience for Himalaya trekking. No for this one. This one easy yeah'. En zo gingen we over de streep; we gingen Poon Hill doen, een trekking die maar tot 3300 meter gaat, maar wel in een te korte periode eigenlijk, namelijk drie dagen. Wisten wij veel wat ons te wachten stond. We kregen een gids aangewezen, Narayan, een lange, lieve, geduldige, stille Nepalese jongeman die redelijk Engels sprak.

Vanuit Pokhara vertrokken we naar het beginpunt van onze trekking. Ik was verre van in shape, want ik had de afgelopen twee maanden in een superheet India doorgebracht, waardoor van ook maar het minste beetje trainen voor een trekking, niets terecht was gekomen. Dus, die eerste dag lopen, al was dat maar vier uur, voelde ik het al: dit wordt moeilijk. 'This one easy yeah', uh, not really, dacht ik. En ik was flabbergasted toen Narayan na vijf uur zei: 'Nice, now we here, we stay here tonight. Tomorrow walking only stairs, but only seven hours.' Ik keek mijn vriendin aan, die al net zo'n angstig gezicht opzette en samen liepen we met Narayan het gezellige guesthouse in, totaal uitgeput en daar schaamde ik me kapot voor. Het werd een gezellig avondje kletsen en schaken ('No know how play chess' - maar hij won elk potje). En tijdens een welverdiend biertje daar in de bergen, kwamen we een boel over Narayan te weten en dat maakte me blij; dat is waarom je een ander land bezoekt, om de mensen te leren begrijpen. We hebben erg gelachen om sommige dingen die hij zei. Ik vroeg hoe vaak hij zijn ouders zag en zijn antwoord was: 'Me live in Kathmandu, my parents living in mountain. For me visit them, I take 5 hour bus and walk 5 hours in mountain'. Kun jij je dat voorstellen? Dat je na een vijf uur lange busrit ook nog vijf uur moet lopen? Daarna -ik weet niet meer hoe-, ging het gesprek over 'gay people'. 'No gay people in Nepal, not possible. See it on tv yeah, but no exist in Nepal'. Ik was verbaasd van de overtuiging die hij had in zichzelf, hij geloofde écht dat er in Nepal geen homo's bestaan...

Dag twee van de trekking was zoals verwacht weer een vernietigingstocht, maar Narayan was geduldig, en liep naast mij - ik was de langzaamste van het stel natuurlijk-. We liepen echt alleen maar trappen, en echt zeven uur lang...Op sommige momenten wilde ik het liefst op de grond neervallen en niet meer verder gaan. Narayan zag dat en bleef dus naast me lopen. En terwijl het zweet van mijn gezicht afdroop en ik me smerig en stinkend vooruit bewoog, vertelde Narayan honderduit over de Nepalese natuur, over zijn familie, en over zijn huis in Kathmandu, hoe moeilijk het voor hem was om daar te wonen, van zijn droom om te studeren...het was allemaal hartverscheurend, vooral omdat ik sowieso al op het punt stond om in janken uit te barsten, zo ongeveer om de 15 minuten.

De dagen waren zwaar, de uren verstreken langzaam en aan die trappen kwam letterlijk geen eind, maar de trekking was zo ongeveer het mooiste wat ik ooit gedaan heb, met een prachtig uitzicht op Annapurna. Maar zonder Narayan, onze Nepalese vriend, hadden we het nooit gered. Wat een slappe was zijn wij Westerlingen toch. Ook al had Narayan een vreemde mening over homo's, op andere vlakken valt er veel te leren van deze lieve mensen...