Wees flexibel in Nepal

Door: Emiel-Myriam

Geplaatst op Mar 15, 2009

Hallo allemaal,

Zo, we zijn weer terug in Pokhara, na drie hele mooi dagen in de bergen.

We zijn enkele dagen terug dus naar het vliegvled gegaan om daar om 7 uur 's ochtends naar Jomson te vliegen. We hadden de tweede vlucht, na eenthe vol met Japanners. Die stegen op en kwamen na enkele minuten al weer terug. Wat bleek, het waaide te hard. En dan wil je dus niet landen op een kleine landingsbaan tussen bergwanden. Dus maar wachten tot de wind wat zou gaan liggen. En dat deed ' ie dus niet... De vluchten werden gecancelled. Daar zit je dan om een uurtje of acht in de ochtend. Wat te doen? Morgen weer proberen of een alternatief zoeken.

Een alternatief dus maar. En onze fantastische gids, Gokul, had wel een paar ideeen. We zouden nl wel kunnen wachten tot de volgende dag maar ook dan kan het de hard waaien. En voor onze terug vlucht gold hetzelfde. Aangezien we wel op tijd in Kathmandu wilden zijn voor onze echte trek, hebben we het risico maar niet genomen.

Dus hebben we een klein stukje gelopen van de Annapurna route. En wat een goed idee was dat! Drie fantastische dagen.

Eerst twee uur in de taxi naar ons startpunt en daarna meteen aan de sjouw. We hebben een uur of vijf of zes gelopen van Nayapul naar Ulleri. Meteen goed aan de bak. Normaal stopte de gids voor Ulleri, maar we liepen wel lekker en als we even door zouden lopen was de dag erna een stuk makkelijker. Poe he. We snapten wel waarom, het laatste stuk naar Ulleri was een lange trap, om nog even enkele honderden meters stijgen. Dat voel je wel.

Maar dan word je onderweg gepasseerd door een paardenkaravaan, met vele belletjes. Heel leuk. En natuurlijk heel veel mooie dorpjes. We stegen de eerste dag in totaal zo'n 800m.

Daarna door naar Ghorepani. Weer een dag om 800m te stijgen. Om te eindigen op een dikke 2800m. En die dag viel inderdaad enorm mee. We waren er al vroeg en konden mooi tot rust komen. ONder het genot van de lekkerste appeltaart ooit. Je verwacht het niet...

De uitzichten vielen eigenlijk nog wel wat tegen. Zoals ik eerder al schreef is het super droog en wordt er nogal wat verbrand. Dus veel stof en rook. En dus slecht zicht. Tja, wat doe je dan als je toch de hoge toppen wilt zien?
Je staat om vijf uur op en loopt voor je ontbijt naar een hoge top in de buurt. Even 400m omhoog. En het eerste stuk in het donker. En dan sta je net voor zonsopgang met je muts op, op 3250m op Poon Hill, te kijken naar de bergen die langzaam zichtbaar worden in het ochtend licht. Wat een moeite op de vroege ochtend. En wat een beloning. Fantastisch! 's Morgens is de lucht dus nog even relatief helder. En heb je zicht op de Annapurna (7700m), de Daulaghiri (8100m) en in de verte de Machapuchare. Ook wel bekend als de Fishtail mountain vanwege zijn bijzondere vorm. Onbeklimbaar, ze hebben het geprobeerd, en nu heilig verklaard door de regering zodat niemand het ook meer mag proberen...

Daarna voorzichtig terug naar de lodge afgedaald en eindelijk ontbijt. Dan heb je best trek.

Na ontbijt het stuk waar we tegenop keken. Dalen van 2800m naar 1100m, naar Tatopani. Dalen is op zich minder vermoeiend dan klimmen, maar een veel grotere aanslag op je knieen. Niks voor Myr en mij dus. Maar we hadden beide een goede trekkingstok (nee geen wandelstok, dat klinkt suf), en dat scheelt echt. En verder vooral 'bistare, bistare', langzaam aan.
Gelukkig viel het heel erg mee. (Gister nergens last van en nu enorm spierpijn. Maar geen last van de knieen gelukkig). Het was zelfs heel mooi. Vele minder lodges en toeristische uithangborden. Dus veel gezellige dorpjes. Mooie mensen. Enz. Enz

Aan het einde nog twee hangbruggen. Een behoorlijk enge die nogal wiebelde. Normaal wiebelt die brug al, maar met mijn rare loopje werd het nog veel erger.

En dan eindelijk Tatopani. Aan het begin van het dorp was een boogschiet-wedstrijd bezig. Mooi om te zien. Maar daarna de echte beloning. Tato = heet, pani = water. Heet water dus. En niet zomaar. Heet water uit de berg. Dat komt in een grote betonnen bak. Wat een genot, eerste ver lopen en hard dalen, en dan met je vermoeide lijf met een 'Everestje' (het lokale bier) in een warm water bron. Hoezo lekker!

Kortom drie hele mooie dagen.

Nu bijkomen in Phokara en morgen met de bus naar Kathandu. Lekker een nacht in een luxe hotel. En vervolgens door met de ' echte trek', de Tamang Heritage Trail. Die duurt wat langer, nl een dag met de jeep heen, zes dagen lopen en een dag terug met de jeep. Dus als jullie even niks van ons te lezen krijgen weten jullie waar het aan ligt.

Groeten, Emiel