De verradelijke schoonheid van de Annapurna
Annapurna
Nepal
Femkeopwereldreis
De verradelijke schoonheid van de Annapurna
We checken in bij Yeti Airways. Vliegen met een maatschappij genoemd naar de verschrikkellijke sneeuwman die volgens de Nepalezen rondwaart in de bergen van de Himalaya, is voor iemand met vliegangst een hele overwinning. Ter voorbereiding vloeien de Mount Everest Beers vanavond daarom rijkelijk. En samen lezen we de verhalen uit mijn dagboek die ik de afgelopen twaalf dagen gedisciplineerd heb bijgehouden. Ik hoop dat jullie de verhalen net zo levendig zullen meelezen als dat wij deze bijzondere ervaring hebben beleefd.
Dag 1 – Van Besisahar naar Ngadi
Als ik vanuit het taxiraampje kijk, zie ik voor het eerst de besneeuwde bergtoppen van de Himalaya. De bus is oud en krakkemikkig en beenruimte is ver te zoeken. Na vijf uur komen we aan in Besisahar, het startpunt voor het Annapurna Circuit. De hobbelige weg naar Bhulbule delen we met bussen en jeeps. We steken de eerste voormalige touwbrug over, tegenwoordig gelukkig gemaakt van ijzer, passeren de eerste watervallen en ervaren het groen van de rijstterrassen en de vriendelijkheid van de dorpelingen. ‘Namastee!, good room, good price!’ klinkt vanuit de voortuintjes van de lodges. Met het geluid van de stromende rivier achter ons, zijn we snel overtuigd en spenderen onze eerste nacht in de Hikers Lodge.
Dag 2 – Van Ngadi naar Chamche
Als dit voorbode is voor de rest van de trekking, dan mogen ze Sesamstraat van mij straks nog eerder uitzenden dan 18:00 uur. Ik word wakker om 5:30 uur op de tweede dag van de trekking; niet zo gek als ik net na zonsondergang al in mijn koude lakenzak kruip. Ook vandaag trekt onze Griekse vriend Alex die we ontmoet hebben in de bus, met ons op naar de volgende bestemming. Samen met de porters en andere trekkers delen we het pad. Het is moeilijk verdwalen hier. Als we echter de keuze hebben tussen twee wegen, kiezen we voor de oversteek via de brug naar de overkant. Een shortcut blijkt achteraf. Van Ngadi lopen we naar Bahundanda, waar we tussenin ergens onze lunch nuttigen. We bestellen wat Nepalese momo’s, een soort van Chinese dumplings, maar dan lekkerder. Net als ik een hap wil nemen uit deze smeuiige deegbal, weergalmt een oerknal door het dal en honderden meters verder stuift het zand van het pad waar wij net liepen, omhoog. “They’re making a path”, legt een local ons uit. Achteraf begrijpen we waarom de met kartonnen dozen bepakte ezels, ons de weg blokkeerden; Deze arme zieltjes voerden het dynamiet aan voor de nog op te zetten explosies.
Twee weken geleden was de monsoon bijna op zijn eind. De laatste regendrupppels veroorzaakten echter nog flinke landverschuivingen, waardoor zelfs een Fransman en Spanjaard om het leven zijn gekomen. Sommige gedeelten van de weg zijn hierdoor nu nog redelijk onbegaanbaar. Het zand glijdt onder onze voeten weg en mijn onzekerheid veroorzaakt trilling in mijn benen. Ik pak Mike zijn hand en mijn held trekt me behendig de andere kant over. Helaas kon ik hem niet mijn helpende hand reiken, toen Mike wankelend op de houten plank boven een rivier stond. Uit evenwicht gebracht valt hij met zijn voet in het koude rivierwater. Balen! Een paar dagen eerder raakte het stukje vel van zijn teen eraf door een stomme actie in Pokhara. Zonder problemen loopt Mike echter verder op 1 teenslipper en 1 gewone schoen.
Met de voetjes omhoog genieten we vanavond van daal bhaat in Chame uitkijkend op de 220 meter hoge waterval die non-stop naar beneden blijft kletteren.
Dag 3 – Van Chamche naar Danaqyu
Ik word wakker met muizenketels op mijn hoofdkussen. Nu begrijp ik waarom ik vannacht slecht geslapen heb: een muis, of erger nog, een rat heeft mij zitten begluren. Na een laat ontbijt vertrekken we om 7:30 uur. Onze reisgenoot is een blok aan het been aan het worden. Erg irritant. We wandelen wat harder zodat hij ons niet kan bijbenen. Als hij na een steile beklimming even op adem komt, besluiten Mike en ik de benen te nemen en lopen de komende paar uur flink door. Helaas zien we hem later toch weer terug. Als we dus met z’n drieen aankomen in Danaque, neem ik een heerlijke douche. Om even ruimte voor mezelf te hebben, maak ik aan het eind van de middag een kleine wandeling door het dorpje. Met de Nikon in mijn hand. Wat kleine kinderen met snotneusjes vragen om een schoolpen... Wat moeders kletsen met elkaar met hun kinderen op hun rug. Een prachtig plaatje. De moeder doet het strikje van haar dochter nog even goed zodat haar prinsesje mooi op de foto komt. Een meisje van een jaar of acht, springt levendig voor mijn lens en zet haar breedste glimlach op. Fantastisch vindt ze het. Net als ik. Dan hoor ik achter mij de klanken van een tamburijn. Er staat iets te beginnen en voorzichtig draai ik mij om. Een groepje vrouwen verzamelt zich op het terras van het Motherland Guesthouse. Dan begint een vrouw te dansen. Mijn aandacht is nu echt getrokken. Langzaamaan zet ik wat stappen richting dit bijzondere tafereel. Ik lach vriendelijk naar de dames en vraag of ik dichterbij mag komen. Met een brede lach word ik ontvangen. Eerst hurk ik nog op een afstandje, maar al snel wijst een jong meisje mij op de lege stoel. Ik krijg een kop thee aangeboden. De vrouwen dansen en de muziek klinkt vrolijk. Uiteraard moet ik ook dansen. Die uitnodiging kan ik natuurlijk niet afslaan. Ik doe de twee vrouwen na en probeer net zo sierlijk met mijn armen te bewegen. Op dit moment ben ik hun entertainment en ik voel me wat zenuwachtig worden. Dan stopt de muziek en een applausje en gejuich volgt. Woorden schieten me echt te kort. Na het dansen wordt het eten geserveerd.
Benieuwd naar het vervolg van dit verhaal? Lees dan verder op www.femike.waarbenjij.nu
Foto's
