Aan het einde van het dorp Mingun, op de linkeroever van de Irrawaddy, benlanden we bij het bejaardentehuis van zuster Thwe Thwe Aye. Deze non heeft een grote erfenis gestopt in dit bejaardentehuis. Dergelijke particuliere initiatieven zijn ongebruikelijk, maar wel heel noodzakelijk in dit land, waar verder niets is of wordt gedaan voor oude of gehandicapte mensen of weeskinderen. We hebben wat medicijnen uit Nederland meegenomen. Hoewel zuster Thwe Thwe Aye vaker bezoek krijgt van westerse toeristen (het bejaardentehuis staat in diverse reisgidsen en heeft zelfs een zekere faam) is zij ongelooflijk blij met onze komst. Ze straalt aan alle kanten. We maken een rondgang door de diverse zalen. De oudjes hebben een bed, een kastje voor hun spullen en ze eten uit een kommetje hun rijst. Ze hebben het ongetwijfeld beter dan veel mensen buiten.