Soms moet je het ook wel spuugzat worden. Je loopt van het klooster naar de tempel. Of weet ik wat je doet als jonge monnik maar elke keer kom je weer een stomme toerist tegen die zo nodig een fototoestel onde je neus moet duwen en een foto moet maken. Je hebt hier als jonge puberende monnik niet altijd zin en dat kan ik begrijpen als die fotograaf die graag portretten van allerlei mensen maakt. Liefst van mensen die in verre oorden wonen. Gelukkig is het bijna altijd zo dat als ik dan de foto laat zien hun gezichten vaak een brede glimlach krijgen. Iedereen blij denk ik dan maar. Eind goed al goed.