Het mooiste aan Myanmar was het makkelijke contact met de mensen daar. Het kan misschien liggen aan het feit dat de meeste dorpelingen niet zo vaak een wit jongetje van vier jaar zien, maar telkens als we een dorp bezochten, werden we vrolijk zwaaiend welkom geheten.

Toen we door een van de dorpjes rondom Hsipaw liepen, kwamen we deze twee zusjes tegen. De oudste van de twee voelde zich duidelijk verantwoordelijk voor haar jongere zusje. Toen ze na een kort verlegen gesprekje verder liepen, draaide ik me om en zag ik dit bijna sprookjesachtige tafereel.