Op zoek naar een mak paard...
West Mongolie
Mongolië
WKerkhof
Op zoek naar een mak paard...
Reisschema:
We rijden naar het Altai Tavan Bogd NP, overnachten bij een nomaden familie
De volgende dag starten we met een horse-tracking naar de Potanin-Gletsjer, slapen daar in een tentje op het basiskamp
De dag daarna rijden we per paard weer terug naar de nomaden familie.
Klink simpel...
Uitvoering:
Wat het paardrijden precies in ging houden wisten we niet, maar dat het een onbegaanbare weg zou zijn was wel duidelijk.
Als we in de middag aankomen bij onze nomaden familie (De man bewaakt de grens van het gebied en controleert iedereen die verder gaat of hij de nodige papieren en permits heeft die je nodig hebt om zo dicht bij de Chinese en Russische grens te komen, hij wordt ook wel 'The Postman' genoemd).
Onze gids gaat gelijk opzoek naar paarden die ons en onze bagage die 17 kilometer door de bergen naar het base camp bij de gletsjer kunnen brengen. Dit blijkt een moeilijke opgave vanuit deze plek omdat er maar weinig 'tamme' paarden zijn in de omgeving... Daar komt nog eens bij dat vele Kazakken al verhuisd zijn naar hun winterverblijven, en er dus niet meer veel mensen in de buurt zijn. Urnaa (onze gids) doet navraag bij the Postmen, maar hij heeft geen paarden die ons kunnen brengen, zijn schoonfamilie even verderop kan ook geen 5 paarden missen voor een paar dagen, dat gaat dus lastig worden, maar the Postmen beloofd zijn best te gaan doen.
Wij relaxen wat, doen een wasje en proberen wat contact te leggen met de jongste dochter. Ondertussen blijft het onzeker hoe we bij het basiscamp en dus de bergen en de gletsjer moeten gaan komen...
De oudste zoon, met een goede 4x4 jeep en kennis van het gebied is bij zijn schoonouders, dus die kan ons ook helaas niet brengen, dan moeten we maar lopen?
LOPEN?
Zeventien kilometer lopen met alle bagage, tenten, eten en zonder mijn camera's op 3000 meter? Nee ik geloof niet dat dat een optie is! Gelukkig gelooft Urnaa er ook niet in en voel ik met geen totale lozer.
Tot de avond blijft het onzeker hoe we bij het basiscamp moeten komen en of we er überhaupt wel zullen komen.
Maar we hebben geluk, onze chauffeur Amraa, krijgt toestemming om met zijn UZA (busje) de weg af te leggen onder begeleiding van the Postmen. We zijn heel benieuwd hoe dat gaat worden...
Dat de weg naar de gletsjer eigenlijk alleen per paard of te voet gedaan kan worden, is ons de volgende ochtend al heel snel duidelijk. We hobbelen, knotsen en stuiteren maar wel door een prachtig landschap. Ondertussen steken we riviertjes over en proberen we de grootste modderplekken te ontwijken. Gelukkig komt the Postmen hier vaker en stuurt Amraa netjes om de grootste obstakels heen, zodat we nergens vast komen te zitten.
De weg ernaartoe is verschrikkelijk, maar 100% de moeite waard! Zo bijzonder om ineens voor die machtige, hoge, sneeuwbedekte pieken te staan, dan voel je je niet alleen heel klein, maar ook heel nederig. En de rit is al snel vergeten.
We zetten onze koepeltentjes op en eten een eenvoudige lunch.
The postmen moet terug en kan ons de volgende dag niet ophalen. We blijven dus twee nachtjes hier slapen en na twee dagen zullen we een lift krijgen van de twee mannen die hier onderzoek hebben gedaan naar de gletsjer.
Dit ritje, in een zelfde soort UZA busje, alleen dit keer zonder banken achterin, gaan we nooit meer vergeten. Waar we op de heenweg al door elkaar geschud werden, zitten we nu op wankele krukjes en op de vloer. We delen de ruimte met onderzoeksmateriaal, kampeerspullen en nog 8 Mongolen, waarvan er 1 iets te veel Vodka op heeft de vorige avond... Niet echt wat je zegt comfortabel, en als we 1,5 uur later terug zijn bij the Postmen hebben we allemaal even nodig om weer op adem te komen. Wij mogen eruit, het busje met de 8 Mongolen moet nog een stukje verder...
(Het was een beetje jammer dat we niet per paard naar de gletsjer konden, dat was toch wel iets waar ik naar uit had gekeken. Maar als we later horen dat een week voordat wij er waren een toerist, door een te wild paard, is doodgegaan in hetzelfde gebied, halen we toch een beetje opgelucht adem! Haar paard sloeg op hol, ze viel er zo goed als af, maar bleef met haar voet in de stijgbeugel hangen... vreselijk...
Nu ben ik extra blij dat Urnaa zo voorzichtig was met een paard uitzoeken!)
Foto's
