The Cobra-cave Adventure - vervolg

Door: TravelGoom

Geplaatst op Oct 20, 2010

Een grote ruimte opent zich langzaam voor me.
De paar meter door deze tunnel lijken er tientallen geweest te zijn.
Opgelucht richt ik langzaam mijn hoofd weer op.
Maar als mijn mijnlamp het plafond beschijnt stokt mijn adem, ik schrik me wezenloos.
Recht voor me, op nog geen meter bij me vandaan…

…hangt een wollige vleermuis ter grootte van een duif.
De oogjes dicht, de tandjes zichtbaar, de vleugels als een deken om het lichaam.
Onverstoorbaar blijft ze hangen terwijl ik mijn hartslag weer onder controle breng.
Ik zou het beestje kunnen aanraken maar mijn verstand zegt doe maar niet.
Voorzichtig draai ik mijn benen onder mijn lichaam en betreed de grote ruimte achter de schone slaapster.
Dan zie ik dat ze niet alleen is.
Tientallen, nee honderden vleermuizen hangen aan het plafond dat amper 20 centimeter hoger is dan mijn kruin.
Ik wordt stil van deze indrukwekkende slaapzaal en laat me op een rotsblok zakken.
Als ik ga staan zit ik met mijn hoofd letterlijk tussen de teddybeer-dracula's.
Het beangstigt me niet, sterker nog het geeft me rust na de zweetmomenten van even hiervoor.
'Nice?', vraagt de gids die iets verder staat.
Ik knik alleen maar terwijl mijn hoofdlamp onophoudelijke de ruimte rondgaat.
Wat een machtig mooi gezicht.

'You want to see the snake?', onderbreekt de gids mijn heerlijke verbazing.
Oja, de grotcobra, die hadden we ook nog.
De gids maant me een paar stappen naar hem toe te komen.
Bukkend onder het drukbezette plafond schuifel ik naar hem toe.
Hij schijnt zijn sterke zaklamp in een hoek een meter of 8 bij ons vandaan.
Daar hangt, eensgezind met alle vleermuizen hier, de cobra aan het plafond.
Geen idee waar het zich aan vasthoudt en ik hoef dat ook niet te weten.
Het lijf deels opgekruld maar de kop duidelijk zichtbaar op wat haar buik zou kunnen zijn.
Groter dan een meter of twee is ze niet.

Dan dringt langzaam de geur in deze grot tot me door.
Opmerkelijk hoe een mens in tijden van gierende adrenaline vooral de zintuigen gebruikt die je het hardst nodig hebt.
Dat mijn neus zijn werk weer begint te doen is geen pretje, een scherpe guanogeur dringt door.
Ík snap de gids die naar de uitgang wijst.

'You can see the exit', geeft hij aan.
In een hoek van de grote ruimte is een vage lichtbundel te zien.
Met de wetenschap dat de grotcobra op veilige afstand voor schone slaapster speelt volg ik in alle rust mijn leider.
Af en toe strek ik de benen om weer even tussen de vleermuizen te zijn, het is een spel geworden.
De enkele vleermuis die rondvliegt buigt ruim op tijd af om mijn hoofd niet te raken.
Nooit gedacht dat mijn robuuste kaaklijn voor rotsblok door kon gaan.
Lang leve de sonar.

De uitgang is nu duidelijk te zien.
Ze ligt een aantal meters hoger en vraagt een korte klimpartij, het is een gat van net anderhalve meter doorsnee.
'Normally we go back but we can take this exit', verteld mijn gids.
Altijd fijn als een private excursie ook wat extra’s oplevert.
'But watch out', waarschuwt de gids.
'This is a dangerous part', voegt hij toe.
Ik kijk hem fronsend aan, gaan we nu het kistje met flauwe grappen open trekken?
'The fish in here are like piranha's' kijkt hij serieus.
Voor de klim omhoog moeten we een smalle stroom over steken die verderop onder de rotsen verdwijnt.
Het onderaardse beekje is net een meter breed met water dat niet enkel door de stroming in beweging is.
De gids schijnt zijn zaklamp in het water en al snel zie ik waar de kleine golfslag vandaan komt.
Het stikt van de zilverwit gekleurde vissen die, niet groter dan mijn hand, op een slachtoffer lijken te wachten.
Hun uiterlijk heeft verdomd veel weg van een piranha.
De blik in stoïcijnse ogen van mijn gids geeft geen duidelijkheid of hij zijn flauwe grappenkistje heeft open getrokken.

'Just take a big step and don't get your feet in the water', klinkt hij als een strenge meester.
Ik overzie de big step die met mijn lengte geen probleem moet zijn.
Dan is het nog 3 stappen naar boven en we hebben de grot verlaten.
De gedachte aan verse warme beklemmende junglelucht doet mij zowaar verheugen.
Die gedachte is nog niet weg of mijn gids staat al buiten.

'Watch your head', roept hij nog als ik mijn big step neem.
Gidsen en timing…
Afgeleid door de mogelijkheid mijn hoofd te stoten zet ik mijn rechtervoet verkeerd neer.
Ik glijd weg en kan niet anders dan met links corrigeren.
Met een plons zak ik tot mijn knie in het beekje.
De voorraad adrenaline in mijn lijf blijkt nog lang niet uitgeput.
Hoe weet ik niet maar een seconde later sta ik hijgend naast de gids.
'You liked it?', vraagt hij.
Ik controleer mijn natte broekspijp op een mogelijke vangst en kijk hem lachend aan.
'Yes, I believe I liked it but ask me again later today'.
De opluchting laat nog even op zich wachten.
Voor nu is zeker: deze cobra heeft de grot verlaten…

>> Helaas geen goede scanner voor eigen foto’s.
Klik hier voor een indruk van de Cobra Cave ( in de volksmond maar in het echt Gua Telinga of wel Ear Cave)