Herinneringen

Door: EdwinS

Geplaatst op Sep 4, 2012

Het nummer “Let It Ride” van Ryan Adams was tijdens onze vakantie naar Laos in 2005 mijn favoriet. Mijn vakantienummer. Elke keer als ik het nummer hoor denk ik wel even aan de geweldige vakantie in dit meer dan geweldige land.
Ik vind het mooi hoe muziek je aan een bepaalde tijd of gebeurtenis doet herinneren. Iedereen die gek is van muziek zal zo wel zijn eigen speciale song of songs hebben. En het hoeft niet alleen muziek te zijn. Ongeveer twee weken geleden liepen we ergens en plotseling rook ik de lucht van Midalgan. Ik zei tegen Martine dat het me aan de voetbalkleedkamer deed herinneren waar ik al jaren niet meer binnen ben geweest. Tubes vol van die rommel heb ik op mijn benen gesmeerd als jochie. Zoveel dat het soms pijn deed als je naar buiten liep. Eén vleugje is genoeg, en je legt direct weer die associatie met iets van jaren geleden. Mooi!
Mooi is ook de herinnering die ik vaak heb wanneer ik door een bos loop. Mijn mooiste vakantieherinnering bewaar ik aan een wandeltocht met mijn vader en moeder om vijf uur ’s ochtends in de bossen rondom Exloo in Drenthe. Dat was toen een hele wereldreis. We stonden zo vroeg op omdat het dan de beste tijd zou zijn om dieren te kunnen zien. En ondanks het feit dat we nog geen tor hebben gezien is het wel mijn mooiste vakantieherinnering. Met z’n drieën lopend door de ochtendnevel in de bossen rondom Exloo. Misschien moet je uit een groot gezin komen om het speciaal te vinden.
Martine heeft nog een tijdje stage gelopen in Exloo. Op een middag toen ik haar op kwam halen zijn we nog even naar de camping gereden maar verder dan de parkeerplaats zijn we niet gekomen. Soms moet je iets niet doen omdat het de herinnering verpest.

Onderweg naar Laos overkwam het me ook. Deze keer was het geen muziek of een geur die de herinnering opriep. Ik zag iets vanuit de trein. Het duurde maar een seconde of drie. Maar het was lang genoeg om de herinnering terug te halen. Ik zag een man en een jongen bij een rijstveld staan. En plotseling moest ik denken aan een herinnering die eens in de zoveel jaar wel een keer terug komt.
Samen met mijn vader reed ik terug naar huis na een middag vissen. Ik denk dat ik toen een jaar of tien was. We waren wezen vissen tussen Lutten en Dedemsvaart bij het Kolenbranderbos, onze favoriete visstek. Nu nog kan ik er niet langs rijden zonder even naar de plek te kijken waar we altijd zaten. Op de terugweg reden we niet de meest voor de hand liggende route maar door de landerijen. Mijn vader had daar lang geleden gewerkt. Volgens mij als knecht van een boer of zo dat weet ik niet precies maar dat doet er ook niet zoveel toe.
En toen zei hij het.
‘Op dat stuk land heb ik heel wat voetstappen staan.’
Hij zei het terwijl hij naar het stuk land keek en met een wat treurige blik in zijn ogen.
‘Op dat stuk land heb ik heel wat voetstappen staan.’
Ik vond het direct een geweldige uitdrukking. Een hele poos later toen we nog eens langs dat stuk weiland reden wou ik dat hij het nog eens zei maar ik wilde het natuurlijk niet vragen. Ik zal wel zoiets gevraagd hebben als: ‘Goh pap, hier heb je toch gewerkt?'
'Heb je hier veel rondgelopen?’
Weet ik veel. Misschien heb ik door lopen zeuren over dat lopen, ik weet het niet meer. Blijkbaar had hij door wat ik wilde horen, of het was puur geluk want hij zei het nog een keer.
Hij zal het ongetwijfeld niet zo hebben bedoeld maar de eerste keer dat hij het zei, met de iets wat treurige blik, heb ik altijd geïnterpreteerd alsof hij me wilde vertellen dat ik geen dingen tegen mijn zin moest doen.
‘Ga iets doen wat je mooi lijkt.’
‘ Zorg ervoor dat je niet teveel voetstappen zet op een plek waar je het niet naar je zin hebt.’
Als ik weer eens van baan wisselde, dat gebeurde nogal eens, kwam de herinnering aan die autorit met mijn vader nog wel eens terug.

Een man met zijn zoon die bij een sawa staat te kijken. Drie seconden.
Zal hij zijn zoon ook vertellen om iets te gaan doen wat hem mooi lijkt? Ik denk het niet. De kans is groter dat hij zegt:’Dit stuk land heb ik in mijn leven bij elkaar gewerkt en later zal het van jou zijn en daarna van je kinderen.'
'Op dit stuk land zullen veel voetstappen van je komen te staan.'
Ik vraag me af hoe mijn vader gereageerd zou hebben op de mededeling dat we ons vrijstaande boerderijtje te koop zouden zetten om drie jaar rond te gaan zwerven. Hij was, net als ik, niet zo’n prater. Terwijl we nog veel te bepraten hadden...
Zou hij uit zijn slof zijn geschoten en me compleet voor gek verklaren? Hoe ik het in mijn botte kop……… Of zou ik, ook als hij nog geleefd zou hebben, nooit echt weten wat hij ervan zou denken en alleen maar zeggen: ‘Als dat is wat je wilt.’

Ik krijg mijn paspoort terug van de douanier.
Ik doe mijn oordopjes in, druk op de Play knop van mijn MP-4 speler en hoor de eerste tonen van “Let It Ride” van Ryan Adams.
Ik denk aan mijn vader. En met iets wat vochtige ogen, maar met een grote glimlach op mijn gezicht stap ik de grens over.
Ik ben weer in Laos!
Het land waar ik al heel wat voetstappen heb staan