We sliepen in het dorpje Umm Sayhoun, bij Hamza en familie thuis. Het is het dorp waar de oorspronkelijke bewoners van Petra wonen sinds 1994. Nu zijn ze vaak afhankelijk van toerisme, en dus is bijna iedereen die iets aanbied in Petra (van ezelsritten tot handgeknoopte sjaals) afkomstig van Umm Sayhoun. Zo ook deze vriendelijke man die ik op foto mocht vastleggen.

Op AirBnB schreef Hamza: “Als je te afhankelijk bent van westerse luxe is dit niet de plek voor jou, maar als je kennis wilt maken met het moderne bedoeïenen leven en onze gewoontes, ben je van harte welkom”. Dat deed het ‘m, dus hebben we ons hotel gecanceld en bij Hamza geboekt.

Hier overnachten blijkt een ervaring op zich. In de straten lopen oude zongedroogde Jordaniërs, rennen kinderen rond, lopen kamelen en ezels over straat en is er overal wel geluid. Vanaf het balkon kijken we naar dit schouwspel. Iedereen is tot laat buiten, ligt samen aan tafel, slaapt buiten in de trappenhal of hangt rond op straat.

De zus van Hamza kookt ‘Mansaf’ voor ons. Het nationale gerecht van Jordanië. Rijst met gebrande noten en lamsschenken in een soort melksoep. Je zou denken dat ze voor 8 personen heeft gekookt, zo groot is de portie. De hele tafel staat vol. We bewaren het platte brood en de 8 nagerechten voor de volgende dag, prima lunch!

Voor het tijd is om te gaan slapen moeten we eerst onze andere gast vriendelijk verzoeken om te vertrekken: Mr Cucaracha. Als onze vriend onder een kastje kruipt barricaderen we de openingen met alle bruikbare items in de ruimte. We slapen op bedoeïen wijze op een matrasje op de grond. Onze wekker is het harde balken van de ezel, voor op straat. Veel geslapen hebben we niet, maar wel een ervaring voor het leven rijker.