De tocht naar de spookdiertjes en stille kracht.
Celebes (Sulawesi)
Indonesië
Dragonfly
De tocht naar de spookdiertjes en stille kracht.
Voordat we vanuit onze lodge naar de spookdiertjes kunnen vertrekken zegt onze gids dat ik nog even langs zijn oma moet met mijn verstuikte enkel. Enige dagen ervoor heb ik na iets teveel palmwijn een ‘nachtduik’ gemaakt bij het bruggetje op weg naar onze lodge op Bunaken eiland. En een groot ‘ei’ ontsiert nu mijn enkel en geeft hevige pijn bij het lopen. Natuurlijk heb ik gekoeld met ijs en heb ik bij een apotheek wat rekverband kunnen kopen, maar een echte lange wandeling zie ik nog niet echt zitten. Ik baal hier natuurlijk stevig van want ik wil ondanks dat toch de spookdiertjes met eigen ogen zien. Om deze prachtige kleine zoogdiertjes in het echt te kunnen zien, moeten we zo’n 2 uur door de jungle wandelen. Dus biedt onze gids aan gebruik te maken van de “special medicine” van zijn oma. Ze heeft al vaak mensen genezen van allerlei ‘boze’ kwalen verzekert hij mij. Ik denk "baat het niet dan schaad het niet' en eigenlijk ben ik stiekem ook wel heel erg nieuwsgierig naar de 'stille kracht'van zijn oma. We gaan strompelend op weg naar het dorpje vlak bij zee zo'n 1.5 km verderop. We arriveren in een klein golfplaten huisje waar oma en de rest van zijn familie knus bij elkaar zitten op houten stoeltjes. Onze jonge gids Ashley vertaalt dat ik mijn schoen moet uittrekken en op het houten stoeltje moet gaan zitten. Oma al flink op leeftijd; tenminste zo ziet ze er uit, knielt voor me op de grond en neemt mijn enkel in haar kleine ranke maar oersterke handen. Ze haalt wat olie uit een flesje en begint stevig te wrijven…
Ik klem mijn tanden op elkaar en onderga het pijnlijke wrijven over de grote bobbel op mijn voet. Na enige malen flink binnensmond ‘gegotver’ van de pijn stopt ze na ongeveer 20 minuten met wrijven. Ze neemt een hap van een stuk wortel en begint heel dichtbij mijn voet te fluisteren; waarna ze de wortel stuk gekauwd tegen mijn enkel aanspuugt. “je enkel is echt ziek” zegt Ashley.hij vertaalt de woorden van zijn oma. De boze geesten moeten er uit en oma lijkt goed op weg want mijn enkel lijkt echt wat dunner te zijn en gloeit van het goedje wat ze er op heeft gesmeerd. Dan moet ik mijn schoen weer aan en Ashley zegt dat hij straks nog ‘special medicine’ langs komt brengen om mijn voet mee in te smeren voordat we gaan slapen. Morgen zal mijn voet dan beter zijn, zodat we gewoon naar de spookdiertjes kunnen lopen. Ik betaal oma 30.000 rp en Ashley brengt me op zijn bromfiets weer terug naar onze lodge. Ik mag niet meer lopen. Als het donker is komt oma achterop de bromfiets van Ashley het ‘special medicine’ brengen en ze laat me zien hoe het aan te brengen. In een lege kokosnoot zit zwarte aarde van de jungle, die ze nat maakt met gekookt water. Ze smeert mijn enkel er mee in en blaast net zo lang tot het opgedroogd is. Dan haalt ze een zakje tevoorschijn waar gestampte groene planten inzitten en smeert dat op mijn enkel. Daaroverheen komt het verband. Mijn voet staat wederom in brand. Nooit geen ijs op doen zegt oma in haar eigen taal, warm moet het zijn. Geheel tegen mijn eigen medische kennis in ga ik akkoord met deze medicijnvrouw en de volgende dag is wonderlijk genoeg mijn enkel echt een stukje beter.
’s Middags gaan we op weg naar de plek in het bos waar het spookdiertje woont. We lopen door de vochtige jungle die aanvoelt als een Turkse sauna. Na enige uren komen we in een heuvelachtig gebied aan met grote bomen. Het is inmiddels schemerig en het woonhuis van het spookdiertje blijkt erg populair. Om de boom staan zo’n 10 mensen met zaklantaarns in de boom te schijnen en de kleine spookdiertjes kruipen angstig steeds verder weg de boom in. Ben begint heel cynisch foto’s te maken van de opdringerige massa mensen, die maar niet lijken te begrijpen dat dit niet de manier is. Ashley legt uit dat deze toeristen als het echt donker is weer weg gaan en dat wij daar gewoon op blijven wachten. Ze komen van de kust en hebben geen echte gids bij zich; deze taxichauffeurs willen voor de nacht echt valt weer thuis zijn. Na enige minuten geeft de taxichauffeurgids het sein en de groep vertrekt ons verwonderd achterlatend. Nadat de mensen vertrokken zijn blijven we met z’n 5en over en we zoeken een plekje vlakbij de boom en blijven stil zitten. Ons geduld wordt beloond want precies zoals Ashley ons al eerder voorspelde komen de spookdiertjes nu een voor een naar buiten. We kunnen ze van heel dichtbij bekijken en fotograferen. Ze zijn prachtig, net kleine kremlins uit de film van Stephen Spielberg. Vanuit hun boom waaieren ze een voor een uit de nacht in op zoek naar voedsel. Het zijn nachtdiertjes en voordat het licht wordt zullen ze weer terug zijn in hun vertrouwde boom. Er zitten zeker zo’n 5 gezinnetjes in. Papa, mama en baby spookdiertje. Het is de wonderlijkste belevenis tot nu toe die mede dankzij de ‘stille kracht’ een geweldig verhaal voor thuis oplevert.
Foto's
