Bali verandert, maar het zal toch altijd Bali blijven.

Door: CSmetsers

Geplaatst op Jun 10, 2013

Het is vier uur in de middag en ik zit op de pier die in zee is gebouwd voor het strandje van Kelapa Mas Bungalows in Bali. Ik heb een handdoek meegenomen en lig languit te genieten van de stralen van de zon en het zeewindje dat over mij heen waait. Zo nu en dan rolt er een hoge golf tegen de pier en wordt ik besproeid met duizenden druppels zeewater die mijn lijf verfrissen en afkoelen. De pier ligt een meter of vijfentwintig in zee en is een ideale plek om even tot jezelf te komen. Ik sluit mijn ogen en luister naar het geluid van de aanrollende golven waardoor mijn hoofd leeg raakt en ik bijna in slaap val.

Een grote golf maakt mij kletsnat en ik schrik op uit mijn dromen. Mijn gedachten gaan terug naar vanmiddag toen ik met Ketut (mijn nederlands sprekende chauffeur) vanaf Sidemen aankwam in Candidasa waar we eerst gingen eten in het restaurantje ASTAWA waar ik al zo vaak heb gegeten en waar ik zoveel mooie momenten heb beleefd. De jonge Balinese vrouwen van het restaurant kwamen mij met open armen tegemoet en vroegen of ik een "Iced Coffee" moest. Dat wisten ze nog van de vorige keer dat ik hier was. De moccasmaak van deze heerlijke drank verwent je zintuigen. Ik ben niet de enige die dit restaurant geweldig vindt. Een van de jonge vrouwen van het restaurant liet mij vol trots de "Award" zien die het restaurant had gekregen. In het certificaat is het restaurant Astawa beloond met de waardering "Excellent" voor alle goede beoordelingen die het heeft gekregen op deze site. Het is een beloning die ze echt verdienen want ze serveren altijd een maaltijd van een hoge kwaliteit en de service en de sfeer is er geweldig. Ik kan het iedereen aanbevelen.

Ketut had honger en bestelde een salade. Ik zei tegen hem dat die niet zo groot is en daarom bestelde hij er ook nog een hoofdschotel bij. Ik wist wel beter en toen het grote bord met een royale salade voor hem werd neer gezet kwam hij meteen tot de conclusie dat het hem nooit zou lukken om de hoofdschotel ook nog op te eten. Het eind van het liedje was dat hij aan een van de serveersters vroeg of hij de hoofdschotel mee naar huis kon nemen. We hadden allemaal plezier en genoten van het super lekkere eten. Ketut had het T-shirt aan dat ik hem had gegeven bij de aanvang van de vakantie. Op het shirt sond de tekst "één gedachte twee goede doelen" en de logo's van het project van Running Team Oirschot en het project van High5Rehab in Lovina. Dat zijn de twee projecten waarvoor ik hier mijn tweede boek "Liefde in het échte Bali" heb geschreven.

Om mij heen en in mijzelf is er de afgelopen twee weken heel veel gebeurd. Ik ben echt in een flow beland en het is wonderbaarlijk hoeveel toevallige ontmoetingen ik heb gehad, die geen toeval waren. Ik heb Bali eindelijk eens van een heel andere kant leren kennen en dat gaat straks een interessant boek opleveren, daar ben ik van overtuigd. Het is net of alle Balinezen mij in één keer willen vertellen hoe hun gevoelswereld in elkaar zit en dat is een onvergetelijke ervaring.

Elke keer als Ketut mij weer komt ophalen ben ik verbaasd over zijn ruige haardos die steeds groter lijkt te worden. Toen ik hem vroeg of hij onderhand niet naar de kapper moest zei hij tegen mij: "Je weet dat Erni vijf maanden zwanger is. Wel, zodra in Bali een vrouw zwanger is mag haar man niet meer naar de kapper totdat de baby geboren is. Dat betekent dat ik negen maanden niet naar de kapper kan. Als de baby geboren is mag de baby drie maanden lang niet geknipt worden. Weet je dat dan niet ? "

Hier in Bali is een kentering gaande en daarvan heb ik de afgelopen weken heel veel voorbeelden voorbij zien komen. Het is een gevecht van het oude traditionele Bali tegen de onweerstaanbare drang naar materiële welvaart van de nieuwe generatie. Bali gaat veranderen en dat is op zich niet zo erg, maar ik hoop echt dat de oude cultuur en de unieke samenleving stand kunnen houden. Als ik de veranderingen zie dan wordt ik soms verdrietig want mijn gevoel ligt bij het Bali dat ik heb leren kennen toen ik 35 jaar geleden voor de eerste keer aan land stapte op dit mystieke eiland. Gelukkig zie ik ook dat er nog veel het zelfde is gebleven en dat stemt mij hoopvol.