drie vragen aan mijzelf
Varanasi
India
DICKV
drie vragen aan mijzelf
Drie vragen aan mijzelf
Waarom naar Varanasi ?
Varanasi is niet de meest voor de hand liggende reisbestemming. Ik bedoel: het is geen stad waar mensen een verblijf van twee of drie weken plannen. De meeste toeristen blijven er, hip hop, maar een paar nachten, voordat ze hun reis door India vervolgen. Ze slenteren een dag door de stad, maken de volgende dag een boottocht en weg zijn ze! Weer een stad toegevoegd aan hun reis-cv. Jammer hoor! Want Varanasi verdient meer tijd en aandacht. Je moet de stad in alle rust ondergaan, de geuren en de geluiden langzaam tot je door laten dringen, de atmosfeer geleidelijk opzuigen! En dan, dan dringt het echte Varanasi door al je porieën naar binnen en laat de stad je nooit meer los!
Net zoals al die beelden! Wakker worden in een hotelkamer die uitkijkt op de heilige rivier " Mother Ganga" , bootjes geruisloos langs zien glijden, de zon in goud zien opkomen boven de horizon waardoor de ochtendkilte verdampt. Pelgrims naar de rivier zien afdalen over de trappen van de Ghats om een ritueel bad te nemen, een bad dat hun zonden wegwast. Kleurige gewaden van vrouwen die geheel gekleed het water inlopen. De kleuren lijken nog intenser te worden.
Waarom zo lang in Varanasi ?
Omdat je nergens ander ter wereld een stad vind waar je in een bootje, voortbewogen door een betel kauwende roeier, langzaam en zwijgend een panorama voorbij ziet glijden van tempels en trappen, pelgrims en paleizen.
Omdat er nergens anders zoveel spiritualiteit heerst als hier aan de oever van de Ganges. Van bankdirecteur tot succesvol zakenman en van eenvoudige huisvrouw tot beeldschone filmster: allemaal komen ze naar de rivier en nemen ze een bad in het zwaar vervuilde water. En aangezien de rivier toch heilig is kan je ook best je tanden even poetsen met dat water, ook al drijft er net een half kadaver langs.
Omdat je genieten kunt van alle festivals, feesten ceremonieën, kleuren en geuren. Genieten van de contrasten tussen het bruisende leven en de dood die hier heel nadrukkelijk aanwezig is.
In vierentwintig uur worden hier, aan de Ganges, tweehonderdvijftig tot driehonderd lijken verbrand! Een schouwspel dat blijft fascineren, urenlang!
Ook al zo bijzonder: alle families die uitbundig dansen, begeleid door de schelle tonen van een ingehuurde band die de bruiloftstoet begeleid. Menig bruidspaar komt naar de Ganges om hun huwelijk te laten inzegenen door een Brahmaan.
Omdat je heerlijk kunt dwalen door de nauwe straatjes van Varanasi met al zijn kleine kleurige winkeltjes, soms niet groter dan een klerenkast. Of die kleine chai-stalletjes waar je verrukkelijke Masala chai kan drinken. Waar de verkopers je naar binnen proberen te lokken of gewoon en welgemeend vragen hoe het met je gaat vandaag! Vooral als ze je voor de zoveelste keer langs zien komen. Iedere dag biedt andere taferelen en de kans is groot dat je een heilige koe ontmoet.
Omdat je de meest absurde dingen ziet. Een saddhu die al jááááren op één been staat, vanwege een heilige belofte. Of die saddhu die nauwelijks kan lopen vanwege een zere voet die hij om een stok heeft geklemd, maar die die voet op slag vergeet als hij achter een vermeende gulle geldgever aanrent! Of neem die keurig in het wit geklede man die iedere keer weer met een zeer beschaafde stem vraagt: "Exuse me Sir ! Do you have some money for me?"
Op mijn steevaste antwoord : " why don't you find a job" antwoordt hij altijd: " God bless you".
Ook absurd: als je 's avonds laat na een lekker etentje bij Lotus Lounge met veel lachen en gezelligheid over de Ghats terugwandelt naar je hotel en er uit het donker en ergens vanuit de diepte een stem klinkt van een bootsman: "Boat Sir, boat? Good time now! Very cheep!"
Of ik terug ga?
Jazeker! Ik ga terug omdat ik mijn vrienden mis.De boys van het hotel, de obers met hun geintjes, de kamerjongens, het hoofd huishouding met zijn voor mij onbegrijpelijke verhalen over zijn favoriete goden die van alles beleven en allerlei wonderen verrichten. Ik mis mijn vriend Atul, eigenaar van Restaurant Lotus Lounge met zijn lach en humor. Een warme man die ondanks zijn drukke zaak twee uur lang bij mijn bed in het hotel kwam zitten toen ik ziek was. De Chai Baba die iedere dag even kwam kletsen bij ons. Mijn kapper met zijn groen geverfde salon die me dag in dag uit op zijn kappersstoel probeerde te krijgen, want hij wou zo graag mijn baard knippen. De fluitverkoper met wie het goed kletsen en chai drinken was. Het bloemenmeisje dat ons keer op keer een bloemenmandje probeerde te verkopen en eigenlijk al in de lach schoot voor ze iets vroeg. Een van de bootsmannen die zei: You broke my heart sir! Every day you walk beyond and never you take a boat from me!
Ik mis het gehussel en gedussel rond de Dasaswamedh Ghat, met de Brahmanen en de bedelaars, de masseurs en de postcard verkopers. De saddhus in hun fantasierijke uitrusting. Het baden en de devotie, de kleuren en geuren van de mensen met hun offerandes en wierook, biddend ,extatisch, volledig opgaand in hun ritueel. De belletjes van de Arti ceremonie en de bellen en het gezang uit de vele tempels.
Ik moet terug, ik ben niet alleen verslaafd, ik heb ook nog lang niet alles gezien en ondergaan!
Bye, bye Varanasi I will come back!
Foto's
