Vroeg, zeer vroeg...
Tamil Nadu
India
Edwinaverdingh
Vroeg, zeer vroeg...
Mamallapuram, Tamil Nadu.
Het is vroeg, zeer vroeg. We verblijven in Sri Harul, met mooi verzorgde kamers. Op de eerste verdieping, lekker rustig, met zicht op zee en strand. Eigenlijk is er pas rust nadat een internationaal gezelschap eindelijk gedaan heeft met tot een gat in de nacht luidkeels kinderliedjes te zingen. Goed dat ze de volgende dag vertrekken.
We hebben de avond ervoor onze matras op het terras gelegd en al slapend genieten we van een verkoelend zeebriesje. Die rust wordt abrupt onderbroken als de eerste luidruchtige motoren van de vissersboten in gang getrokken worden. Man en zoon blijven onbeweeglijk liggen. Ik daarentegen ben bij het minste geluid wakker. Daar ben ik in dit geval zeer blij om.
De lucht probeert net te ontwaken en kleurt al zachtjes roze. In de verte raakt de nevel nog net het koele zand aan. De netten op het strand bewegen plots. Een spartelende beweging, in een soort slow motion uitgevoerd, onthult een diep geheim. De vissers hebben die nacht gewoonweg op het strand geslapen en gebruiken de opgerolde netten zowel als klamboe als bed. Slim van die jongens.
Meters aan netten worden afgerold en daarna keurig terug bijeen genomen. De boot in en weg zijn ze. Als kleine stippen op de horizon hopen ze hun loon binnen te halen. Nog voor de zon hoog aan de hemel staat, varen ze al terug het strand op. Aan boord de schamele vangst, maar toch zijn ze tevreden.
De restaurants aan het strand kopen de vis aan. Later die dag genieten we van deze vers gevangen vis. Het water stroomt me in de mond als ik aan het kruidenpalet denk. Wat houd ik toch van de Indische keuken. Dat ze zo simpele gerechten tot iets hemels kunnen omtoveren, dat is pas magisch!
De vissers hun werkdag zit er weer op. Ze leven echt wel op het strand. Ook al staan de boten er roerloos bij en pauzeert het geluid van de motoren tot de volgende dag, toch blijven deze mannen gebonden aan hun plekje op het strand. Zo nu en dan gaan ze richting thuis, waarschijnlijk om het zilte zweet en de visgeur van hun lijf te wassen. Misschien ook wel om samen met het gezin enkele uren door te brengen, maar daarna zijn ze weer op post.
Het is vroeg, zeer vroeg. Ook die nacht lag de matras op het terras. Geen zingende bende, wel ronkende motoren die de zachte gloed tegemoet varen.
Foto's
