Jeep, bus,rickshaw, bus, bus, bus, rickshaw

Door: Kokkeeri

Geplaatst op May 23, 2011

De uitdrukking ‘Waar een wil is, is een weg’ vertalen wij op reis vaak naar ‘waar een weg is, is ook openbaar vervoer’ Daarom konden wij de vraag “are you sure?” bevestigend beantwoorden . Ja hoor, we wisten het zeker . Op de kaart was de afstand tussen Ranthambore en Orchha, volgens onze schatting ongeveer 300 km. Misschien had de wantrouwende blik van de receptionist, gecombineerd met ontbreken van route-informatie in de reisgids, een belletje moeten doen rinkelen. Dat deed het niet. We negeerden ook het koortsachtige overleg tussen de receptionist en Varun, die ons naar het busstation zou brengen. En we negeerden ook de zorgelijke blik van diezelfde Varun, toen hij onderweg nog maar eens vroeg of Orchha echt onze bestemming was. Daarna negeerden we ook nog de discussie tussen Varun en de betreffende buschauffeur en zijn ferme handdruk bij het afscheid….

Hortend en stotende zette onze bus zich in beweging. We waren nu echt op weg. Maar de twijfel sloeg toch toe. Misschien kwam het door de meewarige blikken die de buschauffeur ons, met enige regelmaat, via zijn achteruitkijkspiegel toewierp. Of misschien drongen de woorden van de receptionist eindelijk tot ons door; “To Orchha by bus? Today? Why? Are you sure”

Het zonnetje scheen, de temperatuur was aangenaam, de bus had zelfs ramen die dicht konden, redelijke stoelen, een rustige chauffeur, die zijn claxon met mate gebruikte. Onze twijfels over de gekozen route verdwenen weer snel. Maar ja, we waren nog steeds in India, dus aan alle goede dingen komt snel een eind. Na ongeveer 45 minuten stopte de bus in een klein stadje. Hier moesten we er al weer uit……Nou hadden we zelf niet direct een directe bus naar Orchha verwacht, maar nu al overstappen leek ons toch wel snel. Maar de chauffeur was duidelijk. “To Orchha, change bus. Take rickshaw to other bus.” Hij was duidelijk goed geïnstrueerd door Varun! De busschauffeur stopte voor ons een rickshaw. Hij nam met een ferme handdruk afscheid, maar niet nadat hij de verbaasde (de gezichtsuitdrukking bij horen van de naam Orccha sprak boekdelen) rickshaw-driver instructies had gegeven.

10 minuten later kwamen we op een nagenoeg verlaten parkeerplaats aan. Midden op de enorme parkeerplaats stond één bontgekleurde bus. Dat de bus één wiel bleek te missen verbaasde ons niet, wat we vreemder vonden was dat er verder helemaal niemand op ‘busstation’ aanwezig was….. Onze rickshaw-driver stelde ons maar half gerust met de mededeling dat echt de juiste bus was.
Concluderend dat de bus niet zou vertrekken met het missende wiel, zochten we een plekje in de schaduw. Er zat niets anders op dan wachten op wat komen zou. Af en toe kwam er iemand de parkeerplaats op, keek een beetje in het rond om vervolgens weer te verdwijnen. Niet echt goed voor de gemoedsrust. De eerste persoon die ook op een bankje plaatsnam, schoot ik direct aan met “Bus to Orchha, bus to Orccha”. Het antwoord was niet direct wat we hoopten. “No Orchha, Shivpuri!” Gelukkig gaf de Lonely Planet snel uitkomst. Shivpuri was op de weg naar Orccha, maar tegelijkertijd niet zo heel ver van ons beginpunt…...

Naarmate de minuten verstreken verschenen er steeds meer mensen. Ze werden stuk voor stuk op de hoogte gebracht van onze eindbestemming. Sommigen knikte ons bemoedigend toe, anderen bekeken ons meer met ‘een gekke lui, die toeristen’ blik. Opeens bleek de bus klaar voor vertrek. Geen idee, waar alle mensen zo snel vandaan kwamen, maar de bus was stampvol. De stereo ging snel op 10 en de stemming zat er goed in. Dat uitte zich in luid gezang bij elke Bollywood-classic die uit de speakers knalde. Al snel bleek er een uitgesproken favoriet tussen te zitten. Dit nummer, Kajrare uit de film Bunty aur Baubli (zo vertrouwde mijn buurman ons toe), ging al snel op de repeat-stand. Armen zwaaide in de lucht en iedereen zong mee. Het was een dolle boel. Maar ja, India…. aan al het mooie komt snel een eind. Tot teleurstelling van de overige passagiers was het voor ons weer tijd om over te stappen. We namen afscheid en stonden weer langs de kant van de weg.

Maar ook hier was iemand goed geïnstrueerd. Een onbekende man, hield een bus aan en hielp ons naar binnen. Hij riep nog wat naar de chauffeur en we waren weer op weg. Waar precies naar toe wisten we eigenlijk niet, maar de chauffeur leek goed op de hoogte te zijn. Het was een stuk rustiger in deze bus. Voor het eerst die dag durfde ik het aan om mijn ogen dicht te doen en wat slaap mee te pakken. Na een uurtje of drie was het opnieuw tijd om uit te stappen. Dit keer op een druk en chaotisch. Opnieuw was er hulp. Een van de andere passagiers wist van onze eindbestemming (?) en wees ons de bus naar Jahnsi. Die plek kwam ons bekend voor. We kwamen in de buurt.

Het begon inmiddels donker te worden en we waren al heel wat uurtjes onderweg. Nog een klein stukje te gaan. Deze busreis verliep langzaam, maar zonder verdere noemenswaardigheden. Toch wel moe en na een dag met alleen koekjes en chips, ook wel hongerig, kwamen we aan in Jahnsi. Nog 15 kilometer naar Orchha. Het was al te laat voor bussen, dus een rickshaw was de enige oplossing. Na stevig onderhandelen, zaten we opgevouwen op het bankje met de rugzakken op schoot. Met een enorme vaart scheurde deze rickshaw-driver in het pikkedonker richting Orchha. Alle hobbels en kuilen nam de rickshaw-driver mee en helemaal door elkaar geschud kwamen we dan eindelijk op onze bestemming aan. Na 13 uren waren we in Orccha!

We vonden snel een prima hotel met een heerlijke douche en echte dikke dekbedden. We vielen als een blok in slaap. Totdat 5 uurtjes later het geluid van betonboren ons ruw wekte…..

Maar ja, het was India; hier komt aan alle mooie dingen snel een eind…..