Stephen Mills Tiger Safari van 11 tot en met 25 februari 2007 (3)
Madhya Pradesh
India
Elstijssen
Stephen Mills Tiger Safari van 11 tot en met 25 februari 2007 (3)
Van Panna NP naar Bandhavgarh NP
Na de laatste, voor ons historische (onze 1e tijger!) gamedrive in Panna en een ontbijt vertrekken we in 3 auto’s om 12.15 naar Camp Mewar bij het Bandhavgarh NP. Ik zit “tussen” goed gezelschap achterin, maar redelijk krap voor zo’n lange reis. Stephen zit voorin naast de chauffeur. De groep wil onderweg graag regelmatig stoppen, zodat we onderweg wat foto’s kunnen maken van het Indiase leven. Wij rijden voorop en ieders hoop is op mij gevestigd (Els wil graag fotograferen, dus die zorgt wel dat we stoppen). Natuurlijk loopt het anders. Ons was meegedeeld dat we uiterlijk kort na zonsondergang in Camp Mewar moesten zijn. Het is gevaarlijk om in het donker te rijden, vanwege het vaak slechte wegdek en het zooitje ongeregeld dat zich nu en dan op de weg bevindt. We zijn al blij als we een gemiddelde van 50 km per uur halen. Niet lang na ons vertrek krijgt de achterste auto een lekke band. Dat betekent stoppen en wachten èn een goede gelegenheid om foto’s te maken. Door dit niet geplande oponthoud haal ik het niet meer in mijn hoofd om onderweg te vragen om een fotostop. De eerstvolgende gelegenheid doet zich pas weer voor wanneer we stoppen voor de lunch. We nuttigen onze meegebrachte lunch in een restaurant. Dat gaat niet vanzelf. De eigenaar heeft er moeite mee. Het schijnt een religieuze feestdag te zijn. De meeste zaken zijn ook gesloten. Helemaal begrijpen doen we het niet, maar we mogen pas binnenkomen nadat alle gekookte eieren uit de lunchboxen verwijderd zijn. Vlug wat eten en zo snel mogelijk naar buiten naar de weg en fotograferen. We hebben behoorlijk wat bekijks. Sommige voorbijgangers lopen of rijden heel langzaam om maar kans te maken vereeuwigd te worden. Na een dag van meer dan 10 uur in de auto komen we om 20.15 in Camp Mewar aan. Net op tijd voor het diner. Wat een prachtige lodge! Heel wat aantrekkelijker en sfeervoller dan de Ken River Lodge. Hier hoeven we niet bang te zijn geëlektrocuteerd te worden in de badkamer en zullen onze spullen ook niet nat regenen door allerlei lekkages. Lekker eten en… in bed liggen heerlijke warme waterzakken. Wat een verwennerij!
Tijgers
India heeft 23 tijgerreservaten. Aan het begin van de 20e eeuw waren er nog ruim 100.000 tijgers. Bij de telling in 1979 waren er door de jacht en de oprukkende bevolking - en dus de inkrimping van de habitat van de tijger - nog slechts 4000 dieren over. Ondanks die alarmerende cijfers, die veel opschudding veroorzaakten, zakte dat aantal nog veel dieper tot zo’n 1000. Door veel internationale actie (o.a. massaal vanuit het Wereld Natuur Fonds) en binnenlandse druk op de Indiase regering, zijn we nu gelukkig weer terug bij 3500 – 4000 Bengaalse tijgers verspreid over India, Nepal, Bhutan en Bangladesh. Tijgers staan bekend om hun enorme kracht. Ze kunnen met gemak een dier doden dat wel 10x zo zwaar is als zij zelf. Gemiddeld weegt een tijger tussen de 130 en 190 kg waarvan het grootste gedeelte uit spieren bestaat. Hun hoogte is ongeveer 90 cm. Hun belangrijkste prooidieren zijn graseters, met als favorieten sambars en spotted deer. Normaal eten ze per maaltijd zo’n 5 kg voedsel en op één dag kan dat oplopen tot wel zo’n 25 kg. Van een gedode prooi kan een tijger wel 4 dagen eten. Vervolgens wachten ze een dag of 2 voordat ze weer op jacht gaan. In het wild leven tijgers zo’n 15 tot 20 jaar. Het paarseizoen begint aan het einde van de regentijd en duurt tot in de wintermaanden. Na een korte draagtijd van 3,5 maand worden gemiddeld 3 à 6 welpjes geboren. Tijgers gebruiken voor de jacht vooral hun intelligentie als belangrijkste middel. De prooi wordt gedood door brute kracht. De prooidieren hebben een zeer goed reukvermogen, gehoor en zicht. Om ze te overmeesteren vertrouwen tijgers op hun vermogen ze te besluipen. Dit gebeurt altijd tegen de wind in, geluidloos door de zachte kussens onder hun klauwen en laag tegen de grond, verscholen onder begroeiing of andere schuilmogelijkheden. Al hun bewegingen tijdens het besluipen zijn doordacht, precies en afgewogen. Pas als de ideale uitgangssituatie is bereikt, volgt de explosieve aanval. Hierbij wordt meestal de ruggengraat van de prooi gebroken of de prooi wordt verstikt met behulp van de scherpe tanden en intrekbare klauwen. Ondanks de evolutie van deze technieken winnen meestal de prooidieren. Slechts 20% van alle aanvallen is succesvol. Onder normale omstandigheden zal een tijger mensen ontlopen. Mensen staan ook niet op hun menukaart. Hierop is één uitzondering, de tijgers die leven in het Sundernan National Park in West Bengalen op de grens met Bangladesh.
Foto's
