Komt een koe bij de bakker...

Door: Liselore74

Geplaatst op Mar 10, 2009

De zon werpt zijn eerste verblindende stralen over de rommelige straten van Mysore. Het woeste getoeter van vrachtwagens, bussen en gemotoriseerde riksja’s die zich dag en nacht door de slecht onderhouden en dichtgeslibde wegen proberen te worstelen scheurt door de vroege ochtend. Mensen die een grote bos hooi of tientallen verschillende emmers op hun fiets hebben gebonden slingeren tussen de klemgereden voertuigen door. Motorfietsen, die in de ogen van Indiërs ruimte bieden aan een compleet gezin met minimaal twee kinderen, maken gebruik van de smalle strook tussen het verkeer en huizen die tevens dienst doet als stoep. Maar dit gebied in een straat wordt ook beschouwd als openbare vuilstortplaats, dus enige creativiteit in sturen is essentieel.
Zwaar beladen ossenkarren doorkruisen het verkeer in hun eigen tempo. Deze karren hebben geen claxon (hoewel de Indische berijder minstens net zoveel lawaai kan produceren) en staan daarmee in de onderste regionen in de rangorde van het chaotisch aandoende verkeer waarin de grootste en luidste voorrang hebben.
Mijn lief en ik lopen te midden deze kakofonie van oorverdovende geluiden, vreemdsoortige geuren en een mierenhoop van mensen en dieren; we zijn twee misplaatste westerlingen in een wereld die in ieder opzicht surreëel aandoet.
Om de paar meter worden we aangesproken door riksjarijders die ons voor een dubbele prijs ten opzichte van Indische klanten naar een willekeurige bestemming willen brengen. Maar ook verkopers die voor een tiendubbele prijs als voor Indische klanten rotzooi willen verkopen proberen continue onze aandacht te trekken. En dan zijn er nog de talloze voetgangers die we onderweg tegen het lijf lopen en die allemaal willen weten waar we vandaan komen, hoe we heten, hoe lang we al in India zijn, hoe lang we nog blijven, waar we allemaal nog naartoe gaan, wat voor werk we doen, of er veel werkeloosheid in Nederland is en of je daar een beetje leuk geld kunt verdienen. Nee, in India kom je als westerling geen aandacht te kort. Een beetje rust wel.
We zijn het standaard hotelontbijt van taaie omelet en zachte toast beu en zijn daarom op zoek naar een bakker waar we wat zoete broodjes kunnen kopen. Bakkers heb je in principe op iedere hoek van de straat en allemaal hebben ze een uitgebreid assortiment brood. Overal is het aanbod anders, en als je niet zeker weet wat je lekker vindt, laat de gemiddelde bakker – enthousiast over de aanwezigheid van ‘echte blanken’ in zijn winkel - je gewoon overal een stukje van proeven.
Als we de geur van vers gebakken deeg ruiken, zien we een bakkerij in een rijtje half vergane winkeltjes. Een brede betonnen trap lijdt naar het hoger gelegen winkelstraatje, en halverwege de trap staat een mooie bruine koe verwachtingsvol naar de opening van de bakkerij te staren.
Het leven is goed voor een koe in India. Ze zijn lang geleden door Hindoes heilig verklaard en ontlopen hiermee de kans geslacht te worden voor hun vlees of huid. Ze kunnen overal lopen, zitten en slapen waar ze maar willen, zelfs op een druk verkeerspunt, en niemand zal hen lastig vallen. Hindoes beschouwen het ook als een goede daad (een zogenaamde puya) om een koe eten te geven, dus zelfs daar hoeven de dieren zich niet druk over te maken.
Deze koe heeft duidelijk zin in brood, denken Rens en ik als we lacherig de koe op de trap passeren.
Terwijl we een moment later in de glazen toonbank een paar verschillende broodjes uitzoeken, horen we hoeven achter ons. De koe is doodleuk de bakkerij binnen komen lopen en begint aan het glas van de toonbank te likken. De bakker loopt rustig en onverstoord naar een plank, haalt daar een halfje wit af en voert deze snee voor snee aan de hongerige koe.
Vervolgens haalt hij een zakje roze poeder tevoorschijn en wrijft dit op het voorhoofd van de inmiddels herkauwende koe.
Na dit gebaar draait de koe zich om en verlaat de bakkerij, wij staren het beest met stomheid geslagen na. Helaas kijken we net op tijd weer naar de glimlachende bakker om te zien dat hij met dezelfde hand waarmee hij de slobberende koe voerde onze broodjes inpakt…
Tja, dit is India. Het is er luidruchtig, smerig en in onze ogen vaak bizar, maar tegelijkertijd heeft deze wereld vol kleurexplosies van tempels en sari’s ook iets sprookjesachtigs. Het westen heeft namelijk nauwelijks invloed in India. Mannen en vrouwen houden vast aan hun eigen traditionele kleding, alleen in steden als Mumbai zie je een enkele jongeling in een spijkerbroek. Ze luisteren massaal naar hun eigen muziek (Hindipop) en kijken alleen naar hun eigen Bollywoodfilms. Bovendien zijn de mensen heerlijk spontaan, nieuwsgierig en ontzettend vriendelijk, ze doen lijken alsof je de eerste blanke bent die ze ooit in het echt zien, terwijl dat ongetwijfeld niet het geval is.
India doet onbedorven aan, als een laatste stukje paradijs waar Coca Cola en MacDonalds een redelijke zeldzaamheid zijn. Het is een land dat vasthoudt aan hun eigen gebruiken en tradities, wars voor wat anderen daarvan vinden. En terecht, want India wordt wel een klein beetje saaier als een koe niet meer gewoon naar de bakker kan…