Achttien jaar geleden was ik voor het eerst in Puzhehei, een slaperig dorpje zo’n 200 kilometer ten zuidoosten van Kunming. Ik had hierover een reportage gelezen in een in Hongkong uitgegeven Chinees reismagazine. Nu gaat het niet zo zeer om het dorp zelf, maar meer om de omgeving. In een sprookjesachtig landschap zijn temidden van diverse meren en riviertjes ruim 300 karstpieken ‘gedrapeerd’. Zomers bloeien er prachtige lotusbloemen in de wateren. De streek wordt bewoond door minderheden als de Yi, Miao en de Yao.

Begin deze maand was ik er weer. Vooraf stelde ik me de vraag of er veel veranderd zou zijn. Het antwoord laat zich raden: ja en nee.

Ja, omdat er in die achttien jaar tijd ontzettend veel hotels zijn gebouwd. Gelukkig ziet de lokale overheid erop toe dat het allemaal kleinschalige en traditioneel gebouwde hotels zijn. Toen ik er voor het eerst was, waren er slechts een paar, zeer primitieve guesthouses. Al die hotels worden voornamelijk bezocht door Chinese toeristen. Ik vond het bijzonder opmerkelijk dat in een relatief korte tijd een sociale middenklasse (rijdend in Audi’s en BMW’s en behangen met camera’s waarvan ik alleen maar kan dromen …) in China is opgestaan.

Nee, omdat je er, net als 1998, zo goed als geen buitenlandse toeristen ziet. Zelfs in de laatste editie van de Lonely Planet wordt nog steeds met geen woord gerept over Puzhehei. En het allerbelangrijkste dat onveranderd is gebleven, is het fenomenale landschap. Na de beklimming van een karstberg rond zonsondergang heb je een onbetaalbaar uitzicht.

Kortom, naast de ‘rode aarde’ (waarvan ik gisteren een foto plaatste) is het landschap rond Puzhehei een tweede reden om eens een bezoek te brengen aan dit onbekende stukje Yunnan.