Hoe verder we over het platteland fietsen, hoe armoediger het wordt. Maar hoe armoediger hoe gastvrijer. We krijgen eten, drinken en stoeltjes in de schaduw aangeboden. En betalen ho maar. En armoedig slapen moeten ook wij. Matras ? Wat is dat. Slapen op een kale plank. En dan het eten. Ach alles smaakt, maar bang om ziek ervan te worden zijn we ook. Maar we hebben geen keuze. En gelukkig is het na 1 x flink ziek ook weer over.
Zelf zijn we ook een ware attractie. Toeristen zien ze w/s zelden.