Een enerverende reis naar Zuid Afrika
Mpumalanga
Zuid-Afrika
Agrotewal
Een enerverende reis naar Zuid Afrika
Een enerverende reis, zo zou ik mijn reis naar Zuid Afrika het liefst willen om schijven. Vol plannen en een strak reisschema gingen we half september naar dit door ons zo geliefde land. De eerste week veel afspraken staan met makelaars om woningen te bekijken in het Marlothpark. Dit park grenst in het zuiden aan het Krugerpark, alleen gescheiden door Crocodile river en wat prikkeldraad. Waar zouden we liever willen zijn dan daar. De temperatuur het hele jaar door heerlijk, een klein half uurtje voor je in het Kruger staat en veel wild in de achtertuin. Thuis al de nodige studie gemaakt van de beschikbare woningen en informatie ingewonnen over het zogenaamde zwaluwen naar Zuid Afrika. Het is een bijzonder werkwoord dat gebruikt wordt om mensen aan te duiden die 3 maanden verblijven in ZA en vervolgens 3 maanden teruggaan naar Nederland.
De huizen moesten voldoen aan ons beperkte budget, maar ook voldoende ruimte bieden. Makelaar nummer één kwam met vrij dure woningen aanzetten. Ik vond er niet veel bijzitten, al moet ik zeggen dat 1 woning wel boven ons budget uitkwam, maar toch aantrekkelijk was. Dat kwam naar voren tijdens de rondleiding toen duidelijk werd gemaakt dat de vriendelijke knappe Zuid Afrikaner die de poort opende bij de inventaris hoorde. Hij had een soort hutje op de bij het huis horende grond staan en voor een luttel bedrag zou hij de hele dag tot onze dienst staan. Ik wil niet bekend komen te staan als oude snoepster en monogaam staat in mijn voorhoofd geëtst, maar zo’n knappe gespierde man die voor mij zou vliegen, dat opent toch perspectieven.
De volgende dagen wisselden we af met tochten naar het Kruger en huizen bezichtigen. Het werd er niet makkelijker op. Het ene huis was perfect, maar te dicht bij de weg, een ander lag schitterend maar had veel onderhoud nodig. We zouden sowieso moeten wachten tot eind november voor we een beslissing konden nemen. In die tijd krijgt mijn man een medische controle, als de uitslag positief is gaan we voor het verkopen van onze woning en kopen een huis in Zuid Afrika. Mocht de uitslag tegenvallen, blijven we gewoon wonen in Nederland.
Na een week vertrokken we vol goede moed naar Swasiland om vandaar de doorsteek naar de kust te maken. Helaas zijn zelfs in Manzini de restaurants op zondagavond gesloten dus Hans heeft een stuk kip gekocht bij de plaatselijke snackbar. Ik had daar geen zin in en volgens mij is daar de ellende begonnen. Na een dag keelpijn, maagpijn, diarree en misselijk. Algehele malaise, wat nog erger werd toen hij er helse hoofdpijn bij kreeg. Ach een paar dagen zie ik het aan en kon hij nog wel autorijden, maar leuk is anders. Een man die eigenlijk alleen maar in bed wil liggen, met de nodige medicatie achter de kiezen, is niet bevorderlijk voor het ultieme vakantiegevoel.
Na drie dagen had ik het wel bekeken en wilde de reis afbreken om hem thuis uit te laten zieken. Geen sprake van, we moesten door. Uiteten in je eentje terwijl je reisgenoot in bed ligt, is geen optie. Autorijden in Zuid Afrika, een uitdaging die ik noodgedwongen aanging, soms 500 km per dag is niet echt mijn ding. Zodra we op plaats van bestemming kwamen, dook hij het klaarstaande bed in. De koorts maakte dat ik regelmatig vluchtte naar een slaapbank.
Na een week tobben was ik het zat en heb ik de eigenaresse van ons huurhuisje gevraagd naar een arts. Ze bood aan om ons naar het ziekenhuis te rijden, zo’n 80 km verderop. Ik ben lichtelijke nachtblind en voor mensen die weleens in Afrika zijn geweest vast heel herkenbaar, het is er stikdonker. Innig dankbaar heb ik haar aanbod aanvaard en manlief was te ver heen om teveel te protesteren.
Tegen tienen waren we in een privé ziekenhuis in Plettenberg. Prachtig en een hele vriendelijke ontvangst. Er moest bloed afgenomen worden om eventuele malaria uit te sluiten. De dienstdoende arts was er vrij snel, net als een medewerker van het laboratorium. Terwijl de arts mijn man onderzocht en aansloot op een infuus, zie ik op de overigens smetteloos witte muur een kakkerlak lopen. Mijn mondhoeken krullen zich in een poging tot een glimlach, dit is toch echt Afrika! De arts die mijn man in het Afrikaans ondervraagt, heeft niets in de gaten. Ik vergeet het insect, speel de toegewijde echtgenote en vul aan waar manlief het spoor van medische vragen bijster raakt. Hij moet blijven, krijgt een infuus met pijnstillers tegen de hoofdpijn en vocht omdat hij uitgedroogd is. Oeps dat is een tegenslag, maar voor ik een reactie kan geven, besluit de kakkerlak zich van het plafond te laten vallen op de schouder van de arts. Nu houd ik het niet meer, van de spanning schiet ik voluit in de lach en wijs op het ongedierte. Met een minachtend gebaar veegt de arts het diertje op de grond, een verpleegkundige doet verwoede pogingen het beestje te pakken. Jammer genoeg voor mij einde voorstelling, ik moet nu snel naar mijn chauffeuse om nog voor enen in de nacht op onze plaats van bestemming terug te keren.
De nacht strekt zijn begerige klauwen naar me uit als ik alleen in het kleine donkere huisje kom. Waar zit dat verdraaide lichtknopje, fijn hoor zo’n donker huis als je bang bent voor het donker. Geluiden te over, ik moet me beheersen om niet onder het grote bed te kijken. Er vliegen insecten tegen het raam, ik hoor bavianen brullen en nog meer herrie die ik niet thuis kan brengen. Na uren raak ik overmand door de slaap en omarm bij beter mijn kussen.
De volgende dag mag mijn man weer mee, hij heeft geen malaria maar wel een virus. Daar blijft hij de rest van onze reis, last van houden. Morgen eerst maar eens naar de huisarts, kijken of er een middeltje is om zijn energiepeil en levenslust weer terug te brengen.
Foto's
